Ο φόβος ως εργαλείο καταστολής

   ‘Φύσει’, κατά τον Αριστοτέλη ή ‘θέσει’ κατά τον Χομπς, πολιτικό ον, ο άνθρωπος, τείνει να διατηρηθεί ως ον (Σπινόζα) και τελεί υπό τον διακαή πόθο της υπαρξιακής του ανελίξεως (del Valle). Όλοι οι εθνικοαπελευρωτικοί αγώνες, τα κινήματα ανεξαρτησίας, οι απαράμιλλης γενναιότητας θυσίες, επί των οποίων θεμελιώθηκαν οι προσπάθειες ανελίξεως και προόδου, οι μυριάδες ζωές που θυσιάστηκαν για τη θεμελίωση και την εξέλιξη των επιστημών, των τεχνών, της Δημοκρατίας, των εργατικών δικαιωμάτων έλκουν την αρχέγονη καταγωγή τους στην ορμέμφυτη τάση της ατομικής τελειώσεως.
Η ανθρωπότητα απαιτεί να καρπώνεται η ίδια, ως γένος και είδος, τα αποτελέσματα των προσπαθειών της. Απέναντι στη διαρκή τάση για ασφάλεια, ελευθερία, πρόοδο, δημιουργία, ανέλιξη, συνοφρυώνεται η σύγχρονη παγκόσμια πολιτικοοικονομική ιδιοτέλεια, που με επιδιώξεις συγκεντρωτικού ετεροκαθορισμού, θέλει τον άνθρωπο οριοθετημένο στα συμφέροντα της αγοραίας κοινωνίας. Προοδευτικά επιβλήθηκε ένας τύπος κρατικής διαχειρίσεως, που παραβλέπει το εθνικό συμφέρον και τη λαϊκή ευημερία και υπηρετεί τους υπερεθνικούς του εντολείς του, που διαθέτουν μεθόδους και εργαλεία να επιβάλλουν τις πολιτικές, στρατιωτικές, τεχνολογικές και οικονομικές τους επιλογές. Στη διαμορφούμενη νέα τάξη πραγμάτων, αναγνωρίσιμος είναι μόνος εκείνος που εργάζεται ακατάπαυστα και καταναλώνει ακατάληκτα. Όλες οι άλλες υποστάσεις του κοινωνικού όντος, όπως η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η εθνική, ιστορική, θρησκευτική συνείδηση τίθενται εντός παρενθέσεως και προοδευτικά υποστρέφονται.
Η προστιθέμενη αξία της ακατάληκτης παραγωγής και της ακόρεστης καταναλώσεως, στην οποία έχει βυθιστεί ακούσια ο σύγχρονος άνθρωπος, αποτελεί τον μυθώδη πλούτο που καρπώνονται οι λίγοι χρυσοκάνθαροι και οι πολυτελείς επιτελείς τους.
   Όσοι από τους πολιτικούς την πρακτορεύουν ανασκουμπώθηκαν και βάλθηκαν να επινοήσουν μεθόδους χειραγωγήσεως των εθνικών πληθυσμών. Ο σύγχρονος άνθρωπος, καθοριζόμενος πλέον από την οικονομία (μαρξιστική παρέμβαση) και τις υποσυνείδητες συσσωρεύσεις του (φροϋδική παρέμβαση), κατέστη άθυρμα των δυνάμεων που τον εγκλωβίζουν, που τον θέτουν σε κατάσταση υπαγωγής, χωρίς απαραίτητα να ενεργοποιούνται ιμπεριαλιστικές μέθοδοι, ένοπλες κατοχές ή εμφυλιοπολεμικές συρράξεις. Οι τοπικές κυβερ-νήσεις αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν, δεν πρέπει και ούτε χρειάζεται να χρησιμοποιούν πλέον μεθόδους ωμής βίας (κατακτητικές εκστρατείες, ένοπλες συρράξεις ή εμφυλιοπολεμικά μακελέματα), ενόσω, εξασφαλίζουν καλύτερα αποτελέσματα με τις ατέρμονες δανειοδοτήσεις και τις πρακτικές του πλαστικού χρήματος, τη διασπορά συγχυτικών παραπληροφορήσεων, την παραχώρηση προνομίων ως επιβράβευση της ευπείθειας, της συναινέσεως, της υπακοής και την αποστέρηση ευκαιριών στους ανυπάκουους, τους αγέρωχους, τους υπερήφανους στη διατήρηση του ακατάληκτου φόβου.

  Την τελευταία δεκαετία ζούμε, πράγματι, υπό το κράτος ενός συνεχούς φόβου, που παραλύει κάθε προσπάθεια ατομικής, συλλογικής ή κοινωνικής ανατάσεως. Ο κόσμος πρέπει να φοβάται. Να φοβάται τους κακοποιούς, τους ληστές, τους τσαντάκηδες, τους "δράκους", τους εμπόρους ναρκωτικών, που πληρώνουν τους δεσμοφύλακες και είναι όλοι έξω από τις φυλακές,  τις διάφορες επαπειλούμενες πανδημίες, τη γρίπη των χοίρων και των πτηνών, τις τρελές αγελάδες, την πανούκλα και άλλες επιδημίες (που έπρεπε να είχαν οριστικά εκριζωθεί), την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία, τις διεθνείς τρομοκρατικές επιδόσεις, την κατάρρευση της εθνικής οικονομίας και, βέβαια, τη βία. Πραγματικός φόβος εκπορεύεται ακόμη και μέσα από την ειδωλική πραγματικότητα του διαδικτύου με τα κέντρα των παιδεραστών και τις ομαδικές αυτοκτονίες των εφήβων. Μεγάλος είναι και ο φόβος γεωλογικών ή κλιματικών καταστροφών ευρείας κλίμακας.
   Από πού κανοναρχείται αυτή η καινοφανής κουλτούρα του φόβου, της απελπισίας, της απόγνωσης, του πανικού, της προαγγελίας της συντέλειας του κόσμου (βλέπε ‘2012’), όπου ο καθένας νοιώθει κάπως σαν επικηρυγμένος, σαν ένα μελλοντικό θύμα, που παραλύει τις κοινωνίες και τα άτομα και τα καθιστά άβουλα αθύρματα παραλυτικής απραξίας, ανίκανα να ξεφύγουν από το υποζύγιο της αέναης παραγωγής και της ακόρεστης καταναλώσεως, που αποτελεί το νέο σχέδιο της παγκόσμιας υποταγής. ο καθένας μας διαπιστώνει τελικά ότι υπήρξε ένας "λάθρα βιώσας".
Ο διάχυτος φόβος κανοναρχείται από τη σύγχρονη παγκόσμια τάση να επιβληθούν αποτελεσματικοί μηχανισμοί χειραγωγήσεως των λαών, χωρίς να κινητοποιούνται αδρές μέθοδοι, ένοπλης κατοχής, ένεκα των οποίων θα μπορούσε να αποκαλυφθεί η δεσποτική νοοτροπία της εξουσίας του χρήματος, να στοχοποιηθεί και να ξεσηκώσει απελευθερωτικές αντιδράσεις.
Οι καιροί άλλαξαν. Και οι μορφές εκμεταλλεύσεως του ανθρώπου απ΄ τον άνθρωπο, επίσης. Η ψυχολογική καταστολή είναι αποδοτικότερη, κοστίζει λιγότερο, δεν απαιτεί δεσμοφύλακες ούτε καν τοποτηρητές και δεν συνεγείρει αντιδράσεις..

Ιατρική πρόσθεσις και αφαίρεσις εστί (Ιπποκράτης).

Γ. Α. Μαθιουδάκης  
Ο Ιπποκράτης (460-377 πΧ) παραδίδει ότι "Ιατρική πρόσθεσις και αφαίρεσις εστί. Πρόσθεσις μεν των ελλειπόντων, αφαίρεσις δε των πλεοναζόντων". Παρά τις εκπληκτικές, εν τω μεταξύ, ανακαλύψεις της βιοτεχνολογίας, με την οποία κατέστη δυνατή η λεπτομερής ανάλυση κάθε παθήσεως, σε όρους υποκυτταρικής δυσλειτουργίας, ο Ιπποκρατικός αφορισμός, εξακολουθεί να αποδίδει με ακρίβεια ό,τι στις μέρες μας ασκείται ως διάγνωση, θεραπεία, πρόληψη και αποκατάσταση. 
   Στη μηχανική, ως επιδιόρθωση των ανθρώπινων κατασκευών, εφαρμόζονται με επιτυχία, ανάλογη της εμπειρίας του "τεχνίτη", πράξεις προσθαφαιρέσεως ανταλλακτικών και λειτουργικών ρυθμίσεων των υλικών αστοχιών τμημάτων της κατασκευής, ώστε να επανέλθει σε προβλέψιμη και αποδοτική λειτουργία. Όμως ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή. Και εάν υπάρχουν μηχανικές ιδιότητες στην ψυχοσωματική και πνευματική του ολοκλήρωση, αυτές ελέγχονται από το ακόμη άβατο για την επιστήμη "πνευματικό του κέντρο", που έχει την ικανότητα της αυτορυθμίσεως και της εξισορροπήσεως των περιφερικών αρρυθμιών με αντιρροπιστικές αναπληρώσεις και προσαρμογές. Ό,τι συνιστά μιαν αρρώστια, δεν είναι μόνο η εκτροπή του πάσχοντος οργάνου του σώματος, του πνεύματος ή της ψυχής, αλλά και οι αντιρροπιστικές, προσαρμοστικές παρεμβάσεις του "πνευματικού κέντρου", με τις οποίες ο οργανισμός επιχειρεί να αναχαιτίσει τη δυσμενή εξέλιξη, να επιδιορθώσει τη βλάβη και να αποκαταστήσει την σωματοψυχική λειτουργία με την καλύτερη δυνατή αναπροσαρμογή.

 
    Έτσι, για παράδειγμα, μια πρωτεΐνη που παράγεται σε φλεγμονές του στομάχου, "ενημερώνει" τον εγκέφαλο, που προσαρμόζει τον οργανισμό με το αίσθημα αρνήσεως τροφής και πρόκληση εμέτων, ώστε το στομάχι να παραμείνει "εκτός", μέχρις ότου αποκατασταθεί, με άλλους θαυμαστούς μηχανισμούς, η βλάβη και να επανέλθει σε κανονική πεπτική λειτουργία. Ο γιατρός, όμως, ως εξωτερικός παρατηρητής, που παραμένει εξωτερικός, ακόμη και με τον περίτεχνο εξοπλισμό του σε διαγνωστικά όργανα υψηλής τεχνολογίας, δεν γνωρίζει, ακριβώς, τι από την κλινική εικόνα είναι η πάθηση, εναντίον της οποίας να δράσει, και τι είναι η αντιρρόπηση, την οποία οφείλει να παρακάμψει. Απέναντι σε αυτή την αβεβαιότητα, ο ιατρός επιστρατεύει τεχνικές, από την επιστήμη της λογικής, της κυβερνητικής, της πληροφορίας. Πράγματι η ιατρική είναι μια επιστήμη της λογικής και της αντικειμενικής ανάλυσης. Τα προαπαιτούμενα της λογικής είναι τα δεδομένα της επιστημονικής παρατηρήσεως: η παθοφυσιολογία, η παθολογοανατομία, τα πρότυπα των νοσηροτήτων, τα οποία η λογική του επιστήμονα επεξεργάζεται με βάση λογικές δεξιότητες και επιστημονικά εργαλεία, που απέκτησε με τη συνεχή μελέτη και την αδιάλειπτη άσκηση. Συνήθως, επιδιώκοντας να συσχετίσει την υπό μελέτη περίπτωσή του με όσα καταχωρούνται ως νοσογραφικό πρότυπο στις βιβλιογραφικές πηγές.  
   Στην ιατρική δεν υπάρχουν καθολικές αλήθειες και απόλυτη βεβαιότητα, ενόσω παρατηρούνται πολυάριθμες ατυπίες του συνήθους νοσήματος. Όσο μια διάγνωση προσεγγίζει την αλήθεια, τόσο η αντίστοιχη θεραπεία –αν υπάρχει- αποφέρει καλύτερα αποτελέσματα. Ο ιατρός προσεγγίζει την αληθινότερη διάγνωση για κάθε του άρρωστο, βάσει των γνώσεών του, της εμπειρίας του και της διαισθήσεως που έχει καλλιεργήσει εντός του, με χρόνια αφοσιωμένης ασκήσεως της επιστήμης του. Γι αυτό λέμε ότι η ιατρική δεν είναι μόνο μια επιστήμη, που μπορεί κανείς να τη μάθει, αφιερώνοντας ώρες στα βιβλία και κατεβάζοντας εκατομμύρια σελίδες από το διαδίκτυο. Είναι, στον ίδιο ή μεγαλύτερο βαθμό, μια τέχνη, που την αποκτά με συνεχή άσκηση, παρά την κλίνη του ασθενούς, αρχικά καθοδηγούμενος, και αργότερα ως καθοδηγητής. Γι αυτό o σερ W. Osler είχε αποφανθεί: He who studies medicine without books sails an uncharted sea, but he who studies medicine without patients does not go to sea at al (Ιατρική χωρίς διάβασμα είναι ταξίδι σε αχαρτογράφητη θάλασσα, αλλά χωρίς ασθενείς δεν είναι καν ταξίδι).
Είναι ταυτόχρονα και διαίσθηση, που πρέπει να σημαίνει την "αχρονική" ανάμιξη γνώσεων, πληροφοριών, εμπειριών και αναμνηστικών καταγραφών, που ανακατεύονται προς μορφοποίηση μιας αποφάνσεως.
Τελικά, όπως είπε και ο Γαληνός, ο "Ιπποκράτης δεν έχει σφάλλει ποτέ". Πράγματι η ιατρική είναι μια μεγάλη περιπέτεια προσθέσεως των ελλειπόντων και αφαιρέσεως των πλεοναζόντων.

το παράθυρό μας ανοικτό σ΄ένα κόσμο χωρίς καπνό

Γ.Α. Μαθιουδάκης

  Με τον τίτλο αυτό κυκλοφόρησε, πριν κάμποσα χρόνια, μια μπροσούρα του Π.Ο.Υ., με αφορμή την παγκόσμια ημέρα -31-Μαΐου- κατά του καπνίσματος. Μιλούσε για τον καπνό των τσιγάρων και όχι καθόλου για τον καπνό των εργοστασίων και των οχημάτων, που δηλητηριάζουν το αστικό μας περιβάλλον ούτε για τον καπνό των διοξινών που εκλύονται από τις ανά την επικράτεια χωματερές και μολύνουν τον αέρα, το έδαφος και τους ταμιευτήρες νερού.

   Κατά το κάπνισμα, εισπνεόνται πάνω από 4000 ουσίες, πολλές από τις οποίες είναι ερεθιστικές, εξαρτησιογόνες, τοξικές, που -σε συνθήκες εργαστηρίου- έχουν αποδειχθεί βλαπτικές για τους πνεύμονες, την καρδιά, τα αγγεία, και πληθώρα άλλων οργάνων. Αλλά οι καπνιστές καπνίζουν για να επωφεληθούν από τις ευεργετικές φαρμακολογικές δράσεις της νικοτίνης, όπως η άρση συγκινησιακών φορτίσεων, η ενίσχυση της πνευματικής, σωματικής και ψυχικής αποδόσεως (nicotine effect), η κατεύναση της κοπώσεως, η μείωση του στρεσ και η ευοδωτική επίδραση στο θυμικό.

   Με το παράθυρό μας ανοικτό ή κλειστό, το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, είναι εξαιρετικά εθιστικό, συνδέεται με τον καρκίνο, τις καρδιοπάθειες, τις αγγειοπάθειες και τη γενετήσια ανικανότητα, όπως ενημερώνουν όλα τα πακέτα τσιγάρων του εμπορίου. Η "μακάβρια" ενημέρωση φαίνεται ότι δεν απέδωσε, όπως εξάλλου κάθε αντικαπνιστική εκστρατεία, και ήδη εξαπολύονται συστηματικότερες επιθέσεις κατά των καπνιστών, που ανεπιφύλακτα θεωρούνται, πλέον, "αντικοινωνικά άτομα με πολλές απουσίες από την εργασία τους", όπως πρόσφατα αναφέρθηκε στις σχετικές συζητήσεις στα πλαίσια της ΕΕ. Οι αντικαπνιστικές εκστρατείες δεν είναι φαινόμενο του καιρού μας. Σχεδόν μαζί με την είσοδό του καπνού στις πολιτισμένες κοινωνίες, άρχισε ένας απηνής ταμπακοπόλεμος που μαίνεται έκτοτε, στον ίδιο βαθμό αμείωτος και αναποτελεσματικός. Ήδη από το 1600, οι καπνιστές τέθηκαν υπό διωγμό, υποβάλλονταν σε βασανιστήρια, εξορία και δήμευση της περιουσίας τους. Καθώς τα σκληρά κατασταλτικά μέτρα δεν απέδωσαν ικανοποιητικά αποτελέσματα, επινοήθηκε ή άλλη πολιτική της "incorporation", της πολιτικής, δηλαδή, του "ενσωμάτωσε, εκείνο που δεν μπορείς να πολεμήσεις". Έτσι, ο Λεοπόλδος της Αυστρίας επέβαλε χαράτσι στον καπνό, για να καλύπτει τα έξοδα των βασιλικών κυνηγετικών εξορμήσεων και, ακολούθως, ο Ρισελιέ επέβαλε φορολογία στους καπνιστές, για πρώτη φορά, στα παγκόσμια χρονικά, κάτι το οποίο φάνηκε πολύ ελκυστικό στο Βοναπάρτη και σε όλους τους μετέπειτα ηγέτες του κόσμου.

   Στις ημέρες μας και οι δύο τάσεις, κοινωνική αποβολή και επιβολή στυγνής φορολογίας, καλλιεργούνται με αυξανόμενη ορμητικότητα. 

Και όμως! Ούτε τα απαγορευτικά μέτρα, που πολύ συχνά ξεπέρασαν τα όρια της επιβολής τρομοκρατίας, ούτε οι εκστρατείες ενημερώσεως ούτε η εκτόπιση των καπνιστών, ως κοινωνικά αποβλήτων, απέληξαν στη μείωση της καταναλώσεως και των επιδημιολογικών δεικτών των συνδεομένων με το κάπνισμα παθήσεων. Η "μανία" του κόσμου να καπνίζει δεν κάμπτεται, παρά με πολύ αργούς ρυθμούς και μόνον όταν ικανοποιούνται άλλες προϋποθέσεις. Ποιές είναι αυτές; Ίσως αποδειχθεί ότι είναι οι ολοένα δυσμενέστερες κοινωνικές συνθήκες, υπό τις οποίες κάθε άτομο προσπαθεί να σχηματισθεί ως πρόσωπο, να διαμορφώσει ένα σχέδιο ζωής και να ενταχθεί στην κοινωνία του, επιχειρώντας να ξεφύγει "από αυτό που κάποιοι ‘θέλουν’ να είναι, για να γίνει εκείνο που οφείλει να είναι".

  Καμιά εξουσιαστική βία δεν μπόρεσε ποτέ να περιστείλει το κάπνισμα, όπως, εξάλλου, καμιά επιδημία δεν ανεστάλη με νόμους και δαιμονοποιήσεις, αν και επιχειρήθηκε κατά κόρον. Η ενημέρωση/πρόληψη και η εξασφάλιση ευνοϊκού περιβάλλοντος κοινωνικής ανελίξεως, και όχι η καταστολή, είναι η κοινωνική μέθοδος περιστολής επικίνδυνων επιλογών, όπως το κάπνισμα. Αλλά της αποτελεσματικής προλήψεως προηγείται η αναγνώριση του προκλητικού αιτίου. Έτσι και το κάπνισμα, ως παγκόσμια επιδημία, δεν αναμένεται να περιορισθεί, εκτός και αν εκλείψουν οι λόγοι που κάνουν τους ανθρώπους να καταφεύγουν στην αυτοκαταστροφική τους συνήθεια. Η πρόσφατη διαπίστωση από έγκριτα ερευνητικά κέντρα ότι η επίπτωση του καρκίνου είναι σημαντικά υψηλότερη μεταξύ ομάδων πληθυσμού που έχουν υιοθετήσει κακή διατροφή και σπαράσσονται σε μια ζοφερή καθημερινό­τη­τα γεμάτη άγχος, συναισθηματική ένδεια και φυσική υποκινητικότητα, θα μπορούσε να είναι η απαρχή ενός ειλικρινούς προβληματισμού. Οι άνθρωποι δεν καπνίζουν από αυτοκαταστροφική διάθεση, αλλά για να κατευνάσουν τις εσωτερικές τους εντάσεις, απότοκες των απάνθρωπων κοινωνικών αδιεξόδων τους και είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής που εξαντλεί τους "ταμιευτήρες" εσωτερικού σθένους των ανθρώπων και τους καθιστά τρωτούς στις ασθένειες. Για τις προσβολές αυτές, υπόλογος δεν είναι, βέβαια, ο ίδιος ο άρρωστος, ώστε η νόσησή του να εκληφθεί από την κοινωνία ως μια "δίκαιη" ανταμοιβή του άφρονος αυτού που υιοθέτησε ανθυγιεινό τρόπο ζωής (κάπνισμα) και δήθεν έτσι αρρώστησε. Μια τέτοια εκδοχή θα απλοποιούσε τα πράγματα, καθώς η μομφή κατά της ολιγωρίας της κοινωνίας να άρει τις ανισότητες, που ωθούν τους ανθρώπους σε επικίνδυνες για την υγεία τους επιλογές επιχειρείται, ανεπιτυχώς, να μεταστραφεί σε μομφή κατά των θυμάτων ενός υστερόβουλου κόσμου. 

   Αν το κάπνισμα εξηγηθεί ως εκδήλωση βαριάς κοινωνικής (όχι ατομικής) παθολογίας, ως συνολική απώλεια ισορροπιών, αξιών και κοινωνικής συνοχής, ασφαλώς, τα όποια κατασταλτικά μέτρα, θα απολήξουν, αντίθετα, σε επίταση της καταναλώσεως καπνού, όπως δυστυχώς δείχνει η μέχρι τώρα εμπειρία. Ό,τι διαμορφώνει το ψυχοσωματικό προφίλ των καπνιστών είναι η μειωμένη αυτοδιάθεση, η μη περιφρούρηση του κύρους κάθε ανθρώπινου όντος, η κοινωνική καταπίεση, η δυσφορία που προκαλεί το βαθύ κράτος των ανισοτήτων και η στέρηση ευκαιριών. Είναι, εξάλλου, γνωστό ότι οι χαμηλότερες κοινωνικο-οικονομικές τάξεις καπνίζουν πολύ περισσότερο, όπως είχε και ο Μπαλζάκ εύστοχα επισημάνει: "Ο φτωχός, ανάμεσα στον καπνό και το ψωμί, δεν διστάζει να αποφασίσει. Προτιμά τον καπνό". 

  Εκείνο το παλιό τραγουδάκι των Rolling Stones: "I get no satisfaction…. And I try… and try” θα μπορούσε  να σας δώσει μια ακριβή πληροφορία από την κλινική εικόνα της "νόσου" που συζητήσαμε.  

Ζεϊμπέκικο, ο χορός των ηττημένων ανδρών

Μαθιουδάκης Γ.Α. MD phD   

δεύτερη αναθεώρηση

Το ζεϊμπέκικο είναι ο μοναχικός χορός του ηττημένου άντρα! Είναι ο ελεγειακός μονόλογος του αετού, που πολέμησε κατά μέτωπο, διεκδικώντας, ως μονομάχος, την ευτυχία, την ολοκλήρωση, την επιβεβαίωση της ζωής, της ανεξαρτησίας, του έρωτα… Και νικήθηκε. 

Είναι ο χορός εκείνου, που τα όνειρά του, οι πόθοι του, οι προσδοκίες του, σπρώχτηκαν από ανέλεγκτες, σκοτεινές δυνάμεις στον αποτεφρωτήρα μιας κοινωνίας αδίστακτης, που ρευστοποιεί συνειδήσεις, ξεπουλάει φρονήματα, αποστρέφεται τη μελωδία, για χάρη του θορύβου. Είναι ο χορός εκείνου που το εγχείρημα υπερβάσεώς του αποδείχτηκε αδιέξοδο.

  Είναι ο χορός εκείνου που κυνήγησε την αγάπη (a-mor) και συνάντησε τον θάνατο (mor-tus). Είναι ο λόγος του νικημένου ασυμβίβαστου.

   Ο χορευτής, με το χορό του, αναβιώνει το τελικό γεγονός του και την αφετηρία της αναχωρητικής του πορείας. "Έπαιξε. Έχασε. Έτσι απλά". Αλλά έχασε, όχι από αντίπαλο υπέρτερο, γιατί αυτό θα το αναγνώριζε και θα το αποδεχόταν. Θα υποκλινόταν στον καλύτερο, γιατί η αποδοχή του ανώτερου είναι ο ορισμός του αυθεντικά μάγκα. Κι ο χορευτής που αφουγκράζεται τον εσωτερικό παλμό του ζεϊμπέκικου είναι μάγκας, γνήσιος κοινωνικός εταίρος, όχι αλανιάρης, αριβίστας, τυχάρπαστος.

  Χορεύοντας, επαναλαμβάνει το χρονικό της κάμψης του. Κάμφθηκε, όμως, από την μπαμπεσιά του υστερόβουλου κόσμου, του κατάσπαρτου από κακοτοπιές, ανοικτά φρεάτια ομβρίων και συνωμοτικές δολιοφθορές, έναντι των οποίων, δεν είχε όπλα, τρόπο αντιπαραθέσεως, μέσο προστασίας, πρόνοια άμυνας. 

 Χορεύει την προσωπική του πίκρα, την πίκρα της άδικης, πρώιμης, καταστροφής. Γι αυτό είναι ο χορός του ανυπότακτου του μη-ανήκοντος· όχι του προσαρμοσμένου, του δεκτικού, του συμμορφούμενου.

Αλλά, καθώς τα αίτια της ήττας είναι διαφορετικά για τον καθένα, το ζεϊμπέκικο δεν μπορεί να έχει βήματα· και δεν έχει. Η πίκρα της αποτυχίας είναι, όμως, γεύση γνώριμη. Και την έχουν δοκιμάσει, όσοι αγωνίστηκαν για να κερδίσουν κάτι, που, εν τέλει, παραχωρήθηκε σ΄άλλους ελέω σκοτεινών δυνάμεων, πρόστυχων συσχετισμών, σιχαμερής δολιότητας. Γι αυτό, ενώ δεν έχει βήματα, έχει μια αυστηρή εσωτερική πειθαρχία. Η γεύση, όχι η όραση, η ακοή, η αφή, κανοναρχεί το βηματισμό του ζεϊμπέκικου.Τη νοιώθει όποιος χορεύει και χορεύει μόνο αν τη νοιώθει.

  Είναι χορός του κατατρεγμένου, του συναισθηματικά άστεγου, του εμπιστευμένου εκεί ψηλά, στον ουρανό, προς τον οποίο χαράζεται η αναχωρητική του πορεία.  Και εδώ κάτω στη γη που πατάει με σιγουριά κι ευκινησία. Τη γη, που κάποτε γονατίζει να χτυπήσει με την παλάμη ανοικτή, ένα σινιάλο που καλεί σε εγρήγορση, να την προειδοποίησει ότι, όπου νάναι έρχεται η ώρα  που πρέπει να τον χωρέσει. Ο χορευτής τινάζει τη μολυσμένη σκόνη από τα παπούτσια του. Να επισημάνει το τέλος της πεζής του πορείας, να απαλλαγεί από τους ρύπους της χωμάτινης διαδρομής του.

  Είναι ο χορός εκείνου που με το νου και τη καρδιά του, ασκημένα στο έπακρο, αντιλαμβάνεται και ελευθερώνεται μέσα και διαμέσου των δεσμών του, καθώς έχει ήδη κατεδαφίσει τις οριοθετήσεις του:  ένα, μόνο βήμα σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Ο χορευτής χορεύει σε μικρό πεδίο, δεν σαλτάρει από τη μια άκρη στην άλλη· δεν επιθυμεί να εντυπωσιάσει με την ευλυγισία του.

  Δεν διεκδικεί. Ξέρει. Είναι αυτάρκης σε γνώση και συναίσθημα. Ένα μόνο βήμα χωρίς παλινορθώσεις, παλινωδίες, τσαλιμάκια. Τον εμποδίζουν οι αναμνήσεις του, που προβάλλουν ανυπέρβλητες δυσκολίες υπερβάσεώς τους. Συμβιώνει μαζί τους και μαζί τους ενορχηστρώνει την αρμονία. Τα χέρια διάπλατα ανοικτά, σαν τον άνθρωπο του Da Vinci, αποτυπώνουν τις συντεταγμένες της ισορροπίας.

Ένα κονσέρτο για την αρμονία· να τι είναι το ζεϊμπέκικο.  

Γι αυτό το ζεϊμπέκικο πρέπει να το χορεύουν μόνο οι σημαδεμένοι. Επειδή είναι αυτοί που έχουν κάτι να πουν.    

Η υπνική άπνοια απειλεί σοβαρά την υγεία

   Η υπνική άπνοια είναι ένα σχεδόν συνηθισμένη παθολογική κατάσταση, κατά την οποία η ποιότητα του ύπνου διαταράσσεται από επαναλαμβανόμενες διακοπές της αναπνοής, σε βαθμό, ώστε υποχρεώνεται ο εγκέφαλος να "γρηγορεί", προκειμένου να διατηρηθεί φυσιολογικός ρυθμός αναπνοής. Ο τόνος των μυών επανέρχεται προκειμένου να διατηρηθούν ανοικτός ο ρινοφάρυγγας και, γενικά, οι ανώτεροι αεραγωγοί.

   Οι πάσχοντες σπάνια γνωρίζουν το σοβαρό κι επικίνδυνο πρόβλημα, το οποίο μπορεί να υφίσταται από πολλά χρόνια, εκτός, συνήθως, από το γεγονός ότι έχουν άσχημο και θορυβώδες ροχαλητό. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας αισθάνονται υπνηλία, κόπωση και εξάντληση, επειδή η κακή ποιότητα του ύπνου δεν τους εξασφάλισε επαρκή ξεκούραση των μυών και του νευρικού συστήματος. Έχουν μειωμένη εγρήγορση με αποτέλεσμα να μειθεί η επαγγελματική τους απόδοση και να μην ανταποκρίνονται στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις και σχέσεις.

   Στα κυριότερα αίτια της παθολογικής καταστάσεως συγκαταλέγονται η ηλικίωση (πρώιμη ή φυσιολογική) οπι βλάβες του εγκεφάλου (προσωρινές ή μόνιμες), οι διάφορες μυοπάθειες, ένεκα των οποίων παραητρείται μείωση του μυϊκού τους τόνου, η αύξηση του όγκου των μαλακών ιστών γύρω από τις ανώτερες αεροφόρους οδούς ή, τέλος, διάφορες δυσμορφίες στο εσωτερικό του λαιμού. Η μείωση του μυϊκού τόνου μπορεί να οφείλεται σε λήψη φαρμάκων για άλλους λόγους ή στην κατανάλωση υποερβολικής ποσότητας οινοπνεύματος.

   Η εναλλαγή ύπνος/εγρήγορση στους ενήλικες αναγνωρίζεται σε 4 στάδια που αριθμούνται από το 1-4, σ΄ένα φάσμα διαβαθμίσεως από τον βαθύ ύπνο (ονομάζεται REM) στον ελαφρύ ύπνο (non REM) μέχρι την πλήρη εγρήγορση. Στα βαθύτερα στάδια του ύπνου αναμένεται η φυσική αποκατάσταση, και η ανανέωση του οργανισμού από τις κοπώσεις (σωματικές, ψυχικές), ενώ στα ελαφρύτερα στάδια του ύπνου αναμένεται η διανοητική ξεκούραση.

  Επί αποφρακτικής υπνικής άπνοιας, δεν προωθείται προς τους πνεύμονες, και, επομένως, δεν οξυγονώνεται το αίμα της πνευμονικής κυκλοφορίας που είναι αναγκαίο για τη διατήρηση της ομοιοστάσεως του οργανισμού. Οι διακοπές της αναπνοής μπορεί να έχουν δυσμενείς συνέπειες στην ανάπτυξη, την εππόύλωση από κακώσεις ή τραύματα και στην ευρωστία των αμυντικών μηχανισμών που διαθέτει ο οργανισμός έναντι των λοιμώξεων, ιδιαίτερα στα παιδιά και τους νέους ενήλικες.

Η σοβαρή αυτή πάθηση μπορεί να διαγνωσθεί σε ειδικά "Κέντρα Μελέτης Ύπνου", με μεθόδους που, εν γένει, ονομάζονται "μέθοδοι πολύ-υπνογραφίας". Στην εξέταση αυτή, παρακολουθούνται, κατά τη διάρκεια του ύπνου, παράμετροι, όπως ο ρυθμός και η συχνότητα της αναπνοής, η διαλείψεις της, εάν υπάρχουν, η πτώση του οξυγόνου κλπ.  

  Ανάλογα με τη συχνότητα των επεισοδίων άπνοιας, διάρκειας, μεγαλύτερης των 10 sec που καταγράφηκαν, διαβαθμίζουμε τη σοβαρότητα του προβλήματος. Εάν το πρόβλημα αυτό αφεθεί αδιάγνωστο και χωρίς θεραπεία, καταλήγει σε σοβαρά καρδιοαγγειακά και πνευμονικά προβλήματα, που απειλούν πλέον ευθέως και την ποιότητα και το προσδόκιμο της ζωής των πασχόντων.

  Στην Πνευμονολογική του Νοσοκομείου Νικαίας, λειτουργεί Εργαστήριο Μελέτης υπνοαπνοπαθειών, που διαθέτει σύγχρονο εξοπλισμό και είναι στελ3εχωμένο με έμπειρο επιστημονικό και υποστηρικτικό προσωπικό. Η εισαγωγή των ασθενών για μελέτη γίνεται σε τακτική βάση, μέσω των Τακτικών Εξωτερικών Ιατρείων της Πνευμονολογικής κλινικής.  

Έρρει τα κάλα. Απορίαμες τι χρη δραν

    Παρά την εμβληματική ιδρυτική διακήρυξη του κυβερνώντος κόμματος περί "Εθνικής Ανεξαρτησίας και Λαϊκής Κυριαρχίας" και της Ε.Ε. περί "Ευρώπης των Λαών" η Ελλάδα απώλεσε ".. μέρος της εθνικής της κυριαρχίας", όπως, διαγγελματικά δήλωσε, κυνικά προ μηνών ο Πρωθυπουργός. Η χώρα έχει τεθεί υπό τον έλεγχο μιας πρωτόγνωρης για τα παγκόσμια δεδομένα επιτροπείας. Πρόκειται για μια κατοχή, όχι απότοκη ένοπλης επιθέσεως, αλλά οικονομικής υποθηκεύσεως. Το "κατόρθωμα" αυτό είναι έργο πολλών διαδοχικών κυβερνήσεων. Ήταν αποτέλεσμα συστημικής συμπεριφοράς και δεν δημιουργήθηκε "εν αιθρία", από τη μια στιγμή στην άλλη, σαν κάποια στραβοτιμονιά που μας έβγαλε από την ούρια πλεύση μας. Ό,τι έχει συμβεί είναι ότι το παθητικό μας ξεπέρασε, κατά 15% το ενεργητικό μας. 

   Το παθητικό είναι όλα εκείνα τα δάνεια που ερήμην του λαού συνήψε η ελληνική πολιτεία και διαχειρίστηκε η οικονομική ολιγαρχία στην χώρα μας. Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, τα προηγούμενσ 36 χρόνια, υπερτράφηκε το παθητικό της οικονομίας μας, με ακατάσχετες δανειοληψίες για ικανοποίηση καταναλωτικών επιδιώξεων. 

   Τι έχει συμβεί; Το παθητικό μας ξεπέρασε το ενεργητικό μας; Το ενεργητικό μας υποστράφηκε κάτω του παθητικού ή συνέβησαν και τα δύο μαζί; Φοβάμαι ότι ισχύει το τελευταίο. Το ενεργητικό μας είναι τα πάγια κεφάλαιά μας, υλικά και ηθικά. Μαζί. Όλα ό,τι απαρτίζουν την ελληνική πατρίδα. Μα πάνω από όλα είναι το εθνικό φρόνημα, ο εθνικός παλμός. Είναι η καλλιεργημένη δύναμη δημιουργίας, παραγωγής, οι εμπνεύσεις μας ως λαού και Έθνους, οι ιστορικές μας καταβολές και τα πεισματικά μας γονίδια, που μας έχουν καταστήσει ανθεκτικούς στα περιπετειώδη μας ταξίδια στις Ιθάκες, ανάμεσα σε Λαιστρυγόνες, Κίρκες και Κύκλωπες. Το ενεργητικό μας, που θα μπορούσε να αντιπαλέψει, να καθυποτάξει και να ισοσκελίσει το παθητικό μας, υποστράφηκε, επίσης, συστηματικά, όχι μόνο πουλώντας πλουτοπαραγωγικές μονάδες, τράπεζες, εργοστάσια, ΟΤΕ, ΔΕΗ, Αεροπορικές εταιρείες, δρόμους, λιμάνια, νησιά και ό,τι βάλει ο νούς σου, αλλά ταυτόχρονα, κα με την αποδυνάμωση του ηθικού ρυθμού, που ανέκαθεν συντόνιζε τις περιπετειώδεις πορείες μας στην Ανεξαρτησία. Στην πατρίδα μας χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια, επειδή παρείσφρυσαν συγχυτικές ή/και παροχημένες ιδεολογίες, που αποσάθρωσαν τον κοινωνικό ιστό και τη συνοχή των πολιτών.

   Όλοι συμφωνούν πως της οικονομικής καταστροφής προηγείται, πάντα, πολιτική κατάρρευση. Το πολιτικό σύστημα στην πατρίδα μας, βασισμένο σε σαθρά θεμέλια, συντεχνιακή αντίληψη και ανεπαρκή θεωρητική τεκμηρίωση των αποφάνσεών του, που αμέσως γίνονται νόμοι του κράτους, αλλά και στο σθένος να τηρούνται απαρέγκλιτα, παρέβλεψε τους ισχυρούς άξονες επί των οποίων σηματοδοτήθηκε η πορεία προς την απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

  Κανένα Έθνος σε πλανητικό επίπεδο δεν μπορεί να χάσει την αξιοπιστία του.    

  Την αξιοπιστία τους χάνουν τα κράτη και, ενίοτε, το πολιτικό προσωπικό που τα διαχειρίζονται και έναντι των Λαών τους και έναντι των Ευρωπαίων Εταίρων τους. Αν θέλουν τώρα να υποτάξουν το Λαό για να λεηλατήσουν το κράτος, αυτό είχε ήδη ξεκινήσει όταν με τόσο άφρονα και φαύλο τρόπο εξακολουθούσαν να δανειοδοτούν και να επιχορηγούν κάνοντας ότι δεν βλέπουν την κατασπατάληση των πόρων, που διόγκωσε το παθητικό μας σε δυσθεόρατα ύψη. Και μας μιλάνε διαρκώς μόνο γι αυτό. Έχουμε, όμως, και το ενεργητικό μας. Που είναι τα πάγια κεφάλαιά μας, όλα ό,τι συναπαρτίζουν την ελληνική μας πατρίδα. Μα πάνω από όλα είναι το εθνικό φρόνημα, ο εθνικός παλμός. Είναι η καλλιεργημένη δύναμη δημιουργίας, παραγωγής, οι εμπνεύσεις μας ως λαού και Έθνους, οι ιστορικές μας καταβολές και τα γονίδιά μας.

Η χώρα χαρακτηρίστηκε από διεθνή ανυποληψία της οποίας τα δομικά συστατικά είναι η διαπλοκή, η σπατάλη και εκτροπή σε ιδιοτέλειες των κρατικών εισροών από φόρους, εξαγωγές, κοινοτικά πλαίσια στήριξης, ναυτιλία, τουρισμό και δάνεια, η κολοσσιαία φοροδιαφυγή από τα μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, πολύ συχνά με τη συναίνεση και συναυτουργία της διοίκησης, χαμηλή παραγωγικότητα και ανύπαρκτη ανταγωνιστικότητα. Ένα ασκέρι αδιάφορων ή αδαών πολιτικών και συνδικαλιστών, που χωρίς μέριμνα για την πορεία της χώ-ρας, κατασπαταλούσε κάθε ικμάδα της κοινωνίας, κολακεύοντας πολίτες και ερ-γαζόμενους, με αντάλλαγμα την επανεκλογή τους.     

 Μετά την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας, άρχισε, προοδευτικά, να συντελείται συστηματικά, μια ανατροπή προτεραιοτήτων, έτσι, που η καλλιέργεια εθνικής συνειδήσεως, φιλοπατρίας, φιλέργιας υποχωρούσε σταδιακά προ της δυναμικότερης θεμιτής, αλλά και αθέμιτης διεκδικήσεως οικονομικών συμφερόντων.

Η κερδισμένη ευημερία λοιπόν δεν πρέπει να ελπίζεται και με κανένα τρόπο δεν αποδίδεται στους ακόμη και φωτισμένους –ενδεχόμενα- ηγέτες, αλλά στους εγρήγορους πολίτες. Άλλωστε καμιά κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την ιδέα της συμμετοχής σε μια κοινή προσπάθεια, όπως πολύ εύστοχα έχει παρατηρήσει ο Αλμπέρ Καμύ. Ήδη, από πολλούς αιώνες πριν, ο Θουκυδίδης εξυμνώντας την εθελούσια συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, έγραφε: "Αν η πόλη έχει καλώς στο σύνολό της ωφελεί περισσότερο τους πολίτες παρά αν ευτυχεί μεν ο καθένας χωριστά αλλά η πόλη κλονίζεται στο σύνολό της∙ γιατί ο όνθρωπος, ακόμη και εάν ευτυχεί ατομικά καταστρέφεται μαζί με την πατρίδα του αν αυτή καταστραφεί∙ ενώ αν η πατρίδα του ευτυχεί, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να διασωθεί".  

Πως όμως θα επιτευχθεί μια παρόμοια συναίνεση αφού στη χώρα μας, ο πατριωτισμός, τα εθνικά σύμβολα, η προσήλωση στο εθνικό καθήκον άρχισαν προοδευτικά, να ξεφτίζουν, να αποκαθηλώνονται, να τίθενται "εκτός παιδιάς", προ μιας επελαύνουσας νεωτερικότητας, που ενθάρρυνε το ατομικό έναντι του συλλογικού, την οικονομική ευμάρεια έναντι της εθνικής υποστάσεως, την ιδιαιτερότητα και την ατομικότητα έναντι της συλλογικότητας και της ομοιογένειας. Οι νεωτερισμοί αυτοί διείσδυσαν όλα τα στρώματα του κοινωνικού ιστού και απετέλεσαν συγχυτικούς παράγοντες στους εκπαιδευτικούς άξονες όλων των βαθμίδων, στους τόπους δουλειάς, και στις επικοινωνίες των πολιτών. Η ατομικότητα έλαβε προτεραιότητα, έναντι της συλλογικότητας. Όλες οι πολιτικές δράσεις ήταν επιδιώξεις ικανοποιήσεως εξατομικευμένων περιπτώσεων, θολώνοντας τους συλλογικούς στόχους και τις χαραγμένες πορείες. Η παιδαγωγική σημασία της δημόσιας συζητήσεως, αν τη σημαία την κρατούν έλληνες ή αλλοδαποί μαθητές, αν ορθά το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας  μετονομάστηκε σε Υπουργείο Παιδείας, αν τα παιδιά των απλών ή και των περιώνυμων θα επιμερίζονται εξίσου τη φύλαξη των συνόρων, είχε ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του εθνικού φρονήματος. Η σοσιαλιστική εμμονή στην Ελλάδα επικεντρώθηκε στις πολυπολιτισμικές και οικονομικές της παραμέτρους και περιφρόνησε τον αναγκαίο ηθικό ρυθμό και έκαμψε το εθνικό φρόνημα που όφειλε να αποτελεί τη θεμέλια ουσία της. Ο πατριωτισμός των Γερμανών, των Γάλλων, των Άγγλων, των Σουηδών υπηρετήθηκε με προσήλωση και συστηματικότητα, όταν εμείς λοιδορήσαμε κάθε τι εθνικό, ως οικονομικά ατελέσφορο και γιαυτό απορριπτέο.

Οι δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι αγρότες και οι ελευθεροεπαγγελματίες, με την υποδαύλιση των συνδιαλιστικών τους φορέων, δεν προσπαθούσαν "για την Ελλάδα, ρε γαμώτο", αλλά για να εξασφαλίσουν τριφυλότερη ατομική ευημερία, νεοπλουτική πεφυσίωση, με λιγότερη προσπάθεια και περισσότερες απολαβές. Ενόσω οι πολιτικοί μας άρχοντες εκποιούσαν άφρονα την εθνική περιουσία, ή την εγκατέλειπαν περιφορνητικά να σαπίζει απροστάτευτη και ανεκμετάλευτη, ο λαός περιφρονούσε την εθνική ιδέα ως παρωχημένο, μισητό στερεότυπο του ζοφερού παρελθόντος των "Ελλήνων Χριστιανών". Οι δυσμενείς επιπτώσεις της Χούντας στην εθνική ψυχολογία, η φαυλότητα των πολιτικών της μεταπολιτευτικής περιόδου, η ατομοκεντρική εξαλλοσύνη των εργατοπατέρων και η συγχυτική εκπαιδευτική διαδικασία, είναι οι παθογενετικοί μηχανισμοί που επώασαν την παρούσα ζοφερότητα.

   Απεμπολήσαμε την εθνική μας υπόσταση, προς χάρη μιας οικονομικής ευμάρειας, βασισμένης σε ξυλοπόδαρα και κουτοπονηριές, όπως το χρηματιστήριο, τα τοξικά ομόλογα και το σύστημα των αποδείξεων (με το οποίο δήθεν θα συλλάβουμε την φοροδιαφυγή, ενώ υποκρυπτόμενη σε όλες αυτές τις περιπτώσεις πρόθεση είναι να συλλάβουμε το βιός του λαού), η άφρονη, ακατέργαστη δημοσιοϋπαλληλία, που διαμορφώθηκε σε ευκαιριακή και άεργη μισθοδοσία και επιδοματοληψία..

"Δημιουργική" Καταστροφή

  Ο πολίτης παρακολουθεί εμβρόντητος όσα εξυφαίνονται στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα. Παρακολουθεί αποσβολωμένος ότι η χώρα μας τελεί υπό το κράτος μιας “πολυοργανικής ανεπάρκειας”, απότοκη χρόνιων δυσρυθμιών, έργο ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού, που παροξύνθηκαν από την πρόσφατη επέλαση προγραμματισμένων επιβουλών, φορείς της οποίας είναι εγκάθετοι μιας προγραμματισμένης δράσεως, που κάποιοι επέτρεψαν την επέλασή τους. 

   Το πολιτικό μας προσωπικό, συγχυσμένοι ανάμεσα στις μειονεξίες του υπερσυντηρητισμού, (λιγότερο κράτος, χαμηλότερη φορολογία, υποβαθμισμένη κοινωνική στήριξη), τις μειονεξίες του φιλελευθερισμού (περισσότερο κράτος, γεναιόδωρες παροχές περιορισμός ανισότητας) και στις μειονεξίες του σοσιαλισμού (ο καθένας με τις δυνατότητές του στον καθένα με τις ανάγκες του) και μπλεγμένοι στις επιταγές του J. Schumpeter, που εισηγείται τη στιγμιαία αποδόμηση ενός προηγούμενα κοινωνικού κράτους για τη δημιουργία ενός άλλου του περιβόητου ”κράτους της αγοράς”, διολίσθησαν σε μια προεπιλεγμένη προσαρμογή: να παραδώσουν τη διαχείριση του κράτους σε μια κάστα χρυσοκανθάρων, που αμοίβονται ανάλογα με τα κέρδη που προσκομίζουν στους πάτρωνές τους, που συνθέτουν διοικητήρια και ασκούν εθνική εξουσία, χωρίς ευθύνη, και χωρίς να υποχρεώνονται σε λογοδοσία, αναφερόμενοι σε άλλους, εκτός εκείνων τους οποίους, εν τούτοις, διοικούν. 

   Ασκούν την χωρίς ευθύνη εξουσία τους χωρίς ηθικές δεσμεύσεις ή κοινωνικές αναφορές, χωρίς πολιτικό έλεγχο, παρακάμπτοντας κυνικά τα Συντάγματα και τα κοινοβούλια, τα Κοινωνικά Συμβόλαια και τις Οικουμενικές διακηρύξεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που τα αντιλαμβάνονται περίπου ως μουσιεακό υλικό,  που εξ αιτίας τους, οι χώρες, σημείωσαν εντελώς περιορισμένη οικονομική ανάπτυξη. Αυτή η πρόδηλα εξωκοινοβουλευτική εξουσία έχει, πάντα μεθόδους να καταστέλλει το φρόνημα των λαών, αφού προηγούμενα τους εξαθλιώσει και τους καταστήσει ομήρους, να επιβάλλει θυσίες σε πραγματικό χρόνο, υποσχόμενη εξιλέωση σε μελλοντικό, για τη σωτηρία της "ευημερίας", στην οποία -σκόπιμα- είχαν, για ικανό διάστημα, αφεθεί να εθιστούν.

   Μαέστροι στο καινοφανές αυτό κράτος δεν είναι οι παραδοσιακοί πολιτικοί ταγοί των γνωστών δημοκρατιών, ούτε οι γνώριμες, μέχρι τώρα, παθολογίες τους:  ο δεσποτισμός ή /και η γραφειοκρατία. Την μπακέτα κρατούν μια νέα –ολοένα πολυπληθέστερη- κάστα διαχειριστών (managers, τραπεζίτες, τεχνοκράτες).

   Στρέφουν την κοινωνία να νοιάζεται μόνο για τα χρήματα και καθόλου για την κατίσχυση του ανθρωπισμού ("άλλοι γαρ χρημάτων και άλλοι ανθρωπισμού δέονται"), ωθώντας τους πολίτες να αντιμετωπίζουν τους συμπολίτες τους ανταγωνιστικά, απορρίπτοντας συνήθειες αιώνων, όπως η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη, η συμπόνοια, η δικαιοσύνη, καθιστάμενοι έτσι, λύκοι, για τον ίδιο τους τον εαυτό, συνεργάτες με τους λύκους, των οποίων αποτελούν λεία, όπως σπαραχτικά είχε προφητέψι ο Χομπς. ΟΙ εργαζόμενοι εναντίον των ανέργων, επειδή εξαντλούν τα Ταμεία Πρόνοιας με διεκδικήσεις επιδομάτων Πρόνοιας, οι άνεργοι εναντίον των εργαζομένων, επειδή καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας κλπ. 

  Τα μέλη της πολυπληθούς αυτής λέσχης, λειτουργούντα αρχικά ως σύμβουλοι, παρατρεχάμενοι ή επηρεαστές της πολιτικής εξουσίας, γρήγορα μεταπήδησαν στο "θρόνο" και από σύμβουλοι του "ηγέτη" αυτοανακηρύχτηκαν σε "ηγεμόνες" περιορίζοντας την πολιτική εξουσία σε ρόλο εκτελεστικών οργάνων. "Les souverains rangent aux parvenus (: οι άρχοντες αφήνουν το προβάδισμα στους νεόπλουτους).

    Είναι παράξενο, αλλά όλοι δείχνουν ότι έχουν προσβληθεί από την παραζάλη της σύγχρονης καθημερινότητας: έχουν δηλαδή αποδεχθεί ότι πρέπει να τιμωρηθούν επειδή η αγορά έχει θυμώσει, όπως άλλοτε οι άνθρωποι υποκλινόταν στην οργή του θεού, που δήθεν αυτός ο ίδιος τους έστειλε την ιερά εξέταση και την πυρά, επειδή αμάρτησαν και έπρεπε να εξιλεωθούν, καθηλωμένοι από το συναίσθημα του φόβου και την προσδοκία του ελέους. Τώρα, ο σύγχρονος θεός, η ελεύθερη οικονομία της αγοράς, επιβάλλει μια καταστροφή, δαντική κόλαση, στο όνομα μιας μελλούμενη αναδημιουργίας, που προτείνεται ως μονόδρομος από τους μαινόμενους εκπροσώπους του επί γης, τους ιεροφάντες των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

   Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν

Γ.Α.Μαθιουδάκης ΜD phD 
 Μέσα σε μόλις λίγα χρόνια κατάφεραν να κακοφορμίσουν την πατρίδα. Να την κατασπαράξουν. Να την ερημώσουν. Αυτοί οι λογοπλόκοι, οι καυχησιάρηδες μιλάνε για πολυπολιτιστικές μεταμορφώσεις, οικονομική ανόρθωση, ανάπτυξη, προαγωγή της επιστήμης, της τέχνης, της επικοινωνίας, της παραγωγής. Ελεηνολογούν το άρρωστο πολιτικό σύστημα, που τόσα δεινά συσσώρευσε στη χώρα, αλλά αυτοί οι ίδιοι είναι η αρρώστια.  

  Δημιούργησαν ένα ζοφερό, αβίωτο περιβάλλον, αχανούς άνυδρης ερήμου, από το οποίο πανικόβλητοι τρέχουν να γλυτώσουν οι χαρισματικοί και ταλαντούχοι νέοι μας επιστήμονες, μαστοράκια, τεχνήτες, καλλιτέχνες, απλοί άνθρωποι της μηχανής, του εργοτάξιου, του εργοστάσιου, του χωραφιού, να πάρουν των ”οματιών τους”. Κατέστησαν φιλαπόδημους, τους νέους μας, γενετικά και επίκτητα προικισμένους εραστές της γαλαζοπράσινης πατρίδας μας, κυνηγημένους από το φάσμα του φόβου, του τρόμου, της πείνας, της επιβεβλημένης απραξίας, της υποχρεωτικής ανεργίας.
   Οι νέοι μας τρέχουν πανικόβλητοι να ξεφύγουν από το φάσμα του επαπειλούμενου κοινωνικού αποκλεισμού και της ανεργίας.  Απογοητευμένοι μαζεύουν τις επίμονες προσπάθειες ετών, τις θυσίες να μάθουν επιστήμες, τέχνες, τεχνικές, δεξιότητες, ώστε να εργαστούν παραγωγικά και να ζήσουν ελεύθερη, ανεξάρτητη ζωή, αφού εξανάγκάζονται σε ακούσια και ανοίκεια μετανάστευση. Για να διεκδικήσουν μια καλύτερη μοίρα. Από ένα καλύτερο μετερίζι να διεκδικήσουν την επιβίωση, την αξιοπρέπεια, και γιατί όχι, την πραγματοποίηση των ονείρων τους. Γιατί εδώ ο τόπος τους, κατέστη άγονος, κακοτράχαλος, παράλυτος, άνυδρος, μεσα στον κυκεώνα των σκόπιμα συγχυτικών συστημάτων, ιδιοτελειών, ανυπέρβλητων δυσκολιών, προσκομμάτων. Να διαφύγουν από ένα εγκλώβισμένο στη διαπλοκή και την διαφθορά κράτος, που την  άμβλωση διεξόδων βάφτισε ισότητα ευκαιριών. ένα κράτος που τον σφετερισμό των θέσεων εργασίας, είπε αξιοκρατία. Την αρπαγή τού με κόπο αποκτηθέντος ”έχειν” των νοικοκυραίων  αποκάλεσε αναδιανομή πλούτου. Πόσα ξέρουν οι απατεώνες του λόγου να λένε για να συσκοτίζουν τις άνομες προθέσεις τους.

   Και ποιοί μένουν; Οι οικονομικοί μετανάστες!

  Τα ”μαζώματα”, οι αδέξιοι, οι άξεστοι, οι άτεχνοι. Αυτοί, που το ίδιο ανάξιοι και ανήμποροι ήταν και στη χώρα τους, ασήμαντοι, ανεπάγγελτοι, στείροι, κακοποιοί παραμένουν και στη δική μας. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους φίλεργους, που μοχθούν για το καλό τους και το καλό του τόπου που τους φιλοξενεί.  Μιλώ για τους απάτριδες, που εγκατέλειψαν την δοκιμαζόμενη χώρα τους αβοήθητη και διατείνονται με αναίδεια ότι ήρθαν εδώ με πρόθεση ν΄αγαπήσουν ξένο τόπο.  Και φυσικά δεν μιλώ για τους απεγνωσμένους, εκείνους που ως μόνο εφόδιο έχουν την ήδη φθίνουσα ζωή τους, που ένα μόνο το αίτημά τους, να αναγνωρισθούν ως ανθρώπινα πλάσματα και να διεκδικήσουν ένα, μικρό χώρο, να ανασυγκολλήσουν τα ραγισμένα τους όνειρα, αλλά για τους άλλους, εκείνους που φέρνουν ως πολιτισμικές νεωτερικότητες, τις τέχνες του κακού.

  Η χώρα μας φορτώνεται δισβάστακτα ”αδρανή φορτία”, παράνομους με μόνες επιδόσεις τους την αρπαχτή, τον παρασιτισμό, επιτηδευμένους στο παρεμπόριο, στην αδικοπραξία, την επαιτεία, τον παρασιτισμό, τη ληστεία.

Ας μη βιαστούν, οι επιπόλαιοι, να με απορρίψουνε για ρατσιστή. Καθώς αποψιλώνουμε την Πατρίδα μας από το στιβαρό εθνικό της κεφάλαιο και την επιβαρύνουμε με αβάστακτα περιττά φορτία, είναι αδύνατο να ελπίσουμε προκοπή. Ναι! Δεν μπορεί τίποτα να πάει μπροστά, όταν εγκατελείπει τις προωθητικές του μηχανές, ενώ, ταυτόχρονα, φορτώνεται απόβαρα.