Τα θαλασσοπούλια

   Έκανα και σήμερα τη καθιερωμένη μου βόλτα στην παραλιακή από Κέδρο προς καραβάκια στην Αρκίτσα. Είναι μια υπέροχη διαδρομή 4.8 km -περίπου- πήγαινε-έλα, ανάμεσα στα τεπένια του δάσους, νοτιοδυτικά, και της αλμύρας του ευβοϊκού, βορειοανατολικά. Στη μέση της διαδρομής, συνάντησα ένα πεσμένο αιγαιογλαράκι. Ξεπουπουλιασμένο από ένα θαλασσοκόρακα ή άλλο αρπακτικό. Μισοφαγωγμένο, ηττημένο. έχασε τη ζωή του στον πόλεμο για τη διατήρηση της Ζωής.

     Τα πιό αδύναμα πλάσματα διατίθενται για την επιβίωση των πιό μεγάλων. 

      Αυτός είναι ο νόμος της φύσεως, που όλα τα πλάσματα υπακούουν.

   Έτσι, όμως, δεν είναι στη ζούγκλα της ανθρώπινης κοινωνίας. Εκεί οι πιο αδύναμοι, ως άτομα ή κράτη καταβροχθίζονται όχι για την επιβίωση των πιο δυνατών, αλλά για την εξυπηρέτηση της βουλημίας τους, της αλαζονείας, της ματαιοδοξίας, της εμμονής να διογκώνονται διαρκώς... 

  Ώσπου να γίνουν -κι αυτοί- ελκυστικά θυράματα για τα ακόμη πιό μεγάλα αρπακτικά της ανθρώπινης ζούγκλας. 

    Ο Χόμπς επεφύλαξε μια συναρπαστική έκφραση για το σύγχρονο άνθρωπο, που καθίσταται λύκος, για τον ίδιο του τον εαυτό, συνεργάτης με τους λύκους, των οποίων αποτελεί λεία. 

 

Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΩΣ ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ

Γ.Α.Μαθιουδάκης

  Είναι γεγονός -και με κάθε ευκαιρία επαναβεβαιώνεται- ότι οι σύγχρονοι μας άνθρωποι εξακολουθούν να αρρωσταίνουν, να υποφέρουν από πόνους και αναπηρίες και να υποκύπτουν σε άπειρες προσβολές της υγείας τους, παρά την ιλιγγιώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και τις εκκωφαντικές ανακαλύψεις της ιατρικής επιστήμης και της βιοτεχνολογίας. Είναι αλήθεια ότι πολλές από τις παλιές αρρώστιες εκριζώθηκαν, αλλά και πολλές εξακολουθούν να μαίνονται, ενώ άλλες, καινοφανείς, επιπίπτουν με πρωτοφανή ορμή, αφήνοντας άναυδους τους επιστήμονες της βιοτεχνολογίας και τους παρόχους (sic) της ενισχυτικής ιατρικής.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η ανθρωπότητα των θαυμαστών επιτευγμάτων της επιστήμης, της τεχνολογίας των μικροτσίπς δεν μπορεί να απολαμβάνει μια δημιουργική ζωή χωρίς απώλειες υγείας, αναπηρίες, ανημποριά και πρώιμους θανάτους;

"Ουδέν το αυτόματο", έλεγε ο Ιπποκράτης και οι ρίζες της κάθε ανωμαλίας θα πρέπει να αναζητηθούν σε διαταραχές του "εόντος". Το "εόν", κατά τον Ιπποκράτη, ερείδεται σε τρεις βασικούς άξονες: 

• ο τόπος που αναπαριστά το γεωγραφικό, αλλά και το ανθρωπογενές οικολογικό περιβάλλον, από την κατοικία, ως την κοινότητα, το έθνος, την ομοσπονδία ή τη κοινωνία ολόκληρη, με τα οργανογράμματά της, τις ιεραρχήσεις της, και τις επιδιώξεις της,
• ο χρόνος, δηλαδή το σύνολο των ιστορικών συγκυριών, των κοινωνικών, πολιτιστικών και οικονομικών δεδομένων που συντρέχουν με την εμφάνιση της νόσου και, τέλος,
• ο νόμος, δηλαδή τα ήθη και έθιμα, τις κοινωνικοοικονομικές σχέσεις, τους τιθέμενους θεσμούς και κάθε παράγοντα που καθορίζει το γραπτό και άγραφο δίκαιο και την ηθική που διέπει τις ανθρώπινες, σχέσεις. "Οι νόμοι ουχ οίκιστα την ευψυχίην εργάζονται" (: οι θεσμοί δεν είναι λιγότερο υπεύθυνοι για την ευδαιμονία του ανθρώπου), έγραφε ο Ιπποκράτης στο απολεσθέν τελευταίο κεφάλαιο του έργου του "περί Αέρων, Υδάτων και Τόπων ".  

   ο τόπος, ο χρόνος και ο νόμος είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ευσδοκιμούν ή αποσοβούνται οι απώλειες υγείας.

  Από τη  σύγχρονη εικόνα του ωφέλιμου και αποδοτικού ανθρώπου, δηλαδή του εγκλωβισμένου στην παγίδα της ακατάληκτης παραγωγής και ακαταπόνητης καταναλώσεως, έχουν πλέον εκλείψει τα χαρακτηριστικά της κοινωνικότητας, της συμπόνιας, της συνδρομής του ενός στα προβλήματα του άλλου, της αλληλεγγύης, της φιλαλληλίας. Ο σύγχρονος άνθρωπος, μέλος, της αγοραίας μεταβιομηχανικής κοινωνίας, παύει πλέον να ορίζεται ως "πολιτικό όν", ορισμός, που μετά κοπιώδη πορεία συνέβαλε καταλυτικά στην απελευθέρωση των εγγενών δυνάμεων, που μαστόρεψαν τον πολιτισμό του, κατέστησαν απαραβίαστη την ατομική του ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, θωράκισαν τα όρια της επικράτειάς του και κανονάρχισαν τη δημιουργική του πορεία στην τελειοποίηση. 

•  Τα κοινωνικά Συμβόλαια, οι Οικουμενικές Διακηρύξεις  και οι Διεθνείς Συνθήκες ειρηνικής και δημιουργικής συνυπάρξεως ατόνισαν, παρακάμφθηκαν, περιφρονήθηκαν ή αναπεριγράφτηκαν ως ψευδο-έννοιες, που δεν υπαγορεύουν πλαίσια αποφάνσεων επί του δέοντος γενέσθαι, αλλά έκφραση ψυχολογικών διαθέσεων και διπλωματικού τύπου ευχολόγια, χωρίς να δεσμεύουν κανένα για την τήρησή τους και χωρίς να επιβάλλονται κιρρώσεις για την αθέτησή τους.

  Πρυτανεύουν νόμοι και "συνήθειες", με τις οποίες τίθεται υπό διαπραγμάτευση κάθε ενέργεια, που θα όφειλε να απαγορευτεί, ως βλαπτική για το δημόσιο συμφέρον, ενώ διακρίνεται μια τάση επιφυλακτικότητας, έναντι κάθε παραλείψεως, που θα συνεπαγόταν την εξυπηρέτησή του. Μεγάλη αναλογία των προβλημάτων είναι είτε τεχνητά κατασκευάσματα, που αποσκοπούν στο να ακινητοποιούν τον πολίτη και να αναγορεύουν τις επιδιώξεις κάποιων σε εκτεταμένες συναινέσεις όλων, ενώ, αντίθετα, η πιθανή επίλυση αληθών προβλημάτων, που κατατρύχουν την κοινωνία, έχει ήδη εκτεθεί στις προθήκες της αγοράς∙ είναι εμπορεύσιμα αγαθά, έτσι, ώστε, έχοντα ανταγωνιστική αξία, δεν μπορούν να είναι συνεισφορά, που προϋποθέτει συναδέλφωση και συνεργασία μεταξύ των πολιτών.

   Αυτό είναι το υπόστρωμα πάνω στο οποίο λαθροβιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Σ΄αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον το αρνητικό, απάνθρωπο και αυτοκαταστροφικό «εόν» η ζωή υποστρέφεται, η υγεία απειλείται και δοκιμάζεται, ο άνθρωπος κάμπτεται και μεταβάλλεται σ΄εάν συνοθύλευμα αμηχανίας, τρόμου, απελπισίας.

• Μονώτης ο κάθε άνθρωπος, φοβισμένος και ανήμπορος γίνεται έρμαιο της κάθε επιβουλής. Παύει να είναι αυτό που οφείλει να είναι και υποστρέφεται σε αυτό που έτυχε να είναι (όπως παραστατικά περιγράφει ο Φίχτε.

  Ωστόσο, η ιπποκρατική ιατρική αντιστρατεύεται αυτήν την παρακμή, δεν την υιοθετεί, την αντιμάχεται, δεν την ενσωματώνει. Ο ίδιος ο Descartes υπενθυμίζοντας τις επισημάνσεις του Ιπποκράτη και του Πλάτωνα έγραφε ότι "...αν είναι δυνατό να βρεθεί κάποιο μέσο που μπορεί να φρονιμέψει περισσότερο τους ανθρώπους και να τους κάνει ανώτερους, αυτό πιστεύω ότι θα το βρούμε στην ιατρική".

• Αυτοί, λοιπόν, που επινόησαν την κρίση, ως μέθοδο αναπροσαρμογής των θεσμών, για να ανατρέψουνε την τάξη, έχουν και την ευθύνη της καταρρεύσεως των οικονομικών συστημάτων, των Συστημάτων Υγείας, των εκπαιδευτικών Συστημάτων και της κατακερματίσεως της κοινωνίας σε απομονωμένα άτομα, που το ένα αγνοεί το άλλο,  αλλά πάνω απ΄ όλα, της διαρρήξεως της σχέσεως Ιατρού-ασθενούς. Αυτοί θα μείνουν, απλά, φαντάσματα μιας αλλοτριωμένης πραγματικότητας, στην οποία οι κάθε λογής έμποροι θα ελπίζουν μάταια ότι η δυναστεία της αγοράς θα κανοναρχεί έτσι την κοινωνία μας, που αφειδώς να πουλιέται ακριβά αυτό που προξενεί καταστροφή και ταυτόχρονα αυτό που την επιδιορθώνει.

Απέναντι σ΄αυτή την προοπτική, η ιατρική θα είναι πάντα μια σχέση μεταξύ ανθρώπων. Μια πρόσκληση σε σχέση αγάπης.

Η συρρίκνωση της Δημοκρατίας ως αίτιο χρεοκοπίας

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο είναι εκείνο του Κόλιν Κράουτς: Μεταδημοκρατία (εκδόσεις Εκκρεμές, εισαγωγή-μετάφραση Α. Κιουπκιολής).  

Διαβάζοντάς το, σε βάζει σε σκέψεις:
   Ουσιαστικά επιχειρείται να ερμηνευτούν τα σύγχρονα φαινόμενα πολιτικής αναδιαμορφώσεως, όπου η μαζική πολιτική δράση αναλήφθηκε από ένα καινοφανές (;) μοντέλο πολιτικών, που συνδέονται με την υπόλοιπη κοινωνία, μέσω των εκπροσώπων των επιχειρηματικών συμφερόντων. Θα μπορούσε, δηλαδή, η καταγγελόμενη "διαφθορά" των πολιτικών να είναι, αντίθετα, η επιβολή μιας καινοφανούς κυβερνητικής μεθοδολογίας, που οι πολίτες εξακολουθούν να ελεεινολογούν, κρίνοντας τα πράγματα με νοοτροπίες, που ωθούνται, ήδη, στο περιθώριο της ιστορίας.
    Η αφοσίωση με την οποία οι σύγχρονοι πολιτικοί εργάζονται για την εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας διοικήσεως, της κοινωνικής προστασίας, συνδέονται με την εξασθένηση του ενδιαφέροντος των πολιτών με τα κοινά (ανεξάρτητα με τα αίτιά της) και την διολίσθησή τους να αφήνονται να καθοδηγούνται από πολιτικές που διέπονται από ηγεμονικές αρχές.
    Τα θέματα αυτά εντάσσονται μεν στο διάλογο για το μέλλον του κράτους πρόνοιας, -που στην Ελλάδα οργανώθηκε ως υλοποίηση προεκλογικών υποσχέσεων της; περιόδου εκείνης, ταυτόχρονα με την ανάληψη υποστηριγμένων δράσεων ιδωτικοποιήσεως του- αλλά ταυτόχρονα αποτελούν τη ρωγμή μέσα από την οποία μπορεί κανείς να δει το μέλλον: Συγκροτήματα με προνομιακές προσβάσεις αναλαμβάνουν να πουλάνε ακριβά, αυτό που σκοτώνει τις οικονομίες των λαών, και, ταυτόχρονα, τα μέσα εξυγιάνσεώς τους.   

Η αγοραία μεταμόρφωση της Ιατρικής

 Κατά τον Αισχύλο (Προμηθέας) και τον Ευριπίδη (Ικέτιδες), η Ιατρική επιστήμη και η κλινική τέχνη είναι θείο δώρημα, ενώ, για τον Ιπποκράτη (περί αρχαίης ιατρικής) και τον Σοφοκλή (Αντιγόνη), αποτελεί ανακάλυψη του ανθρώπου προς χάρη των πηγών της νοημοσύνης του.

  Ο Ιατρός ανέλαβε αυθόρμητα και ενσυνείδητα την κοινωνική αποστολή του: την απαλλαγή από τα δεινά της σωματικής και ψυχικής αρρώστιας, στην αποτροπή του πρώιμου θανάτου, την ανακούφιση από τον πόνο και την αναπηρία και τη βελτίωση των χωροβιονομικών συνθηκών διαβιώσεως. Τα ενεργήματά του κανοναρχούνται από την επαγγελματική υπόσχεση που έδωσε έναντι του εαυτού του, των ομοτέχνων του και της κοινωνίας, περί "επ΄ωφελείη καμνόντων" και διακρίνονται από την αδιαπραγμάτευτη συνηγορία του υπέρ του ασθενούς, ακόμη και αν χρειαστεί να εναντιωθεί στις επιδιώξεις του ασφαλιστικού οργανισμού, του συστήματος υγείας και της κοινωνίας ολόκληρης. Οι αξιολογήσεις οικονομικών κριτηρίων, αν η ασθένεια συμφέρει ή δε συμφέρει την όποια πολιτική δομή να αντιμετωπισθεί, και σε ποιο επίπεδο θα ανέλθει το κόστος θεραπείας, δεν συνάδει με την εγγυητική θέση του στην κοινωνία και την ιδιαίτερη ηθική και νομική υποχρέωσή του της προστασίας της ζω ής του ασθενούς του και της αποκαταστάσεως της υγείας κι ευεξίας. Αποφεύγει τις υπερβολικές σπατάλες, για την πρόληψη, τη διάγνωση τη θεραπεία και την αποκατάσταση, γνωρίζοντας ότι κινείται σε ένα περιβάλλον ένδειας πόρων, και ξέρει να ισορροπεί, αριστοτελικά, ανάμεσα στην άφρονη δαπάνη και τον υπερβολικό περιορισμό. Ανεπόπτευτη υποχρέωσή του παραμένει η λήψη κάθε πρόσφορου μέτρου, ώστε ο ασθενής του να μην υποφέρει και να επανακτήσει το μέγιστο δυνατό της υγείας που απώλεσε. Παρακολουθεί, με ζήλο, όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τέχνης του και τα διαθέτει, χωρίς καμιά διάκριση, στους ασθενείς του.

  Στο σύγχρονο κόσμο μας, όμως, η φυσιογνωμία της Ιατρικής  έχει αλλοιωθεί από την παρείσφρηση σωρείας συγχυτικών παραγόντων στη λειτουργία της. Ιατροεπιδημικές αποκλί­σεις και νεωτερικές αντιλήψεις έχουν διεισδύσει ανεξέλεγκτα, διαμορφώνοντας και επιβάλλοντας μεταβολές στις νοοτροπίες και στη καθημερινή δράση. Ο σημαντικότερος από τους παράγοντες που επέβαλαν ρηξικέλευθη μεταβολή στην ιατρική συλλογιστική και κλινική πράξη στάθηκε η ιδιοποίηση από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, των θαυμαστών επιτευγμάτων της, που μεταμορφώθηκαν, αμέσως, σε αγοραία αγαθά, ενώ όφειλαν να τεθούν, ατελώς, ως κοινωνικά αγαθά, στη διάθεση του παναθρώπινου στόχου: της προαγωγής της υγείας και αποκατάστασης των απωλειών της. Η εξαλλαγή των κοινωνικών αγαθών σε αγοραία προϊόντα προκάλεσε σαρωτικές αλλαγές στον παγιωμένο τρόπο ασκήσεως της Ιατρικής, αλλά και αποδοχής της πρακτικής της από το κοινό.

    Τον αναλυτικό Λόγο της Ιατρικής επηρεάζει βαθιά το συγκεκριμένο τοπικό ή ευρύτερο πολιτισμικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο ασκεί τη τέχνη της και προάγει την επιστήμη της, καθώς ο πολιτισμός αρθρώνεται από τα ιδιαίτερα πρότυπα του σκέπτεσθαι και συναισθάνεσθαι  που συντελούν σ΄ ένα κοινό είδος συμπεριφοράς και αντιλήψεως, ακόμη και επί θεμάτων, όπως η υγεία, η αρρώστια και ο θάνατος. Έτσι, στο συγκεκριμένο πολιτικο-οικονομικό πλαίσιο της αγοραίας μεταμορφώσεως της κοινωνίας μας, η ιατρική, από λειτούργημα, έγινε επάγγελμα και, στη συνέχεια, υπό τη διαβρωτική επέλαση της οικονομίας, που αγκύλωσε κάθε έκφανση της ζωής, έγινε κορεσμένο επάγγελμα, εντάχθηκε στον τριτογενή τομέα και σύρθηκε στον αδυσώπητο πόλεμο του ανταγωνισμού. Και ο ρόλος της, από κοινωνικός, που ήταν ανέκαθεν, σήμερα έχει υποστραφεί σε καθαρά επιχειρηματικός, καθώς δεν παρωθείται να γίνει παρά μόνο μια ακριβή αγορά υπηρεσιών, όπου την ακρίβεια των "προϊόντων" της ανταγωνίζεται, πλέον, μόνο η ανακρίβεια των στόχων της. Ο Jeremy Rifkin στο βιβλίο του Αιών της Βιοτεχνολογίας γράφει: "Βλέπουμε μπροστά μας το δέλεαρ των μεγάλων δρασκελισμών της προόδου και ένα λαμπρό μέλλον γεμάτο ελπίδες, αλλά μαζί με κάθε βήμα μας, μας καταδιώκει το βασανιστικό ερώτημα, με ποιο τίμημα άραγε;".

    Οι άνθρωποι παροτρύνονται να αφεθούν σε μια ολοένα σαφέστερα οργανωμένη συγκεντρωτική ετεροδιαχείριση της υγείας τους και η προσωπική μέριμνα, η πρόληψη, η "τέχνη της ζωής", η ανάληψη προσωπικών δράσεων για την περιφρούρηση της υγείας, η υιοθέτηση υγιεινού τρόπου διαβιώσεως, η αυτοπροστασία έναντι των επιβουλών της υγείας, η "αρετή" και η "υγιεινή" –που φυσικά, παρά την τεράστια κοινωνική σημασία τους, οικονομικά αποδίδουν πολύ λιγότερα- υποχωρούν προ της αυθάδους και δαπανηρής τεχνικής επεμβάσεως. Η αποποίηση της ανθρωπιστικής συνεισφοράς στην κλινική/νοση­λευτική πράξη, που κατά βάση διατηρούσε το κόστος των νοσοκομείων σε χαμηλά επίπεδα, η απόταξη της φιλανθρωπικής πρωτοβουλίας ως μέσο κοινωνικής παιδαγωγίας και έμπρακτη απόδειξη αλληλεγγύης και η διαχειριστική ανάμειξη των οικονομικών παραγόντων (:managers) αλλοίωσε ουσιαστικά και το ρόλο και τη θέση του ιατρού.

Με την οικονομικοποίηση της υγείας υιοθετήθηκαν νοοτροπίες εκβιομηχανισμού, δηλαδή αντιλήψεις ότι το "παραγόμενο στα νοσοκομεία προϊόν" πρέπει να έχει όχι μόνο το φθηνότερο, αλλά και το διαρκώς συμπιεζόμενο κόστος παραγωγής, ώστε  να δοκιμάζεται μ΄ επιτυχία στο στίβο του ανταγωνισμού, δηλαδή να αποδίδει υπερκέρδη στους επιχειρηματίες υγείας, οι οποίοι επεκτείνοντας στο έπακρον τον κατακερματισμό της εργασίας, με τις επάλληλες εξειδικεύσεις, την εισαγωγή οικονομικίστικων αντιλήψεων και την επέλαση της τεχνολογίας, προκαλούν τον πλήρη απανθρωπισμό της. Πρέπει, επιπλέον, να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή τιμή διαθέσεως.

  Η ιατρική, από "σωτήρια τέχνη", που ο λαοπρόβλητος Προμηθέας έκλεψε από τον Όλυμπο για να σώσει τους ανθρώπους από το σχέδιο αφανισμού τους, που απεργαζόταν ο Δίας, μεταποιήθηκε σε μια υπερτροφική "βιομηχανία υγείας" και το υπό διαμόρφωση σύστημα θέλει τόσο τους ασθενείς συνανθρώπους μας, όσο και προπάντων τους υγιείς, καταναλωτές του παραγόμενου προϊόντος της (:υγεία) και τους ιατρούς, παραγωγούς υγείας, που παράγουν φτηνά το, ακολούθως, ακριβά διατιθέμενο αγαθό: την υγεία. "Παραγωγοί υγείας" είναι ο νεωτερικός όρος, με τον οποίο αντικαθίσταται ο όρος "ιατρός" στα σύγχρονα εγχειρίδια Ιατρικής. Ατυχώς στην κοινωνία των αυτοδιπλασιαζόμενων νανορομπότ, της γενετικής και της βιοτεχνολογίας, όλοι είναι σκυμμένοι στο μικροσκόπιό τους και ο βιοϊατρός δίνει εντολές από την ενδοεπικοινωνία, δεν συναντά πια τον ασθενή του, ο οποίος δέχεται απρόσωπα μια θεραπεία σχεδιασμένη σε υπολογιστικά κυκλώματα και προωθημένη ηλεκτρονικά.

  Η αποφασιστική (για την ευτυχή έκβαση της ασθένειας) σχέση ιατρού-ασθενούς, τέθηκε εντός παρενθέσεως, καθώς δεν μπορεί να αποτιμηθεί με οικονομικούς όρους και δεν είναι νοητή η συμπερίληψή της στη διαμόρφωση των "ανοικτών" ή "κλειστών" νοσηλίων. Η κατάργηση της σχέσεως ιατρού-ασθενούς εκμηδενίζει την αντίσταση του ασθενούς στην αρρώστια του και τον καθηλώνει σε μια κατάσταση παραιτήσεως, ο ιατρός παύει να έχει απέναντί του έναν αναξιοπαθούντα συνάνθρωπό του και ασχολείται με ένα λογιστικό είδωλο, συντιθέμενο από εκτροπές λειτουργικών παραμέτρων, τις οποίες επιχειρεί με  πληροφορική μεθοδολογία να επαναφέρει στην περιοχή των "προβλεπόμενων" καρτεσιανών τους διαστημάτων. Έτσι, η ιατρική, αρχικά ως πρακτική και στη συνέχεια ως συνείδηση, έγινε μηχανολογία. Ο κατακερματισμός της κλινικής εργασίας σε διαμερισματοποι­ημένους διαγνωστικούς και διακεκριμένους θεραπευτικούς τομείς οδήγησε στην αποπροσωποποίηση των σχέσεων ιατρού-ασθενούς και στη διεμβόλησή τους από τις ασφαλιστικές εταιρείες, τις φαρμακοβιομηχανίες και τις εταιρείες εμπορίας ιατρικών μηχανημάτων, οι οποίες ασκούν έλεγχο στις κλινικές δράσεις και στις ιατρικές επιλογές, με βάση εσκεμμένα κριτήρια ελεύθερης αγοράς.

Υπό τις δεδομένες συνθήκες, η  ιατρική ασκείται σε συνθήκες διαρκώς εντεινόμενου οικονομικού κινδύνου και συνεπώς διολισθαίνει, αφομοιούμενη στον επιχειρηματικό κόσμο. Έτσι, ό,τι κερδίζουν κάποιοι λίγοι σε χρήμα, το χάνουμε όλοι σε σχέση, με αποτέλεσμα να εξανεμίζεται το αποδοτικότερο φάρμακο που δίνει ο ιατρός στον άρρωστο: τον εαυτό του.

Καλή Πρωτοχρονιά

Καλή Πρωτοχρονιά!

... Με υγεία κι ευτυχία!! Τί είναι, όμως, η υγεία;

... Με υγεία κι ευτυχία!! Τί είναι, όμως, η υγεία;
Η ζωή που εκπληρώνει το νόημά της είναι η κατάσταση, κατά την οποία το άτομο έχει την ικανότητα να επικοινωνεί με τον εαυτό του, με τους άλλους, με τη φύση και με το Θεό, ώστε, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε, υγεία είναι η δυνατότητά του να αντλεί ευχαρίστηση από την επικοινωνία του αυτή (από τη μονογραφία μου: ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ: η διαχείριση της ζωής και του θανάτου.
Όσο για την ευτυχία. Μπορώ να το πω, ορίζοντας το όριό της. Είναι ό,τι ένοιωσε ο γιατρός Bruner, στη συγκλονιστικότερη στιγμή όλων των ιατρικών στιγμών!!!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011! Απόβραδο

Τι θα μπορούσαμε να πούμε ένα σαν τ΄αποψινό χριστουγεννιάτικο, βρόχινο απόβραδο; Τι άλλο, εκτός από "δυό λόγια από την καρδιά". 

   Για φαντάσου.... δηλαδή  δύο παράγωγα της νοήσεως, γεννημένα στην καρδιά....τη γεννήτρια των αισθημάτων μας.

    Δεν είναι παράξενο και, ξαφνικά, εντελώς αληθινό; ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ!!!

Αντίθετα με την τεχνολογική νοημοσύνη, που κάνει τους ανθρώπους να χειρίζονται μηχανές και ν΄ανήκουν -με κατάλληλες προσαρμογές, υποχωρήσεις, εσωτερικές αναδιατάξεις, υπολογισμούς- σ΄ένα σύστημα επιδιωγμένου σκοπού.

  "Όπου κι αν πάω, έλεγε ο αμείλικτος Φρόϋντ, βρίσκω πάντα έναν ποιητή, που έχει φτάσει εκεί, πριν από μένα".

   Να αγαπάς χωρίς λογική επιφύλαξη. Να οργίζεσαι απέναντι στ΄ απορριπτέο, χωρίς ιδιοτέλεια.Χωρίς πλάγια σκέψη!

   Να οργίζεσαι με το σωστό τρόπο, για το σωστό λόγο, στο σωστό βαθμό, εναντίον του σωστού ατόμου (Αριστοτέλης Νικομάχεια).

   Αυτό είναι η συναισθηματική νοημοσύνη. Είναι η αληθινή ευφυΐα, η συνάρμοση του νού με την καρδιά.

    Η ομοφωνία της σκέψης σου με τα αισθήματά σου! Δηλαδή η Ελευθερία!!!

ΟΥΤΕ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΟΥΤΕ ...ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ

Η επιλεκτική μνήμη είναι τόσο παραπλανητική, όσο είναι και η προκατάληψη.

Με το.... χάος (sic) του Καραμανλή, η χώρα πορευόταν, σε μια από πριν χαραγμένη πορεία.

Λάθος του! που δεν την διόρθωσε. 

Όμως, ούτε επαχθή, αλλά άδικα, όπως παραδέχονται (τι ειρωνεία!) μέτρα,

ούτε απηνή φορολόγηση, αναξιοπαθούντων, όπως άτομα με ειδικές ανάγκες και άνεργοι

ούτε Μνημονιακά shocks, που πήγαν τη χώρα δεκαετίες πίσω και αναχαίτισαν κάθε αναπτυξιακό όνειρο

ούτε κατάργηση του κράτους πρόνοιας

ούτε ελαστική και ανασφάλιστη εργασία

ούτε απολύσεις για ψίλου πήδημα και για επιχειρηματικές κερδοσκοπίες

ούτε (κομματικές ;) απολύσεις,

ούτε εφεδρεία,

ούτε στα ύψη ο ΦΠΑ,

ούτε 23% ανεργία,

ούτε χιλιάδες κλειστές μικρομεσαίες επιχειρήσεις. και καταστήματα.

ούτε λιποθυμίες υποσιτιζόμενων μαθητών

και -πάνω από όλα ούτε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων 

ούτε απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

Φοβάμαι πολύ ότι επιβλήθηκε στη χώρα ανήκεστη ήδη βλάβη, χωρίς λόγο κι αφορμή. Ενόσω ούτε το χρέος ήταν υπέρογκο (συγκριτικά με άλλων χωρών, Γερμανίας, Ιταλίας, ακόμη και Δανίας) , αλλά τουναντίον τα μέτρα περιστολής του το κατέστησαν μη βιώσιμο, όπως λένε. Και οι εισροές από υψηλότοκα δάνεια, επιδοτήσεις, έσοδα και φορολογήσεις εξαερώθηκαν, άλλη μια φορά, στέλνοντας το λογαριασμό στον λαό, με τις επιπόλαιες επιλογές του!

ΑΙΔΗΜΩΝ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ

Ο πολίτης παρακολουθεί εμβρόντητος όσα εξυφαίνονται το τελευταίο διάστημα στην πατρίδα μας.

   Παρακολουθεί κατηφής την αστοχία του πολιτικού μέτρου, τη σήψη του διοικητικού συστήματος, τον ανδραποδισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, την αμετροέπεια των οικονομικών παραγόντων, την ωμή πρόταξη ιδιοτελειών και ωφελιμιστικών επιδιώξεων και, την απαρασάλευτη και αειθαλή σύγχυσή τους. 

Ο πολίτης παρακολουθεί εμβρόντητος το ευρύτερο διοικητήριο να αυθαδιάζει κάθε βράδυ στα κανάλια, όταν θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί σε αιδήμονα περισυλλογή.

Είναι εξοργιστική και ακατανόητη η φράση: "κόβονται οι μισθοί για να ηρεμήσουν οι αγορές".

Ο πολίτης, προοδευτικά, διακρίνει ολοένα σαφέστερα τις συνέπειες της διασποράς συγχυτικών  παραπληροφορήσεων, περίτεχνων μεθόδων προπαγάνδας, τεχνικών διαμορφώσεως της κοινής γνώμης,  εξάπλωσης του ακατάληκτου φόβου, του ελέγχου της σκέψεως, την καθυπόταξη των συνειδήσεων έτσι, που, ακόμη και το πλέον βδελυρό να φαντάζει πρόσφορο και βολικό.

Θα είχε γίνει επανάσταση σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης αν είχαν ληφθεί τόσα μέτρα (sic). Δηλώνει ο ένας (Χρυσοχοεΐδης) . Παρακαλώ (ποιόν αλήθεια;) να έρθει η στιγμή να ασκήσω οικονομική πολιτική προς όφελος της χώρας (sic), δηλώνει ο άλλος (Βενιζέλος). 

Παρακολουθεί τρομαγμένος την εξάντληση των πολιτισμικών μας αποθεμάτων, την παραχώρηση προνομίων ως επιβράβευση όχι της αριστείας, αλλά της ευπείθειας, της συναίνεσης, της υπακοής, της υποτέλειας. Είναι άξιο κάθε θαυμασμού, πόσες μέθοδοι εφαρμόζονται και με τι ρυθμό επινοούνται προκειμένου να πειθαναγκάζονται οι πολίτες, σε επιλογές εντελώς αντίθετες από την πραγματική τους βούληση, χωρίς ταυτόχρονα να φαίνεται ότι χάνουν την αυτονομία τους και ότι απεμπολούν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.

Η πολιτική απονευρώνεται και οι άνθρωποι καθίστανται ανελεύθεροι, όχι πλέον με την επιβολή περιοριστικών ή κατασταλτικών μέτρων, αλλά με την άρση κάθε συντακτικής έννοιας, με τον κατακερμα­τι­σμό της κοινωνίας και την αδυναμία της να εκφέρει γνώμη, να βασίσει τις αποφάσεις της στη γνώση και να υπηρετήσει ένα Δίκαιο ισότιμα προστατευτικό για όλους, ισότιμα κριτικό για όλους, αφού έχει ήδη προσανατολιστεί σ' ένα Δίκαιο που ολιγωρεί, διακυμαίνεται, εξαρτάται και εφαρμόζεται διακριτικά. Ένα Δίκαιο που αντί –όπως ανέκαθεν- να προσδιορίζει τα όρια του επιτρεπτού, ανέχεται την ασυδοσία του εφικτού.

Όμως αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο επιτρεπτό και το εφικτό είναι ακριβώς η ηθική επένδυση του πρώτου που στερείται το δεύτερο.

Σιγά-σιγά διακρίνεται ο επινοημένος στόχος αυτής της θεομηνίας. Το έθνος μας πρέπει να αποδυναμωθεί, να ισοπεδωθεί, να εξαφανισθεί κάθε ίχνος διαφωνίας, ελέγχου, διαμαρτυρίας. Καθημαγμένος ο λαός, παραπαίει στις παλινωδίες του, τις παρεξηγήσεις του, τις αλλόκοτες επιλογές του. Ανίκανος να αντιδράσει, παρατηρεί να του υπεξαιρούν το έχειν του, ταυτόχρονα εθνικό και ατομικό· απονευρωμένος παρακολουθεί την καρατόμησή του.

Την μπακέτα αυτής της πολύπτυχης συμφοράς την κρατά ένα εξωπολιτικό διοικητήριο που «αγρυπνά» με αντιλήψεις που αποτελούν μίγμα του νεοφιλελευθερισμού και των αντιλαϊκών μειονεξιών ενός παραχαραγμένου σοσιαλισμού. 

Πολύ απλά, τα "πιστεύω" αυτού του διοικητηρίου "αποκλείουν" τη λύση της κρίσης.

ΑΥΞΑΝΟΥΝ -ΠΑΛΙ- ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ ΓΙΑ ΝΑ... ΜΕΙΩΣΟΥΝ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΛΕΝΕ...

Δεν γνωρίζουν, γιατί είναι αδαείς, μαθητευόμενοι μάγοι και... έχουν απέχθεια στη βιβλιογραφία, ότι:

1. Οι καπνιστές κινδυνεύουν να πάθουν καρκίνο του πνεύμονος, ακόμη και 13 χρόνια, μετά τη διακοπή του καπνίσματος.Και χρονία βρογχίτιδα, ακόμη και εάν διακόψουν το κάπνισμα, το οποίο ευθύνεται ΜΟΝΟΝ σε ποσοστό 20% των ασθενών.

Επομένως, η βίαιη διακοπή, ακόμη και με ποινή θανάτου, όχι μόνο με φορολογικά μέτρα, δεν προφυλάσεει εκείνους που είναι να αρρωστήσουν. 

2. Έχουν ληφθεί πολύ...ευγενέστερα "μέτρα" κατά του καπνίσματος για περιστολή εξόδων. Έτσι, 

α. ο Φεοντόροβιτσ, της δυναστείας Ρωμανώφ, μαστίγωνε τους καπνιστές και όσοι από εκείνους άντεχαν τους εξόριζαν στη Σιβηρία.

β. Η Χούντα του Σογκούν στην Ιαπωνία, φυλάκιζε και δήμευε την περιουσία των καπνιστών.

γ. Ο Σουλτάνος της Τουρκίας Μουράτ ο Ανελέητος, αποκεφάλιζε, κρέμαγε και διαμέλιζε τους καπνιστές.

γ. Ο Ρισελιέ, για να ξελασπώσει τη Γαλλία από το οικονομικό χάος, που την έφερε με τους τυχοδιωκτισμούς του (κάθε ομοιότητα, συμπτωματική), επέβαλε -για πρώτη φορά- φορολογία στον καπνό που κατανάλωναν οι ανήσυχοι πολίτες. 

δ. στο ίδιο κλίμα κινήθηκε και ο Ναπολέων που ήταν καλός για την πάρτη του (Μποναπάρτης). 

Ο κατάλογος μπορεί να είναι μακρύς πολύ.

3. Η σύγχρονη Ιατρική αναγνωρίζει την καπνιστική συνήθεια ως κοινικοοικονομική πάθηση, τα συμπτώματα της οποίας, όπως κάθε παθήσεως δεν μπορεί να απαγορεύσει κανείς με Νόμους, κυρώσεις και επιβολή δισβάστακτων φόρων. Αρκεί να μελετηθούν τα αίτια που κάνουν τους πολίτες να καπνίζουν. Και αυτά -αμέσως- να αρθούν. Και αυτά είναι: τα κοινωνικά αδιέξοδα, η ανεργία, η μαύρη, ανασφάλιστη ανεργία, η αναξιοκρατία, η αποστέρηση κάθε προοπτικής, και η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης.

4. Αυτά κιόλας που είναι οι πραγματικοί εκλυτικοί παράγοντες των παθήσεων φθοράς που καταπονοιύν τους πολίτες και επιβαρύνουν το Σύστημα Υγείας.

5. Οι κοινωνικοί αποκλεισμοί είναι που φταίνε και όχι οι ίδιοι οι καπνιστές, ώστε η αρρώστεια τους να εκλαμβάνεται ως μια δίκαιη ανταμοιβή των αφρόνων αυτών που υιοθέτησαν ανθυγιεινό τρόπο ζωής και, δήθεν, έτσι αρρώστησαν.

6. Ας μην παίξουμε, λοιπόν, το παιχνίδι τους, να στρέφουν τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, όπως

τους ανέργους εναντίον των εργαζομένων, γιατί, δήθεν, καταλαμβάνουν λιγοστές θέσεις εργασίας-

τους εργ;αζόμενους, εναντίον των ανέργων, που εξαντλούν τα ασφαλιστικά Ταμεία, με τα επιδόματα ανεργίας.

τους μη καπνιστές εναντίον των καπνιστών, επειδή δήθεν εξαιτίας τους αρρωσταίνουν.

7. Γιατί ίσια - ίσια η κοινωνική συνοχή, για την οποία δήθεν κόπτονται, είναι ό,τι περισσότερο τους τρομάζει.

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ

Παγκόσμια Ημέρα των ατόμων με αναπηρία, σήμερα!

   Κι εδώ στη φιλάνθρωπη Ελλάδα, που συγκροτήθηκε η ιδέα της αλληλεγγύης,

περικόπτουν τις ενισχύσεις των ατόμων με ειδικές ανάγκες, επιβάλλοντας -και σ΄αυτούς- χαράτσια, φόρους και περικοπές επιδομάτων.

Αίσχος!!

Καμιά κοινωνία  δεν σώζεται περιστέλλοντας  τα λίγα Ευρώ που απαλύνουν τη βασανιστική ζωή των ανήμπορων μελών της.

Κι ενώ δεν υπάρχει καν πρόθεση σύλληψης της φοροδιαφυγής, ενώ αγωνιούν για τη διατήρηση της ακμαιότητας του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ τραπεζικού συστήματος, αδιαφορούν για την ηθική υποχρέωση προστασίας των αναξιοπαθούντων πολιτών.

   Κρίμα!!

Η ανθρωπιστική Ελλάδα, απέρχεται, αντιακαθιστάμενη, προοδευτικά, από μια εθελόδουλη αποικία, έρμαιο στο σύγχρονο οικονομικό εκβαρβαρισμό.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ (;) ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Ο πολίτης παρακολουθεί εμβρόντητος τη χώρα μας, να τελεί υπό το κράτος μιας “πολυοργανικής ανεπάρκειας”, με την ιατρική (:ως θανατηφόρος κλονισμός)  και τη μηχανική (: ως αποσάθρωση των στηρικτικών της δοκίδων) έννοια του όρου. Έργο, επιδιωγμένης ανεπάρκειας του πολιτικού, διοικητικού προσωπικού και της αποτελεσματικότητας δημόσιων υπηρεσιών, η κατάρρευση επισπεύδεται από την πρόσφατη επέλαση σηπτικών επιβουλών: Επιχειρείται νέα (η τρίτη, από τη μεταπολίτευση) ιδιοποίηση των προσόδων της ιδιωτικής οικονομίας (δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων, αγροτών και ελευθεροεπαγγελματιών), αυτή τη φορά με χαρακτηριστικό κυνισμό, επειδή αφορά την υπεξαίρεση του μεροκάματου.

Η πρώτη ήταν η παρακράτηση της κερδοφορίας, που έβλαψε, παρά τα θρυλούμενα περί μικρής ωφέλειας και τα λαϊκά στρώματα.

Η δεύτερη ήταν η υπεξαίρεση του λαϊκού αποθέματος, που έθιξε τους μικρούς και μεσαίους αποταμιευτές (Χρηματιστήριο).

Μέθοδοι αυτής της νέας λαφυραγωγήσεως είναι το πετσόκομμα των αποδοχών (μισθών-συντάξεων).

Το πολιτικό μας προσωπικό εμφανίζεται συγχυσμένο ανάμεσα στις μειονεξίες του συντηρητισμού

(λιγότερο κράτος, χαμηλότερη φορολογία, υποβαθμισμένη κοινωνική στήριξη),

στις μειονεξίες του σοσιαλισμού

(περισσότερο κράτος, γεναιόδωρες παροχές, περιορισμός ανισότητας)

και στις μειονεξίες του κομμουνισμού

(ο καθένας με τις δυνατότητές του στον καθένα με τις ανάγκες του).

Έτσι, βιώνουμε μια διακυβέρνηση που φορολογεί ό,τι κινείται, ως αμιγώς υπερσοσιαλιστική, αλλά, ταυτόχρονα αποστασιοποιείται από κάθε κρατική υποχρέωση στην πρόνοια, περίθαλψη, ασφάλεια, υγεία, παιδεία, επικοινωνία, ως ατόφια υπερσυντηρητική.

Το πολιτικό προσωπικό, μπλεγμένο στις επιταγές του J. Schumpeter, που εισηγείται τη στιγμιαία αποδόμηση ενός προηγούμενα κοινωνικού κράτους, για τη δημιουργία ενός άλλου του περιβόητου ”κράτους της αγοράς”, διολισθαίνει σε μια προεπιλεγμένη προσαρμογή, παραδίδοντας το κράτος σε μια κάστα υπερεθνικών χρυσοκανθάρων, που αμοίβονται ανάλογα με τα κέρδη, που προσκομίζουν στους εργοδότες τους, που συνθέτουν διοικητήρια και ασκούν εθνική εξουσία χωρίς ευθύνη, και χωρίς να υποχρεώνονται σε λογοδοσία. Ασκούν την ανεύθυνη εξουσία τους, χωρίς ηθικές δεσμεύσεις ή κοινωνικές αναφορές, χωρίς πολιτικό έλεγχο, περιφρονώντας Συντάγματα και κοινοβούλια, Κοινωνικά Συμβόλαια και Διεθνείς Συμβάσεις, που τα αντιλαμβάνονται περίπου ως μουσειακό υλικό, που, δήθεν, εξ αιτίας τους, οι χώρες, σημείωσαν εντελώς περιορισμένη οικονομική ανάπτυξη.

   Από τη μια στιγμή στην άλλη, η αξία της εργασίας απομειώνεται δραματικά, τα κεκτημένα των εργαζομένων παραμερίζονται περιφορνητικά, οι παρακρατήσεις χρόνων για συντάξεις και υγεία υπεξαιρούνται ασύστολα.

Με βίαια μέτρα, οι πολίτες διατάσσονται σε δύο φάλαγγες:

στους εργαζόμενους, χωρίς αποζημίωση, και τους μακροχρόνια άνεργους, χωρίς προσδοκία.

Η πολιτεία, σε κατάσταση πανικού, επικεντρώνει τις προσπάθειές αποκλειστικά στη λήψη μέτρων στήριξης και προστασίας των χρηματοπιστωτικών της ιδρυμάτων από το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης, αλλά όχι και των θυμάτων της άφρονης διαχειρίσεώς τους, που είναι οι στρατιές των φτωχών και νεόφτωχων νοικοκυριών.

    Σκυθρωποί και πελαγωμένοι οι πολίτες αναρωτιούνται τι ακριβώς έχει συμβεί. Οι αισιόδοξοι προβλέπουν ότι μας περιμένει μια μορφή "ελεγχόμενης χρεοκοπίας", δηλαδή μια οικονομική κατάρρευση των ιδιωτικών οικονομιών, με το κράτος να λαθροβιώνει υπό το βάρος δυσβάστακτων οικονομικών υποχρεώσεων. Οι απαισιόδοξοι ανησυχούν ότι θα μας βρει μια θεομηνία, με στάση πληρωμών, δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας και ρευστοποίηση-διασπάθιση της δημόσιας.

    Όμως, αν κάποιοι θέλουν να μετατρέψουν τις πατρίδες σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, όπου όλα θα λειτουργούν στο ρυθμό του "Arbeit macht frei", θα μείνουν, απλά, φαντάσματα μιας αλλοτριωμένης πραγματικότητας, στην οποία οι κάθε λογής έμποροι θα ελπίζουν μάταια ότι θα οργανώσουν τις κοινωνίες έτσι, που αφειδώς να πουλιέται ακριβά αυτό που προξενεί την καταστροφή και ταυτόχρονα αυτό που την επιδιορθώνει.

Απέναντι σ΄ αυτή την απειλή, οι ΠΑΤΡΙΔΕΣ θα είναι πάντα -και πρέπει να μείνουν- μια σχέση μεταξύ ανθρώπων.

ΔΕΚΟ ή ΔΕΚΩ;

1. Οι ΔΕΚΟ είναι Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Οφειλής.

δηλαδή όλοι χρωστάμε πάντα σε αυτές. 

2. Αν ήταν, πράγματι Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας,

θα τις λέγαμε ΔΕΚΩ

3. Η  ΔΕΗ, που είναι ΔΕΚΟ (και όχι ΔΕΚΩ) δεν θα έκοβε το ρεύμα

σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν το χαράτσι του κου Πάγκαλου.

ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΥΣΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ

1. Καταστολή του φορομπηχτικού μένους της Κυβερνήσεως

2. Αναστολή της υπερεντατικής αποπληρωμής του παράνομα και ανήθικα καταλογισθέντος χρέους.

από πανοτόκια και άφρονες δανεισμούς, εν αγνοία των πολιτών, που μετατρέπονταν αμέσως σε ιδιωτική περιουσία της οικονομικής ολιγαρχίας,

3. Περιστολή του αχανούς κομματικού κράτους, με πρόωρη πλήρη συνταξιοδότηση, όσων δεν ανταποκρίνονται (από οκνηρία ή αδεξιότητα) στα εγχειρήματα εκσυγχρονιμού του. 

4. Δικαιοσύνη/αξιοκρατία/ισοπολιτεία, δηλαδή αληθινή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

5. Εξυγίανση συνδικαλιστικού κινήματος.

πλήρης απεγκλωβισμός από κομματικές ιδιοτέλειες και ατομικές μεροληψίες

6. Συμμόρφωση στις επιταγές του Συντάγματος και απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων.

7. Άρση της κρατικής προστασίας των Τραπεζών (ή καρτικοποίησής τους) και της κηδεμονίας  των (δημόσιων και ιδιωτικών) ανωφελικών επιχειρήσεων.

8. Συρρίκνωση της γραφειοκρατίας.

9. Αποκήρυξη της κομματοκρατίας και ωφελιμιστικής κατανομής πόρων.

10. ανάνηψη του κοινωνικού κράτους.

11. Στήριξη και ενίσχυση της φιλομάθειας του Λαού και της (απαλλαγμένης προπαγανδιστικών αλλοιώσεων)  ενημερώσεώς του.

12.  Στήριξη και ενίσχυση της ομοψυχίας - συναινέσεως- αλληλεγγύης.