‘Φύσει’, κατά τον Αριστοτέλη ή ‘θέσει’ κατά τον Χομπς, πολιτικό ον, ο άνθρωπος, τείνει να διατηρηθεί ως ον (Σπινόζα) και τελεί υπό τον διακαή πόθο της υπαρξιακής του ανελίξεως (del Valle). Όλοι οι εθνικοαπελευρωτικοί αγώνες, τα κινήματα ανεξαρτησίας, οι απαράμιλλης γενναιότητας θυσίες, επί των οποίων θεμελιώθηκαν οι προσπάθειες ανελίξεως και προόδου, οι μυριάδες ζωές που θυσιάστηκαν για τη θεμελίωση και την εξέλιξη των επιστημών, των τεχνών, της Δημοκρατίας, των εργατικών δικαιωμάτων έλκουν την αρχέγονη καταγωγή τους στην ορμέμφυτη τάση της ατομικής τελειώσεως.
Η ανθρωπότητα απαιτεί να καρπώνεται η ίδια, ως γένος και είδος, τα αποτελέσματα των προσπαθειών της. Απέναντι στη διαρκή τάση για ασφάλεια, ελευθερία, πρόοδο, δημιουργία, ανέλιξη, συνοφρυώνεται η σύγχρονη παγκόσμια πολιτικοοικονομική ιδιοτέλεια, που με επιδιώξεις συγκεντρωτικού ετεροκαθορισμού, θέλει τον άνθρωπο οριοθετημένο στα συμφέροντα της αγοραίας κοινωνίας. Προοδευτικά επιβλήθηκε ένας τύπος κρατικής διαχειρίσεως, που παραβλέπει το εθνικό συμφέρον και τη λαϊκή ευημερία και υπηρετεί τους υπερεθνικούς του εντολείς του, που διαθέτουν μεθόδους και εργαλεία να επιβάλλουν τις πολιτικές, στρατιωτικές, τεχνολογικές και οικονομικές τους επιλογές. Στη διαμορφούμενη νέα τάξη πραγμάτων, αναγνωρίσιμος είναι μόνος εκείνος που εργάζεται ακατάπαυστα και καταναλώνει ακατάληκτα. Όλες οι άλλες υποστάσεις του κοινωνικού όντος, όπως η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η εθνική, ιστορική, θρησκευτική συνείδηση τίθενται εντός παρενθέσεως και προοδευτικά υποστρέφονται.
Η προστιθέμενη αξία της ακατάληκτης παραγωγής και της ακόρεστης καταναλώσεως, στην οποία έχει βυθιστεί ακούσια ο σύγχρονος άνθρωπος, αποτελεί τον μυθώδη πλούτο που καρπώνονται οι λίγοι χρυσοκάνθαροι και οι πολυτελείς επιτελείς τους.
Όσοι από τους πολιτικούς την πρακτορεύουν ανασκουμπώθηκαν και βάλθηκαν να επινοήσουν μεθόδους χειραγωγήσεως των εθνικών πληθυσμών. Ο σύγχρονος άνθρωπος, καθοριζόμενος πλέον από την οικονομία (μαρξιστική παρέμβαση) και τις υποσυνείδητες συσσωρεύσεις του (φροϋδική παρέμβαση), κατέστη άθυρμα των δυνάμεων που τον εγκλωβίζουν, που τον θέτουν σε κατάσταση υπαγωγής, χωρίς απαραίτητα να ενεργοποιούνται ιμπεριαλιστικές μέθοδοι, ένοπλες κατοχές ή εμφυλιοπολεμικές συρράξεις. Οι τοπικές κυβερ-νήσεις αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν, δεν πρέπει και ούτε χρειάζεται να χρησιμοποιούν πλέον μεθόδους ωμής βίας (κατακτητικές εκστρατείες, ένοπλες συρράξεις ή εμφυλιοπολεμικά μακελέματα), ενόσω, εξασφαλίζουν καλύτερα αποτελέσματα με τις ατέρμονες δανειοδοτήσεις και τις πρακτικές του πλαστικού χρήματος, τη διασπορά συγχυτικών παραπληροφορήσεων, την παραχώρηση προνομίων ως επιβράβευση της ευπείθειας, της συναινέσεως, της υπακοής και την αποστέρηση ευκαιριών στους ανυπάκουους, τους αγέρωχους, τους υπερήφανους στη διατήρηση του ακατάληκτου φόβου.
Την τελευταία δεκαετία ζούμε, πράγματι, υπό το κράτος ενός συνεχούς φόβου, που παραλύει κάθε προσπάθεια ατομικής, συλλογικής ή κοινωνικής ανατάσεως. Ο κόσμος πρέπει να φοβάται. Να φοβάται τους κακοποιούς, τους ληστές, τους τσαντάκηδες, τους "δράκους", τους εμπόρους ναρκωτικών, που πληρώνουν τους δεσμοφύλακες και είναι όλοι έξω από τις φυλακές, τις διάφορες επαπειλούμενες πανδημίες, τη γρίπη των χοίρων και των πτηνών, τις τρελές αγελάδες, την πανούκλα και άλλες επιδημίες (που έπρεπε να είχαν οριστικά εκριζωθεί), την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία, τις διεθνείς τρομοκρατικές επιδόσεις, την κατάρρευση της εθνικής οικονομίας και, βέβαια, τη βία. Πραγματικός φόβος εκπορεύεται ακόμη και μέσα από την ειδωλική πραγματικότητα του διαδικτύου με τα κέντρα των παιδεραστών και τις ομαδικές αυτοκτονίες των εφήβων. Μεγάλος είναι και ο φόβος γεωλογικών ή κλιματικών καταστροφών ευρείας κλίμακας.
Από πού κανοναρχείται αυτή η καινοφανής κουλτούρα του φόβου, της απελπισίας, της απόγνωσης, του πανικού, της προαγγελίας της συντέλειας του κόσμου (βλέπε ‘2012’), όπου ο καθένας νοιώθει κάπως σαν επικηρυγμένος, σαν ένα μελλοντικό θύμα, που παραλύει τις κοινωνίες και τα άτομα και τα καθιστά άβουλα αθύρματα παραλυτικής απραξίας, ανίκανα να ξεφύγουν από το υποζύγιο της αέναης παραγωγής και της ακόρεστης καταναλώσεως, που αποτελεί το νέο σχέδιο της παγκόσμιας υποταγής. ο καθένας μας διαπιστώνει τελικά ότι υπήρξε ένας "λάθρα βιώσας".
Ο διάχυτος φόβος κανοναρχείται από τη σύγχρονη παγκόσμια τάση να επιβληθούν αποτελεσματικοί μηχανισμοί χειραγωγήσεως των λαών, χωρίς να κινητοποιούνται αδρές μέθοδοι, ένοπλης κατοχής, ένεκα των οποίων θα μπορούσε να αποκαλυφθεί η δεσποτική νοοτροπία της εξουσίας του χρήματος, να στοχοποιηθεί και να ξεσηκώσει απελευθερωτικές αντιδράσεις.
Οι καιροί άλλαξαν. Και οι μορφές εκμεταλλεύσεως του ανθρώπου απ΄ τον άνθρωπο, επίσης. Η ψυχολογική καταστολή είναι αποδοτικότερη, κοστίζει λιγότερο, δεν απαιτεί δεσμοφύλακες ούτε καν τοποτηρητές και δεν συνεγείρει αντιδράσεις..
Η ανθρωπότητα απαιτεί να καρπώνεται η ίδια, ως γένος και είδος, τα αποτελέσματα των προσπαθειών της. Απέναντι στη διαρκή τάση για ασφάλεια, ελευθερία, πρόοδο, δημιουργία, ανέλιξη, συνοφρυώνεται η σύγχρονη παγκόσμια πολιτικοοικονομική ιδιοτέλεια, που με επιδιώξεις συγκεντρωτικού ετεροκαθορισμού, θέλει τον άνθρωπο οριοθετημένο στα συμφέροντα της αγοραίας κοινωνίας. Προοδευτικά επιβλήθηκε ένας τύπος κρατικής διαχειρίσεως, που παραβλέπει το εθνικό συμφέρον και τη λαϊκή ευημερία και υπηρετεί τους υπερεθνικούς του εντολείς του, που διαθέτουν μεθόδους και εργαλεία να επιβάλλουν τις πολιτικές, στρατιωτικές, τεχνολογικές και οικονομικές τους επιλογές. Στη διαμορφούμενη νέα τάξη πραγμάτων, αναγνωρίσιμος είναι μόνος εκείνος που εργάζεται ακατάπαυστα και καταναλώνει ακατάληκτα. Όλες οι άλλες υποστάσεις του κοινωνικού όντος, όπως η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η εθνική, ιστορική, θρησκευτική συνείδηση τίθενται εντός παρενθέσεως και προοδευτικά υποστρέφονται.
Η προστιθέμενη αξία της ακατάληκτης παραγωγής και της ακόρεστης καταναλώσεως, στην οποία έχει βυθιστεί ακούσια ο σύγχρονος άνθρωπος, αποτελεί τον μυθώδη πλούτο που καρπώνονται οι λίγοι χρυσοκάνθαροι και οι πολυτελείς επιτελείς τους.
Όσοι από τους πολιτικούς την πρακτορεύουν ανασκουμπώθηκαν και βάλθηκαν να επινοήσουν μεθόδους χειραγωγήσεως των εθνικών πληθυσμών. Ο σύγχρονος άνθρωπος, καθοριζόμενος πλέον από την οικονομία (μαρξιστική παρέμβαση) και τις υποσυνείδητες συσσωρεύσεις του (φροϋδική παρέμβαση), κατέστη άθυρμα των δυνάμεων που τον εγκλωβίζουν, που τον θέτουν σε κατάσταση υπαγωγής, χωρίς απαραίτητα να ενεργοποιούνται ιμπεριαλιστικές μέθοδοι, ένοπλες κατοχές ή εμφυλιοπολεμικές συρράξεις. Οι τοπικές κυβερ-νήσεις αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν, δεν πρέπει και ούτε χρειάζεται να χρησιμοποιούν πλέον μεθόδους ωμής βίας (κατακτητικές εκστρατείες, ένοπλες συρράξεις ή εμφυλιοπολεμικά μακελέματα), ενόσω, εξασφαλίζουν καλύτερα αποτελέσματα με τις ατέρμονες δανειοδοτήσεις και τις πρακτικές του πλαστικού χρήματος, τη διασπορά συγχυτικών παραπληροφορήσεων, την παραχώρηση προνομίων ως επιβράβευση της ευπείθειας, της συναινέσεως, της υπακοής και την αποστέρηση ευκαιριών στους ανυπάκουους, τους αγέρωχους, τους υπερήφανους στη διατήρηση του ακατάληκτου φόβου.
Την τελευταία δεκαετία ζούμε, πράγματι, υπό το κράτος ενός συνεχούς φόβου, που παραλύει κάθε προσπάθεια ατομικής, συλλογικής ή κοινωνικής ανατάσεως. Ο κόσμος πρέπει να φοβάται. Να φοβάται τους κακοποιούς, τους ληστές, τους τσαντάκηδες, τους "δράκους", τους εμπόρους ναρκωτικών, που πληρώνουν τους δεσμοφύλακες και είναι όλοι έξω από τις φυλακές, τις διάφορες επαπειλούμενες πανδημίες, τη γρίπη των χοίρων και των πτηνών, τις τρελές αγελάδες, την πανούκλα και άλλες επιδημίες (που έπρεπε να είχαν οριστικά εκριζωθεί), την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία, τις διεθνείς τρομοκρατικές επιδόσεις, την κατάρρευση της εθνικής οικονομίας και, βέβαια, τη βία. Πραγματικός φόβος εκπορεύεται ακόμη και μέσα από την ειδωλική πραγματικότητα του διαδικτύου με τα κέντρα των παιδεραστών και τις ομαδικές αυτοκτονίες των εφήβων. Μεγάλος είναι και ο φόβος γεωλογικών ή κλιματικών καταστροφών ευρείας κλίμακας.
Από πού κανοναρχείται αυτή η καινοφανής κουλτούρα του φόβου, της απελπισίας, της απόγνωσης, του πανικού, της προαγγελίας της συντέλειας του κόσμου (βλέπε ‘2012’), όπου ο καθένας νοιώθει κάπως σαν επικηρυγμένος, σαν ένα μελλοντικό θύμα, που παραλύει τις κοινωνίες και τα άτομα και τα καθιστά άβουλα αθύρματα παραλυτικής απραξίας, ανίκανα να ξεφύγουν από το υποζύγιο της αέναης παραγωγής και της ακόρεστης καταναλώσεως, που αποτελεί το νέο σχέδιο της παγκόσμιας υποταγής. ο καθένας μας διαπιστώνει τελικά ότι υπήρξε ένας "λάθρα βιώσας".
Ο διάχυτος φόβος κανοναρχείται από τη σύγχρονη παγκόσμια τάση να επιβληθούν αποτελεσματικοί μηχανισμοί χειραγωγήσεως των λαών, χωρίς να κινητοποιούνται αδρές μέθοδοι, ένοπλης κατοχής, ένεκα των οποίων θα μπορούσε να αποκαλυφθεί η δεσποτική νοοτροπία της εξουσίας του χρήματος, να στοχοποιηθεί και να ξεσηκώσει απελευθερωτικές αντιδράσεις.
Οι καιροί άλλαξαν. Και οι μορφές εκμεταλλεύσεως του ανθρώπου απ΄ τον άνθρωπο, επίσης. Η ψυχολογική καταστολή είναι αποδοτικότερη, κοστίζει λιγότερο, δεν απαιτεί δεσμοφύλακες ούτε καν τοποτηρητές και δεν συνεγείρει αντιδράσεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου