Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

..κατά του καπνίσματος

31 Μαΐου - Παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος 

 Μαθιουδάκης Α. Γ., MD phD


  Απηνής ταμπακοπόλεμος κηρύχτηκε με εμβόλιμα άρθρα στο νόμο για την "αναβάθμιση του ΕΣΥ". Σκοπός τους ήταν η μονοπώληση των σχετικών συζητήσεων στη Βουλή και το δημόσιο διάλογο και προκειμένου να εκταμιευτούν κονδύλια, χωρίς διασαφηνισμένο προορισμό, από το ΕΣΠΑ.  Εφεξής, θα τιμωρείται ανελέητα, όποιος συνεχίζει να καπνίζει, επειδή το κράτος μας απηύδησε να πληρώνει νοσήλια και ημεραργίες για ασθένειες που προσβάλουν "άφρονες" πολίτες που υιοθέτησαν ανθυγιεινές συμπεριφορές και δήθεν έτσι αρρώστησαν. Με πλειάδα νόμων, όμως, ταυτόχρονα, το κράτος μας πέτυχε να απαλλαγεί και από σειρά άλλων υποχρεώσεών του, πχ., από δαπάνες για εφημερίες νοσοκομειακών ιατρών, για ευρείας καταναλώσεως φάρμακα, για εκπαίδευση, περίθαλψη, μισθούς και συντάξεις όλων ανεξαιρέτως, καπνιστών και μη καπνιστών. 
 Το κάπνισμα ελεηνολογείται, ορθά, από τους σοφούς και τους δοκησίσοφους, αλλά θα ήταν προτιμότερο να θεωρηθεί ως αυτό, το οποίο πράγματι είναι: Μια ψυχοσωματική πάθηση, για την οποία (όπως για κάθε άλλη αρρώστια) πρέπει να εντοπισθούν τα αίτια και οι προδιαθεσικοί της παράγοντες. Οι άνθρωποι δεν καπνίζουν επειδή δήθεν πάσχουν από αυτοκτονικό ιδεασμό και η σοβαρότητα των δυσμενών επιδράσεων του καπνίσματος σχετίζεται με σωρεία συνυπαρχόντων εξωγενών και ενδογενών συμπτώσεων. Μεταξύ αυτών, η ρύπανση του φυσικού, κοινωνικού και συναισθηματικού περιβάλλοντος, οι υποβαθμισμένες χωροβιονομικές συνθήκες, τα βιοποριστικά αδιέξοδα, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, η απομείωση της αγοραστικής δύναμης και η απαξίωση της κοινωνικής υποστάσεως των πολιτών, που ανατρέπουν τη ψυχική τους ισορροπία και τους καθιστούν ευάλωτους στις παθήσεις φθοράς και τα νεοπλάσματα. Όλα τα παραπάνω εξωθούν τους πολίτες στην υιοθέτηση ανθυγιεινών συνηθειών και, την ίδια στιγμή, παριστούν ανεξάρτητους εκλυτικούς παράγοντες σωρείας παθήσεων, όπως η Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια και τα νεοπλάσματα, για τα οποία, παράλληλα, ενοχοποιείται το κάπνισμα. Η επιβολή μέτρων καταστολής δεν μπορεί να απολήξει σε μείωση της νοσηρότητας στις κοινωνίες εκείνες που εξακολουθούν να χειμάζονται από υστερήσεις κοινωνικής οργανώσεως. 
  Με τις δεσποτικού χαρακτήρα καταστολές, προάγεται ο κοινωνικός αποσχηματισμός των πολιτών, που μετατρέπονται από πρόσωπα που δεν καπνίζουν σε άτομα με υιοθετήσεις πληθώρας ανθυγιεινών συμπεριφορών. 
Είναι χαρακτηριστικό, ότι στην Ισπανία τού 1493 καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση ο πρώτος Ευρωπαίος καπνιστής, στην Αγγλία το 1604 υπήρξε πολύ μεγάλη αύξηση στον φόρο τού καπνού -όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα-, το 1676 στον Καναδά απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δρόμους, στις ΗΠΑ το 1899 ο αντικαπνιστικός ακτιβισμός κορυφώνεται και ζητεί την απαγόρευση τού καπνίσματος, στη ναζιστική Γερμανία το κάπνισμα θεωρείται αισχρή εβραϊκή συνήθεια και το 1944 απαγορεύθηκε στα μέσα μαζικής μετακίνησης. η ακραία αντικαπνιστική ηθικολογία στιγματίστηκε από τον διάσημο Μαρκ Τουαίν...
 Στο πρόσφατο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο, παρουσιάστηκαν τα "φτωχά" αποτελέσματα που επετεύχθησαν μετά την εφαρμογή του "...απηνούς ταμπακοπόλεμπου". Οι συντελεστές της αντικαπνιστικής εκστρατεείας δεν μπόρεσαν να απαντήσουν στο ερώτημα Ιατρού από το ακροατήριο ότι αφού οι απαγορευτικοί νόμοι και η αύξηση της τιμής των τσιγάρων δεν απέδωσαν μέχρι τώρα τα αναμενόμενα αποτελέσματα, πως οι αρμόδιοι φιλοδοξούν ότι με αυστηροποίηση των μέτρων αυτών θα επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα, σε μια περίοδο που οι δυσμενείς χωροβιονομικές συνθήκες και οι ανατροπές της συναισθηματικής ισορροπίας των πολιτών, τους οδηγούν όχι μόνο στην καταφυγή της φαρμακολογικής δράσης της νικοτίνης, αλλά και σε κοινωνικά πλέον επώδυνες επιλογές, όπως οι κοινωνικοί αυτοματισμοί και οι αυτοπκτονίες.   
   Όπως άλλα συμπτώματα –κοινωνικά ή βιολογικά- η ροπή στο κάπνισμα θα υποχωρήσει μόνο με άρση των προκλητικών του αιτίων. Σε χώρες που οι χωροβιονομικές δυσμένειες έχουν καταπολεμηθεί αποφασιστικά, με θεσμίσεις συγκροτημένες στη βάση φιλολαϊκών προθέσεων, η αναλογία των πολιτών που δεν χρειάζονται τον καπνό αυξάνει ραγδαία. Ο Μπαλζάκ είχε πει: "Ο φτωχός δεν διστάζει μεταξύ ψωμιού και καπνού: Προτιμά τον καπνό".
    Από το κάπνισμα, οι άνθρωποι αποζητούν την ευεργετική δράση της νικοτίνης στην αποκατάσταση της ψυχοκινητικής τους ισορροπίας και στον επανασυντονισμό των φυτικών τους λειτουργιών, αλλά κινδυνεύουν από σωρεία βλαπτικών συστατικών, που συνυπάρχουν στον καπνό. Το κάπνισμα αντανακλά την υστέρηση της κοινωνικής οργάνωσης και γίνεται, έτσι, σύμπτωμα μιας κοινωνίας που πάσχει. Σε ατομικό επίπεδο, το κάπνισμα είναι καταλύτης φορτικών συναισθημάτων. Ενώ η πολιτεία επιχειρεί βίαιη απαγόρευση, οι καπνιστές προσδοκούν την ανακουφιστική του δράση από καταπιέσεις σχεδόν αποκλειστικά επιβαλλόμενες από την ίδια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολίτες αρχίζουν να καπνίζουν ταυτόχρονα με την (μετ)εφηβική κοινωνικοποίησή τους, όταν συνειδητοποιούν τους πρώτους κοινωνικούς περιορισμούς: στράτευση, πανελλήνιες εξετάσεις, αναστολή ερωτικών αναζητήσεων, ζοφερό μέλλον, ανασφάλεια. 
    Ας πούμε την αλήθεια! το καπνισμα σκοτώνει, αλλά ο στόχος της αντικαπνιστικής εκστρατείας δεν είναι η βελτίωση της υγείας των πολιτών, που, πανάκριβη και κατακερματισμένη, καταρρέει με την εξαθλίωση της Β’βάθμιας και την ανυπαρξία Α’βάθμιας περιθάλψεως. Στόχος είναι οι πολίτες να εξασκηθούν σε αυθαίρετους περιορισμούς, να καταστούν ευπειθείς σε δεσποτικές αξιώσεις της εξουσίας, να συρρικνωθεί περαιτέρω το φρόνημά τους, να αναγομωθεί η προσαρμοστικότητά τους, να ενισχυθεί ο έλεγχος της συνειδήσεώς τους, να καλλιεργηθεί  η ικανότητά τους να παρέχουν ευχερέστερα συναινέσεις σε όσα σε βάρος τους σχεδιάζονται. Ο συγγραφέας Christopher Snowdon συμπεραίνει ότι αναπτύσσεται ένας ιδιότυπος ακτιβισμός γενικά εναντίον των απολαύσεων, ως αποτέλσμα επικρατήσεως προτεσταντικής ηθικής και μια προσπάθεια ελέγχου των μαζικών συμπεριφορών από τη σύγχρονη  εξουσία.

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Η ρύπανση του περιβάλλοντος

  Λένε ότι κάθε ημέρα ανακαλύπτονται περίπου 4000 νέες χημικές ουσίες, μεγάλος αριθμός των οποίων χρησιμοποιούνται, αμέσως από τη βιοτεχνολογία με τη μορφή φαρμάκων, καλυντικών, χρωστικών, ως βελτιωτικά, εμπλουτιστικά, και συντηρητικά τροφίμων, χρώματα, δομικά υλικά, στην κατασκευή εξαρτημάτων και άλλες εφαρμογές. Ο οργανισμός μας δεν αναμένεται να είναι εξοικειωμένος με τη "διαχείρση" όλων αυτών των καινοφανών χημικών, με τα οποία καθημερινά έρχεται σε επαφή. Μηχανισμοί προσαρμογής έχουν προβλεφθεί, αλλά είναι αργοί  και απαιτούνται πολύ παρατεταμένα διαστήματα επαφής, πριν αναπτυχθούν κατάλληλοι εσωτερικοί μηχανισμοί, που αποβλέπουν στην αδρανοποίηση και αποβολή τους. 
   
Οι προσωκρατικοί, Έλληνες,  φιλόσοφοι, όπως ο Εμπεδοκλής, που στη θεωρία περί "εναισθήσεως", με την οποία μορφοποίησε απόψεις προηγουμένων, όπως ο Ηράκλειτος και ο Παρμενίδης, κατανοούσαν ότι το σώμα μας διακρίνει χρήσιμες ύλες, τις οποίες θεωρεί οικείες και από τις οποίες προσλαμβάνει θρεπτικά συστατικά από τις "ανοίκειες", τις οποίες αντιμετωπίζει ως δυνητικά βλαπτικές και έναντι των οποίων οργανώνει αμυντικές ή προσαρμοστικές διεργασίες. Οι απόψεις τους έχουν πλήρως επιβεβαιωθεί από τη σύγχρονη επσιτήμη. Όμως με τον καταιγιστικό ρυθμό εκθέσεως του οργανισμού σε "νέες" ουσίες, που εισάγονται στη ζωή μας και εισβάλλουν στο εσωτερικό του σώματός μας, ανατρέποντας την ομοιοστασία του, ο οργανισμός δεν μπορεί να αντιπαραβάλει ακαριαίες αντιδράσεις, και, για πολλές γενιές, καθίσταται ευάλλωτος στις δυσμενείς επιδράσεις τους. Με τις αλλεπάλληλες γενιές, αποκτά την εμπειρία των ανοίκειων ουσιών και οργανώνει σύμφυτους μηχανισμούς άμυνας, τις οποίες ενσωματώνει στο γονιδίωμά του. Έτσι, εξοικειώνεται με σωρεία δυνητικά επιβλαβούς ύλης, αναπτύσσοντας αδρή, σύμφυτη ή επίκτητη άμυνα.
   Με την εισαγωγή αναρίθμητων δυνητικά βλαπτικών ουσιών, ως αποτέλεσμα της παραγωγής δράσεων βιοτεχνολογίας, αλλοιώνεται το φυσικό περιβάλλον, στο οποίο είναι εθισμένος να διαβιοί ο άνθρωπος, ο οργανισμός του οποίου έρχεται αντιμέτωπος με απροσδιόριστο αριθμό λοιμογόνων παραγόντων. Οι παθήσεις φθοράς, τα νεοπλάσματα, λοιμώξεις από παθογόνα εργαστηρίου ή μεταλλάξεις φυσικών στελεχών, οι εκτροπές της ανοσιακής ισορροπίας, είναι παραδείγματα νοσογόνου δράσεως, για να περιοριστούμε μόνο στους λοιμογόνους παράγοντες που περοέρχονται από φυσικά/χημικά αίτια. Σειρά εκτροπών οφείλονται, επίσης, στις ανισορροπίες του οικονομικού, κοινωνικού και συναισθηματικού περιβάλλοντος της ανθρώπινης ζωής, έναντι των οποίων, επίσης, ο άνθρωπος, πρέπει να αντιπαρατάσει προσταυετευτικούς μηχανισμούς και να οργανώνει την άμυνά του.  
   Σ΄αυτόν τον ανέλεητο αγώνα επιβιώσεως του ζώντος οργανισμού έναντι των επιβουλών του συνεχώς επικινδυνέστερου εξωτερικού περιβάλλοντος, πρέπει να αντιπαρατάσσονται μέθοδοι ενισχύσεως της άμυνας του οργανισμού. Η κοινωνία, που αποβλέποντας στην υλική απολαβή, ενθαρρύνει τις βιοτεχνολογικές δράσεις, παράγωγα της οποίας είναι οι δυνητικά βλαπτικές επινοήσεις της, έχει υποχρέωση για ανταποδοτικούς λόγους, αυτοπροστασίας  και λόγους αλληλεγγύης να αναπτύσσει παράλληλα και δομές πρόληψης, θεραπείας και αποκαταστάσεως από τις "παράπλευρες απώλειες" της λυσσώδους οικονομικής της δράσεως. Και πράγματι, η υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει ασφάλεια και θεραπεία έχει ρητά συνομολογηθεί σε διεθνείς Συμβάσεις, εθνικά Συντάγματα και παγκόσμιες Διακηρύξεις. 
   Τις τελευταίες δεκαετίες, με την εκτροπή της δημόσιας συμπεριφοράς σε νεοφιλελεύθερες πρακτικές, η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία δυστροπεί να επιφορτισθεί με τις αναγκαίες δαπάνες για τη συντήρηση τελεσφόρου Εθνικού Συστήματος Υγείας. Επιχειρείται να ενοχοποιούνται οι πολίτες, επειδή υιοθετούν ανθυγιεινούς τρόπους συμπεριφοράς και γι αυτό, δήθεν έτσι, αρρωσταίνουν. Δεν είναι, λοιπόν, το κράτος υποχρεωμένο να επωμίζεται το κόστος της θεραπείας τους και πρέπει αυτοί οι ίδιοι να επιβαρύνονται με τα αντίστοιχα ποσά. Με αυτές τις καινοφανείς ιδέες το κράτος γίνεται θεραπαινίδα της οικονομικής ελίτ, και αναλαμβάνει να συγκεντρώνει χρήματα από φόρους και εισφορές που τις διοχετεύει κατ΄ευθεία στις τσέπες των πατρώνων του.
  
    

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

το εθνικό Σύστημα Υγείας

    Το ΕΣΥ παλινωδεί ανάμεσα στον νεοφιλελεύθερο σοσιαλισμό των μεν και τον κοινωνικό φιλελευθερισμό των δε, σαν μια βεμπεριανή επιχείριση που παράγει και πουλάει... υγεία, «φτιασιδωμένο» κατάλληλα, ώστε να μοιάζει κάπως με σύστημα Beveridge για να δικαιολογεί την περί κοινωνικού κράτους προεκλογική συνθηματολογία. Στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά βιότοπος ιδιοτέλειας, κομματοκρατίας, φαυλότητας, δόλιας κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος, που το κατέστησαν ως το περισσότερο ακριβό και λιγότερο φιλικό μεταξύ των ευρωπαϊκών ομολόγων του.

   Πρόσφατα, ένας ακόμη ανεδαφικός νόμος, για την «αναβάθμισή του», έρχεται να ρυθμίσει τον τρόπο εφημερίας των κλινικών και εργαστηριακών τμημάτων στο ΕΣΥ, ως ωμή εφαρμογή ολοκληρωτικών μεθόδων κεντρικής ετερορρυθμίσεως: εφεξής, κάθε επιμελητής επιτρέπεται να εφημερεύει δύο εργάσιμες, ένα Σάββατο και μια Κυριακή/εξαιρέσιμη, κάθε μήνα, χωρίς να αξιολογούνται οι πραγματικές ανάγκες κάθε (κλινικού ή εργαστηριακού) τμήματος, που νοσηλεύει πάσχοντες και δεν σταβλίζει αμνοερίφια. Αν απαιτούνται περισσότερες εφημερίες προβλέπεται μια βασανιστική διαδικασία προεγκρίσεων από τα επιστημονικά, διοικητικά, περιφερικά συμβούλια, ώς τους υπουργούς Υγείας και Οικονομίας.
Είναι προφανές, ότι αποκλειστικό μέλημα του υπουργείου ήταν οι περαιτέρω περικοπές των αποδοχών των ιατρών και όχι η ενίσχυση της προστασίας, της ασφάλειας και της ευόδωσης του προβλήματος των νοσηλευομένων, η προώθηση σύγχρονων μεθόδων και τεχνικών διοίκησης, διαχείρισης, με στόχο τον έλεγχο της σπατάλης και η προαγωγή του συντελούμενου επιστημονικού έργου σε τομείς, όπως η πρόληψη, η διάγνωση, η θεραπεία και η αποκατάσταση, για τα οποία ο νέος νόμος δεν έχει κάτι να εισφέρει, διότι τότε θα αύξαναν, αντί να μειώνουν τις εφημερίες των επιμελητών.
Σύμφωνα (α) με τον Διεθνή Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, που επιβάλλει την αρχή της συνηγορίας υπέρ του ασθενούς και (β) τη διακήρυξή της υπό τον νυν Γ.Γ. του ΥΥΠ «πρωτοβουλίας για τη διάσωση του ΕΣΥ, [2008-9]», και τη βιβλιογραφία, στην οποία βασίστηκε, που έθετε ως υπέρτατη την αρχή της «παροχής υπηρεσιών υψηλής ποιότητας», κάθε κλινικό και εργαστηριακό τμήμα πρέπει να εμπιστεύεται τους ασθενείς του στην ενεργό εφημερία ενός τουλάχιστον επιμελητή ιατρού.
  Εφεξής, κλινικά και εργαστηριακά τμήματα, με στελέχωση μικρότερη των 8 επιμελητών, όπως είναι στην πλειονότητά τους τα τμήματα του ΕΣΥ, θα εγκαταλείπονται ακάλυπτα από έμπειρο εφημερεύοντα, λιγότερες ή περισσότερες ημέρες κάθε μήνα.
  Υπό τις νέες συνθήκες, το ΕΣΥ θα κινείται στα όρια απρόθυμης περιθάλψεως ασθενών, καθώς οι εξελίξεις της παθολογικής εκτροπής τους θα αντιμετωπίζονται, μάλλον αδόκιμα, από ειδικευόμενους ιατρούς (με χαμηλό κόστος εφημερίας), που παρά την αφοσίωσή τους, τις άοκνες προσπάθειες και τη φιλομάθειά τους, διαθέτουν περιορισμένες γνωστικές εφεδρείες και μη ακόμη εκδιπλωμένες ιατρικές δεξιότητες. Χωρίς καθοδήγηση και εξοπλισμένοι με τη γνωστή προπτυχιακή εκπαίδευση, καταφεύγουν σε υπερβολικό αριθμό παρακλινικών εξετάσεων, ανεβάζοντας υπερβολικά το κόστος νοσηλείας.
   Η ασήμαντη περιστολή δαπανών για ασφαλείς εφημερίες από ειδικευμένους ιατρούς θα προκαλέσει διόγκωση των δημόσιων και ιδιωτικών δαπανών περιθάλψεως, επιδείνωση των δεικτών ενδονοσοκομειακής νοσηρότητας και αύξηση του συναισθηματικού κόστους για τους ασθενείς.
   Αλλά, δυστυχώς, ούτε τη δολιότητα της αρπαχτής ούτε την ανηθικότητα της αρνήσεως περιθάλψεως ασθενούς μπορούν οι νοσοκομειακοί ιατροί να καταγγείλουν, χωρίς αμέσως να κατηγορηθούν για συντεχνιακές ιδεοληψίες και ωφελιμιστικές επιδιώξεις.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

..αναζητώντας τον εαυτό μου*


Μαθιουδάκης Γ.Α. 

  Ανέκαθεν κάθε Σάββατο βράδυ έβγαινα από την τροχιά μου, την προδιαγεγραμμένη πορεία μου, προς τις αέρινες ρότες των αναζητήσεων.  Έκλεινα τα βιβλία μου, θηκάριζα το στηθοσκόπιο, τις καθημερινές έγνοιες, τις συμβατικές και συμβιβασμένες αγωνίες μου, κατεδάφιζα τις οριοθετήσεις μου: αυτά τα σαθρά κι όμως ανυπέρβλητα κιγκλιδώματα της προγραμμένης μου ελευθερίας. Διέφευγα προς τον ακάλυπτο χώρο, τα μικρά ‘εκτός σχεδίου’ παραλληλόγραμμα που διέλαθαν στις κόγχες του αυστηρά ρυμοτομημένου σύμπαντος. Διολίσθαινα στον απελευθερωμένο από το χώρο χρόνο, προς τις περιοχές που οι συλλογισμοί απαλλάσσονται από τις πιο εγγενείς συνιστώσες τους: το φόβο, την ιδιοτέλεια, την απαντοχή. Προς τις αχανείς συσσωρεύσεις της ποιότητας, όπου κανείς τίποτα δεν ιδιοποιείται και όλα είναι προσβάσιμα, αλλά ακατανάλωτα.
  
Αφηνόμουνα στις εξωκοσμικές επιδράσεις της νοσταλγίας, αναζητώντας την εντόπιση της προέλευσής μου: από πού έρχομαι και γιατί; Ποιές είναι οι εξαρτήσεις μου και γιατί; Κατά πού πηγαίνω και γιατί;  Ποια ιδιοτέλεια μ΄ έσπρωξε  στην αμφιβολία, την ατέρμονη αβεβαιότητα, την ολική αποτυχία; Ποιός με βούτηξε στις αντιφάσεις των αισθήσεών μου; Στον κυκεώνα των δοξασιών μου; Στην αντινομία των συναισθημάτων μου; Ποιος έμπηξε τα οδοφράγματα που υποχρέωσαν τις διαδρομές μου; Ποιός υπολογισμός μ΄έκανε ανυπολόγιστα τυχαίο;
  Ύστερα, χωνόμουνα μέσα στον κόσμο, γινόμουνα κι εγώ αντικείμενο των παρατηρήσεών μου∙ και συναντούσα τον εαυτό μου στην ομοιογένεια, τη φθορά, τη κάμψη. Δυσανασχετούσα. Δεν είμαι αποτέλεσμα "αϊδίου κινήσεως"¨, δεν είμαι αποτέλεσμα ούτε συμφιλιώσεων ούτε εναντιώσεων. Όχι! Δεν μπορεί να είμαι ένα απλό πολεμικό ανακοινωθέν, η έκβαση μιας συρράξεως∙ αιτία μου δεν είναι η σύγκρουση. Η ψυχή μου δεν είναι λάφυρο κάποιας μάχης. 
Βρήκα τη Ζωή στην εσχατιά της εξελίξεώς μου; Ή μήπως μόλις τώρα άρχισα τη μακραίωνη διαδρομή μου στο ορμητικό ποτάμι που τάχθηκα να κολυμπάω. Την απόσταση από το χθές που "δεν-είμουν" μέχρι το σήμερα που "είμαι" και το αύριο που "δε -θα-είμαι" τη διέτρεξα ακατάλυπτα μόνος μου σαν Οιδίπους που υπηρέτησε τη Ζωή και το Θάνατο από άγνοια, σαν Βαραβάς που παρέσυρε το θεό στο σταυρό πριν απελευθερώσει τη μεγαλοψυχία του, σαν Αμλετ μοιραίος που δίνοντας στον έρωτα χρόνο τον έκανε απελπισία, σαν χαζοχαρούμενος Κιχώτης ορμητικός στο τίποτα, αλλά διστακτικός στο "κάτι", σαν Φάουστ που έβαλε τον καθρέφτη ίσια απέναντι στο πρόσωπό μου για να δω ότι αυτός που νομίζω ότι είμαι, αυτός πράγματι είμαι: ο διεγειρόμενος από το θαυμασμό και την αμφιβολία, ο καταρρέων στο αναπόδραστο, το θάνατο, την τυχαιότητα, την απελπισία, σαν Ζορμπάς, χορεύοντας την κατακερματισμένη τραγωδία μου. Το σκυλάκι που σέρνω πίσω μου μ΄ένα σπάγγο υποχρεώθηκα να το πω βούρτσα για να κερδίσω  την ελευθερία μου.
  Προσωρινά λιποτακτούσα από το αενάως απειλητικό, το συνυφασμένο με τη μοίρα μου "μη-είναι-πλέον" μέσα στις οριοθετήσεις μου, προς το αενάως επιδιώξιμο "είναι-επι-πλέον" πέραν των ορίων μου. Αναζητούσα διαδρομές πολύ πέρα από την προσωρινότητα της ευδαιμονίας προς τα πλαστικά ηλιοβασιλέματα που εξακολουθούν να επαναλαμβάνονται επειδή τα αγάπησα. Αναζητούσα τον έρωτα στο περιβάλλον της ζωής, όχι την ηδονή στην επιβεβαίωση του θανάτου.
 Δεν έχω βέβαια αμφιβολία για την ύπαρξή μου∙ υπάρχω πράγματι κι είμαι γι αυτό ευτυχισμένος. Αλλά δεν γνωρίζω αν κάποιος είπε να υπάρχω μόνο στο μέτρο της παρούσας προσκαιρότητας, χωρίς να με διεκδικεί καμμιά προέλευση και χωρίς κανένας προορισμός να μ’ αναμένει. Ότι δεν είμαι παρά μόνο οι ανάγκες μου. Αν πράγματι εκείνος που με εμπνεύσθηκε, δεν εμπνεύσθηκε επίσης και τη συνέχειά μου, αν εκτός από θνητό με θέλησε και συμπτωματικό, αν βρέθηκα και χωρίς αιτία και χωρίς συνέπεια, αν δεν είμαι κάτι το διαρκές, αν έχω τη σημασία που έχει κάθε τι "μιας χρήσεως" πρέπει να το ξέρω, γιατί από αυτό εξαρτάται και η σημασία μου. Δεν με φτάνει να ξέρω ποιός είμαι, αλλά, επίσης, θέλω να ξέρω ποιός μπορώ να γίνω.
  Είναι αλήθεια ότι κάποιος όρισε να έρχομαι από το τίποτα και να καταλήγω εκεί; Για ποιό λόγο θα είμουνα μια προσωρινή αναλαμπή, μια στιγμιαία ανάσπαση στο αχρονικό μηδέν. Τι σημασία προσδίδει η στιγμιαία παρουσία μου; Ποιός μ΄έβαλε να φωτοδοτώ τη διαδρομή από το μηδέν στο είναι. Ποιός είπε να είμαι τόσο πολύπλοκος και ταυτόχρονα τόσο μάταιος. Ποιός είπε να είμαι τόσο ανθεκτικός και ταυτόχρονα τόσο εύθραυστος; Ποιός είπε να είμαι τόσο σκόπιμος και ταυτόχρονα τόσο τυχαίος;
Είμαι η επιβεβαίωση της προσωρινότητας, η εξαίρεσή της ή μήπως η διάψευσή της. Υπηρετώ την τυχαιότητα ή εξυπηρετώ ένα σκοπό κι επαληθεύω την εξέλιξη ενός σχεδίου δράσης που δεν αναχαιτίζεται. Υπάρχω βέβαια, αλλά αναρωτιέμαι αν υπάρχω μόνο μέσα στις περιχαράξεις μου, υπάρχω μόνο με βάση τη δεξιότητά της προσαρμογής μου ή ταυτίζομαι με την προσομοίωσή μου σ΄ένα σχέδιο με το οποίο εντάσσομαι στο "είναι", του οποίου δεν είμαι δα, και το ειδοποιό χαρακτηριστικό
  Θέλω να γνωρίζω τι είμουνα πριν από μένα και τι θα είμαι όταν εγώ θα έχω εκλείψει. Ποια να ήταν άραγε η περισσότερο αναγκαία προϋπόθεσή μου, ποιά η ακροτελεύτια δυνατότητά μου, τι σύσταση θα έχει η χωρίς εμένα ύπαρξή μου.
Προσδιορίζομαι στο μέλλον ως εκείνο που αγάπησα ή εκείνο από το οποίο αγαπήθηκα ή υπάρχω επειδή έχω ενταχθεί σ΄ένα σχέδιο με το οποίο αποτυπώνομαι σε κατοπινές διατάξεις. 
Δεν θέλω να ζήσω μια ζωή πηνελόπεια, αλλά ούτε και σισύφεια. Θέλω να είμαι σημαίνον όχι μόνο σημαινόμενο.
*Ηράκλειτος 544-483: Εδιζησάμην εμεωυτόν (αναζητώντας τον εαυτό μου)

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

σύνταξη λόγω γήρατος


  Ο εκ συνταξιοδοτήσεως θάνατος 

Μαθιουδάκης Α.Γ. MD, pHD 

Παρατηρούμε αρκετά συχνά, ότι πρόσφατα συνταξιοδοτηθέντες λόγω γήρατος καταρρέουν, χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη ζωή  και περιμένουν, παθητικά, το θάνατο, ο ερχομός του οποίου φαίνεται ότι πραγματικά επισπεύδεται, μετά την έξοδό τους από την επαγγελματική δράση. "Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε ‘θάνατος από συνταξιοδότηση’ και αποδίδεται στον ψυχοσωματικό μαρασμό που υφίσταται ο συνταξιούχος, που τίθεται σε αναγκαστική αδράνεια και βλέπει τον εαυτό του παραγκωνισμένο, παρωχημένο, άχρηστο, αφού, με τη συνταξιοδότηση, τού στερείται η δυνατότητα να συνεχίσει να έχει ενεργό ρόλο στην παραγωγική διαδικασία της κοινωνίας –Από τη μονογραφία: Μαθιουδάκης Γ.: Σημειώσεις στη Γεροντολογία και Γηριατρική". Κοινωνίες με υψηλές πολιτιστικές επιδόσεις απένειμαν σεβασμό, εκτίμηση, αγάπη και τιμές στους ηλικιωμένους συμπολίτες τους, θεωρώντας τους ιδιαίτερα πολύτιμα πρόσωπα στον οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό χώρο. Στην αρχαία Ελλάδα το γήρας ήταν σεβαστό, οι ηλικιωμένοι δεν αποβάλλοταν από την ενεργό κοινωνική ζωή, ούτε αντιμετωπίζονταν με δυσφορία, ως "αδρανή φορτία", καθώς εκλαμβάνοντο ως αυτό που, πράγματι, είναι: ταμιευτήρες σοφίας και κοινωνικών εμπειριών, ενώ ασκούνται στο τελευταίο άθλημα, εκείνο της υπαρξιακής ολοκληρώσεως και της προετοιμασίας για το μεγάλο ταξίδι στο "επέκεινα". Τα ιατρικά προβλήματα του γήρατος περιγράφονται με ιδιαίτερη παρατηρητικότητα από τον Ιπποκράτη, ενώ ο Κικέρων παρέδωσε την πληρέστερη της εποχής του, διατριβή περί γήρατος, με τίτλο "De senectute", όπου προβάλλονται ως μέγιστες αξίες για τον γέροντα, η διατήρηση της αξιοπρέπειας, η αυτοκυριαρχία και η μεγαλοθυμία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζεται το τέλος της ζωής. 
  

Στη σύγχρονη εποχή μας, αντίθετα, όπου ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος διαβαθμίζεται με αποκλειστικά κριτήρια τη συνδρομή του στην παραγωγική διαδικασία και στις καταναλωτικές επιδόσεις, ο ηλικιωμένος αντιμετωπίζεται με δυσμένεια, καθώς η συγκομισθείσα σοφία και ο περιορισμός των σωματοψυχικών εφεδρειών αποθαρρύνουν τις αγοραίες επιδόσεις του. Είναι γνωστό, αντίθετα, ότι, λόγω των παθήσεων φθοράς, που αυξάνονται με την πάροδο της ηλικίας, ο ηλικιωμένος είναι κύριος καταναλωτής υπηρεσιών υγείας, που ολοένα περισσότερο απροκάλυπτα συγκεντρώνουν την δυσφορία του κράτους και την απροθυμία της κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας να υποστηριχθούν.
Η συνταξιοδότηση αγγέλλει, πράγματι, μια απαλλαγμένη υποχρεώσεων περίοδο της ζωής, αλλά ταυτόχρονα παριστά μια βασανιστική διαδρομή, στην οποία εξυφαίνονται ψυχοκοινωνικές καταπιέσεις και οργανικές εκτροπές της υγείας, καθώς οι συνταξιούχοι αντιμετωπίζονται ως αδρανές κοινωνικό φορτίο, αποκομμένοι από την παραγωγική διαδικασία, στην οποία, εντούτοις, παραμένουν αποδοτικοί. Ο απότοκος συνταξιοδοτικής απραξίας μαρασμός κι εκφύλιση επάγει νοσογόνες διεγέρσεις, αύξηση του επιπολασμού χρόνιων παθήσεων και επιδείνωση διαφόρων παθήσεων φθοράς, μεταξύ των κοινωνικά αδρανοποιηθέντων λόγω συνταξιοδοτήσεως. Αποτέλεσμα αυτών είναι η συρρίκνωση της συντάξιμης ζωής των ηλικιωμένων. 
Τελευταία, στη δημόσια διαβούλευση συζητείται το θέμα της αυξήσεως των ορίων συνταξιοδοτήσεως, για δημοσιονομικούς λόγους, ώστε να διορθωθεί η συνεχώς επιδεινούμενη δυσαναλογία της σχέσεως μεταξύ εργαζομένων και συνταξιούχων, που επιβαρύνει τα ασφαλιστικά Ταμεία και τα ωθεί σε αδυναμία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Την παράταση των ορίων συνταξιοδοτήσεως (εκτός βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, ο ορισμός των οποίων εκκρεμεί –δυστυχώς ακόμη- στη χώρα μας) υπαγορεύει και η πρόθεση να μην αποστερηθεί η υπηρεσία όλη τη συγκομιδή πείρας και δεξιοτήτων που διαθέτει ο ηλικιωθείς εργαζόμενος.
Βέβαια, η παράταση των ορίων συνταξιοδοτήσεως αντιτείνεται στην αναζήτηση θέσεων εργασίας, από τους νέους, με, κατά τεκμήριο, καλύτερη εκπαίδευση και περισσότερες δεξιότητες, προκειμένου να περιορισθεί το αντικοινωνικό φαινόμενο της ανεργίας τους. Έτσι, η πολιτεία φαίνεται να υποκύπτει στα διλήμματά της: Από τη μια πλευρά αναζητούνται θέσεις εργασίας, για να διευκολυνθεί η σταδιοδρομία των νέων και από την άλλη, προκρίνεται μετάθεση των ορίων συνταξιοδοτήσεως, για να απαλυνθεί η φόρτιση από τη μαζική έξοδο των ηλικιωμένων, αλλά και για να αποτραπεί η πρώιμη ψυχοσωματική τους εκφύλιση. Διαμορφώνονται συνθήκες κοινωνικής αναταραχής, καθώς οι μεν άνεργοι υποκινούνται να μνησικακούν έναντι των εργαζομένων, επειδή δήθεν τους κλέβουν θέσεις εργασίας, και οι ηλικιωθέντες επειδή αισθάνονται εξωθούμενοι από τις πιέσεις της δυναμικότερης νέας γενιάς.
Σε χώρες με κοινωνική ευαισθησία και, ιδίως, χρηστή διαχείριση των κοινών τους, αντιλαμβάνονται την ανάγκη να διευκολύνουν τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων, και την ανάγκη να παραμένουν ενεργοί πολίτες οι ηλικιωμένοι, έτσι που η ζωή των μεν να μην καταντάει σισύφεια, μια χωρίς σκοπό συγκομιδή πτυχίων, matsres και διδακτορικών διατριβών και των δε να μην καταδικάζεται στην πηνελόπεια προσμονή του θανάτου, με την πρώιμη έξοδό τους από την ενεργό δράση.
Παντού στην Ευρώπη έχουν –συγκρατημένα- αποδεχθεί τη σταδιακή αύξηση των ορίων συνταξιοδοτήσεως, που την συσχετίζουν με την αύξηση του προσδόκιμου επιβιώσεως και τους καλύτερους όρους διαβιώσεως, υγιεινής, προλήψεως οξέων και χρόνιων προβλημάτων υγείας, θεραπείας και αποκαταστάσεως. Οι πολίτες παραμένουν ενεργοί, κοινωνικά και επαγγελματικά, κι έχουν καλύτερες σωματικές, συναισθηματικές και διανοητικές επιδόσεις, για πολύ μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής τους, ώστε θα μπορούσαν να παραμείνουν ενεργοί για παρατεταμένο διάστημα, αποτρέποντας και την συνταξιοδοτική τους εκφύλιση και διευκολύνοντας την εξυγίανση των ασφαλιστικών τους φορέων, αρκεί να λυθεί το ζήτημα της έγκαιρης εισόδου των νέων στην παραγωγική διαδικασία. Μόνο η αθρόα θέσπιση νέων θέσεων εργασίας, μπορεί να λύσει το αδιέξοδο, ώστε και οι νέοι να βρίσκουν δουλειά εφάμιλλη των δεξιοτήτων τους και οι ηλικιωμένοι να μην καταδικάζονται στον βιολογικά πρώιμο κοινωνικό παροπλισμό τους και οι ασφαλιστικοί Οργανισμοί να ανακουφιστούν και η πατρίδα μας να τεθεί σε τροχιά ανάπτυξης.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Επαγγελματική εξουθένωση


 το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης

Μαθιουδάκης A. Γεώργιος MD, phD

 Με προοδευτικά μεγαλύτερη συχνότητα προσέρχονται στα Ιατρεία μας  άτομα με επίμονη καταβολή και αίσθημα κόπωσης (που δεν παρέρχεται με την ανάπαυση), διαλείπον πυρέτιο, μυαλγίες και οστεόκοπους, κυνάγχη, ναυτίες, αίσθημα απογοητεύσεως ή βαρύτερη μελαγχολία στα όρια της ψυχιατρικής καταθλίψεως ή πέρα απ΄αυτά. Δηλαδή ποικιλία συμπτωμάτων, που παραπέμπουν σε μικτή διαταραχή του ενδοκρινικού, ανοσοποιητικού και νευρικού συστήματος. Πρόκειται για ένα ‘περίεργο’ σύνδρομο χρόνιας εξοντωτικής κόπωσης, που προσβάλλει ενήλικα άτομα, που, συνήθως, εργάζονται υπό πίεση και ρυθμούς υψηλών εργασιακών αποδόσεων και υπευθυνότητας, προσανατολισμένα στην επίτευξη υψηλών στόχων.
  Περιγράφεται ως ήπια, αλλά επίμονη εξάντληση του οργανισμού, αλλά οι επιστήμονες ερίζουν εάν η πρωτοπαθής διαταραχή είναι ψυχολογική ή πρόκειται για δευτερογενή εκδήλωση που είναι απόρροια των εξουθενωτικών συμπτώματων της. Μεταξύ των θυμάτων της ‘νεωτερικής’ αυτής χρόνιας παθήσεως και οι εργαζόμενες γυναίκες, που είναι ταυτόχρονα επιφορτισμένες με τις δουλειές του σπιτιού, την φροντίδα των παιδιών κλπ.
Έχουν ενοχοποιηθεί σωρεία προκλητικών παραγόντων, όπως λοιμώδεις παράγοντες (ιδίως (ρετρο)ιοί που λαθροβιώνουν στον οργανισμό και ενεργοποιούνται υπό συνθήκες στρες), η υιοθέτηση ανθυγιεινών έξεων, όπως η παραμέληση σωματικής, συναισθηματικής και πνευματικής ασκήσεως, το κάπνισμα, η πολύωρη οδήγηση αυτοκινήτου κ.ά. Μερικοί υποψιάζονται τον κακό τρόπο και είδος διατροφής, τις εξαντλητικές δίαιτες, την ένδεια ιχνοστοιχείων και απαραίτητων αμινοξέων και την πρόσληψη τροποποιημένων τροφών, εμπλουτισμένων με χημικά συντηρητικά, χρωστικές και βελτιωτικά γεύσεως. Τελευταία, επιχειρείται να συνδυαστεί με την λοιμώδη μονοπυρήνωση, μια καλοήθη λοίμωξη που προσβάλλει το ανοσοποιητικό σύστημα και, συνήθως, απολήγει σε μακροπερίοδη αναστροφή του τύπου των λευκών αιμοσφαιρίων.
  Ανεξάρτητα, με τους προκλητικούς παράγοντες, η αιτιολογία του συνδρόμου πρέπει να αναζητηθεί στις στρεβλώσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής, που δεν ευνοεί τις ανθρώπινες σχέσεις, δεν αποτελεί γόνιμο έδαφος συνδυασμένης λειτουργίας των ψυχοδιανοητικών και σωματικών υποστάσεων του ανθρώπου και υποχρεώνει τους πολίτες να τελούν υπό την εξουσία του αυτοματισμού και των ετεροκαθορισμένων ταχυτήτων. Η υπαγωγή αυτή θέτει το σύγχρονο άνθρωπο σε μια συνεχή, εξαντλητική, εγρήγορση και του στερεί ένα ήσυχο και αναζωογονητικό ύπνο. Οι άνθρωποι της σύγχρονης κοινωνίας, εγκλωβισμένοι στο φαύλο κύκλο, σπίτι-δουλειά, περιδινίζονται στις αδυσώπητες σχέσεις της αγοράς και έχοντας αποξενωθεί οριστικά από τον εαυτό τους, έχουν καταστεί υβρίδια υπεραπασχολούμενων τερμιτών και βουλημικών κουνελιών, καθώς ολοένα περισσότερο βυθίζονται στην ακατάληκτη εργασιομανία και την ακόρεστη καταναλωτική μονομανία τους.
  Πράγματι, στο μικρό θεατράκι της ζωής, που ο καθένας μας παίζει –μοναχικά- το ρόλο του, διαδραματίζονται δύο πράξεις: Σκληρή, ανελέητη, κακοπληρωμένη εργασία και έφεση στην παραληρηματική κατανάλωση για την ικανοποίηση περιττών και τεχνητά κατασκευασμένων αναγκών, η ικανοποίηση των οποίων δεν εισφέρει σε αγαλλίαση, ευτυχία και ικανοποίηση. Έτσι, η ισορροπία ευαρέσκειας-δυσαρέσκειας, που αποτελεί προϋπόθεση για μια ανέφελη και ευτυχισμένη ζωή, έχει οριστικά ανατραπεί προς όφελος της δυσαρέσκειας. Ο Σύγχρονος άνθρωπος, επιχειρώντας να αποκαταστήσει την ισορροπία του, παραδίδεται σε μια λυσσαλέα μανία προσκτήσεως περισσοτέρων υλικών αγαθών και τεχνητών απολαύσεων, αντικαθιστώντας το ‘είναι’ με το έχειν’. Διαπιστώνει, όμως, ότι ενώ το τίμημα για την απόκτηση υλικών αγαθών είναι βαρύτατο, καθώς αλλοτριώνεται ως ψυχοδιανοητική οντότητα, δεν του εξασφαλίζει και την αναμενόμενη ευχαρίστηση, αλλά ωθείται βίαια στην αχανή κοιλάδα της απογνώσεως. Ο άνθρωπος, διακατεχόμενος από μια διαρκή τάση ανελίξεως προς την ουσιαστική του πληρότητα, διαπιστώνει, στο τέλος, ότι παρέδωσε την ανεξαρτησία του, την αυτονομία του, την ελευθερία του στις επιταγές της σύγχρονης αγοραίας κοινωνίας μας, στην οποία είναι αναγνωρίσιμος μόνο εφόσον παράγει και καταναλώνει, αδιάλειπτα, εξαντλητικά. Αν ο ανελέητος ρυθμός παραγωγής μειωθεί ή η ξέφρενη κατανάλωση κοπάσει, τότε, η κοινωνία που αποβλέπει αποκλειστικά σε αέναους κύκλους εργασιών, θεωρεί τον σύγχρονο άνθρωπο "αδρανές φορτίο" και τον ωθεί στην περιθωριοποίηση. κανείς δεν έχει δικαίωμα να ασχολείται με τον εαυτό του, πρέπει, μόνο, να ανταποκρίνεται στους διαρκώς επιταχυμένους ρυθμούς της κατακερματισμένης εργασίας του, που επιτελεί σε ένα κυλιόμενο τάπητα.Είναι υποχρεωμένος να εργάζεται στους ορισθένετες ρυθμούς. Αν κατ΄ελάχιστο ολιγορήσει θα προκαλέσει αναταραχή στο πεδίο παραγωγής.
 Τελικά, το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης μπορεί να εξηγηθεί ως αποτέλεσμα της ανθρώπινης απορρυθμίσεως, που είναι απότοκη της κοινωνικής μας απορρυθμίσεως.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Εκλογές 2012: Το μοιραίο σταυροδρόμι


Μαθιουδάκης Γεώργιος Md, phD 

Το βασανιστικό δίλημμα, που ταλανίζει τους πολίτες είναι εάν τα σκληρά και επώδυνα μέτρα ήταν δίκαια ή άδικα, αν είναι αναγκαία ή εάν, επινοημένα και σκόπιμα αποβλέπουν, άλλη μια φορά, να εξασφαλίσουν υπερκέρδη στις πολυεθνικές και τα ντόπια παραρτήματά τους.  Αν μπορούσαν να αποφευχθούν και ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός να διορθωθεί με αναζήτηση των αιτίων του και υιοθέτηση άλλης πολιτικής, λυσιτελούς και χωρίς να εξοντώνει τις κοινωνικές τάξεις, χωρίς να οδηγεί τη χώρα σε βαθειά και ανυποχώρητη ύφεση.
-Δίκαια! Κραυγάζουν εν χορώ, οι κήνσορες που σεναριογραφούν την ελληνική κοινή γνώμη. Όσοι μέχρι τώρα πρακτόρευαν τα τοξικά ομόλογα, το χρηματιστήριο, την αναδιανομή εισοδημάτων, τους Ολυμπιακούς, τον "εκσυγχρονισμό του κράτους". Εκείνοι που ωθούσαν τους πολίτες σε έναν τριφυλό τρόπο διαβιώσεως, αναντίστοιχο με την οικονομική τους επιφάνεια, σε αλλεπάλληλες συνάψεις καταναλωτικών δανείων, και τη χώρα στην υπερχρέωση, που πριμοδοτούσαν την αναξιοκρατία, την πελατειακή σχέση εξουσίας –πολιτών, την προώθηση ατομικών επιδιώξεων. Εκείνοι που σκιαγραφούσαν "εθνοπατέρες" και "εθνοσωτήρες", τον κάθε στημένο, που προπαγάνδιζαν υπέρ των αρεστών. Εκείνοι που ωθούσαν με περίτεχνη, επινοημένη μεθοδολογία τους πολίτες να υιοθετούν με φανατισμό ανοίκειες και συγχυτικές ιδεολογίες, πεποιθήσεις και τρόπους συμπεριφοράς, να αποστρέφονται την αριστεία και να βολεύονται στην μετριοκρατία, τον ωχαδαελφισμό, την αεργία.
-Άδικα! Λέει η φωνή της συνείδησης της κοινής γνώμης, που δεν υποκύπτει σε επινοημένες μεθοδολογίες χειραγωγήσεώς της. Γιατί τη χώρα δεν την χρέωσαν οι εργατικοί και εγκρατείς μισθοσυντήρητοι, που κινούνται στα όρια του ισολογισμού τους. Τη χρέωσαν οι μιζαδόροι, οι αετονύχιδες, η κρατικοδίαιτη δωροδοσία και η συνωμοτική και προσυμφωνημένη δωροληψία. Δεν τη χρέωσαν οι λίγοι σοβαροί επιχειρηματίες, αλλά οι τσαρλατάνοι του δήθεν "επιχειρείν" που ώζουν (εισ-)φοροαπωθητικό, που καταβρόχθισαν πόρους, εισροές, επιδοτήσεις, εθνικά αποθέματα, και τον ιδρώτα του ανέκαθεν χειμαζόμενου ελληνικού λαού, του μόνιμα εγκλωβισμένου στα πράσινα ή ερεβώδη τούνελ, με φώτα ή σκοτάδια στις άκρες του.   
   Σ΄ένα συσκοτισμένο και συγχυτικό κοινωνικό περιβάλλον, που επικυριαρχεί ο μακιαβελισμός, ο νεποτισμός, ο οργανικός και λειτουργικός αναλφαβητισμός, που είναι εμποτισμένο από τις σύγχρονες θεωρίες ότι ο λαός είναι μια αγέλη που άγεται από τις παρορμήσεις της και δεν μπορεί να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων, αλλά μπορεί μόνο να ψηφίζει, μεταξύ των υποψηφίων που τους υποδείχνονται και, μετά, να παρακολουθεί αμέτοχος τα δρώμενα γύρο του. Αυτή η "δημοκρατία της θέασης" είναι μια καινοφανής δημοκρατία που εγκαθιδρύεται προοδευτικά στη μια μετά την άλλη, τις χώρες που έχουν "επιτυχώς" διατρέξει το προηγούμενο στάδιο: το στάδιο της οικονομικής κατάρρευσης. 
  Με τεχνικές κατασκευασμένης συναίνεσης, ψευδοδιλημμάτων, και ιδεολογικού πειθαναγκασμού των πληβείων,  στις αυθαιρεσίες των πραιτοριανών, της ελίτ και του προστατευτικού τους περίγυρου, έχουν καταστεί πλέον αποδοτικές: ο λαός δεν πρέπει να σκέφτεται. Πρέπει μόνο να φοβάται και να υπακούει. 

  Το ΔΝΤ προσκλήθηκε μετά τρεις δεκαετίες, κατά τις οποίες η αγοραστική δύναμη του λαού ήταν χαμηλή, η εργασία του αποζημιωνόταν πάμφθηνα, το κόστος ζωής υψηλό, τα εργασιακά του δικαιώματα καταχτιόνταν με μεγάλη δυσκολία και σκληρούς αγώνες. Παρά τις φιλεργατικές, φιλελεύθερες  και σοσιαλιστικές κορώνες, καμιά βελτίωση δεν υπήρξε στην υγεία, στην παιδεία, στην επιμόρφωσή, στην καθημερινότητα. Οι υποστηρικτικές υπηρεσίες παρέμεναν καθηλωμένες σε μεσαιωνικά επίπεδα, η φορολογία ήταν υπέρογκη και δυσανάλογη των ανταποδοτικών οφελημάτων, ο "κοινωνικός μισθός"  -για όσους θυμόνται..- προεκλογικά έπεα πτερόεντα. Οι πολίτες φυτοζωούν σε άνυδρο περιβάλλον οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής υπανάπτυξης.
   Η υπέρβαση του διλήμματος είναι εύκολη. Επειδή διακρίνονται κάποιες ρωγμές, που μπορούν να βοηθήσουν να απαντήσουμε στο δίλημμα. 
-1ον πως γίνεται η χώρα να βαίνει σε χρεοκοπία και οι εγχώριες τράπεζες να εμφανίζουν κέρδη πάνω από 300%, το χρηματιστήριο να ανεβαίνει και ο εκπατρισμός πλούτου να αφήνεται ανέλεγκτος, αν δεν διευκολύνεται κιόλας.   
-2ον γιατί ανατρέπεται το τρέχον εργασιακό καθεστώς, ενώ δεν αγγίζονται ούτε κατά κεραία τα εργοδοτικά κεκτημένα στον ιδιωτικό τομέα; 
-3ον γιατί επευφημούμε τους αυτόκλητους σωτήρες της εποχής, ενώ απορρίπταμε "σωτήρες" αλλοτινών καιρών; 
-4ον ποιος έδωσε το δικαίωμα στην Κυβέρνηση να μας σώσει μέσω του ΔΝΤ, ενόσω διεκδίκησε την εντολή της διακυβερνήσεως με πρόγραμμα εκ διαμέτρου αντίθετο; Πόσο πειστικό μπορεί να είναι το επιχείρημα ότι "δεν γνωρίζαμε". Εγώ ως γιατρός έχω το δικαίωμα να σκοτώσω έναν ασθενή μου με τη δικαιολογία ότι "δεν ήξερα"; 
-5ον.  Ο νόμος ανευθυνότητας γιατί δεν αντικαθίσταται με ένα νόμο αληθούς ευθύνης των πολιτικών; 
-6ον γιατί δεν επαναδιαπραγματεύεται η χώρα μας τη διόγκωση του χρέους που οφείλεται σε μεσιτείες και ανταλλαγές προμηθειών, για τις οποίες έχουν καταδικαστεί οι εμπλεκόμενοι στη συνείδηση του λαού και τα ανεξάρτητα δικαστήρια του κόσμου; 
-6ον Γιατί δεν εντοπίζεται η διαφθορά, η (εισ)φοροδιαφυγή, αλλά όλοι περιορίζονται μόνο στο να τη καταγγέλουν; Επειδή, μήπως, αποφέρει έσοδα στα κομματικά ιδρύματα και συντηρεί το παχύ στρώμα προστασίας της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας; 
-7ον ποιός είπε ότι το βάρος του κουρέματος έπρεπε να το πληρώσουν οι πολίτες και όχι οι Τράπεζες, που με τις άφρονες και υψηλού ρίσκου δανειοδοτήσεις τους εξανέμισαν τη ρευστότητα;

   Για όλα τα παραπάνω, πρέπει να καταδικάσουμε τα ληφθέντα μέτρα ως άδικα και αλυσιτελή και να τα απορρίψουμε με οργή και αγανάκτηση, μαζί με εκείνους –όλους- που τα επινόησαν και εκβιάζουν την εφαρμογή τους.  

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

προεκλογικά διλήμματα. Υπάρχουν;


 Γεώργιος Α. Μαθιουδάκης MD, phD

Απόλυτη ερήμωση επικρατεί στα πεδία των προεκλογικών αντιπαραθέσεων και μόνο με κάποια εγχειρήματα προβολής ψευτοδιλημμάτων επιχειρούνται ανούσιες αναταράξεις της πολιτικής αδράνειας:   το επικρατέστερο ψευτοδίλημμα είναι "κυβερνητική σταθερότητα ή ασύλληπτο χάος!" και είναι ψευτοδίλημμα επειδή η επιλογή ανάμεσα στον Παράδεισο ή την κόλαση, κανείς δεν διστάζει να αποφασίσει.  Στην τρέχουσα πολιτική σκηνή, ως διλήμματα εμφανίζονται συγχυτικά ερωτήματα, μεταξύ δύο ενδεχομένων, από τα οποία, όμως το ένα ενδεχόμενο εμφανίζεται σκόπιμα διφορορούμενο, ύποπτο ως και αποτροπιαστικό και το άλλο ενδεχόμενο εμφανίζεται σκόπιμα αναστάσιμο και απελευθερωτικό.
   Στην πραγματικότητα, οι προεκλογικές καμπάνιες των εγκαλούμενων για μνημονιακές (αντιλαϊκές και νεοφιλελεύθερες) πρακτικές που βύθισαν τη Χώρα σε πηκτό σκοτάδι, που υπεξαίρεσαν το ιδιωτικό εισόδημα και τη δημόσια περιουσία, για λογαριασμό, τρίτων, επιχειρούν να παραμείνουν στο προσκήνιο της πολιτικής δράσης με τεχνάσματα του λόγου, παραμυθίες, σοφίσματα και συγχυτικά επιχειρήματα, που δεν αντέχουν σε καμμιά στοιχειωδώς συστηματική κριτική. Καταφεύγουν γι αυτό στη συνθηματική αποτελεσματικότητα των ΔΙΛΗΜΜΑΤΩΝ, που είναι αρχαιόθεν μέθοδος εγκλωβισμού της λογικής και αιχμαλωτίσεως της αναλυτικής σκέψης, της ικανής να αξιολογεί, να συμπεράνει και να αποφαίνεται.
   Ας δούμε τι λέει η...θεωρία περί διλημμάτων. Δίλημμα είναι η κατάσταση στην οποία ευρίσκεσαι όταν έχει να διαλέξεις μεταξύ δύο ΕΞΙΣΟΥ ανεπιθυμήτων εναλλακτικών. Δεν υπάρχει κανείς, ψυχικά υγιής, που να επιλέγει την Κόλαση από τον Παράδεισο, το "χάος" από τη "Κυβερνητική σταθερότητα". Αυτό δεν είναι δίλημμα. Είναι τέχνασμα ποδηγετήσεως της ελεύθερης βουλήσεως των πολιτών. Διότι σιωπηρώς και τεχνηέντως επιχειρείται να διαπεράσει τη σκέψη μας η εμπρόθετη δοξασία ότι την Κυβερνητική σταθερότητα εγγυάται ο θέτων το "ψευτοδίλημμα", ενώ φορείς του χάους είναι συλλήβδην όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Χωρίς αυτή την νοηματική προέκταση, προβολή παρόμοιων διλημμάτων δεν έχει λειτουργική αποδοτικότητα. Τελικός σκοπός των τεχνασμάτων αυτών είναι βέβαια η εξασφάλιση ότι οι πολίτες θα ψηφίσουν προσηκόντως.
  Σύμφωνα με τον Σωκράτη (τον εισηγητή της θεωρίας των διλημμάτων), τον Καντ, Μιλλ και Ροσ, τα ενδεχόμενα –οι πιθανές επιλογές- σ΄ένα αυθεντικό δίλημμα πρέπει να οδηγούν σε ισοδύναμες συνέπειες. Εδώ οι συνέπειες είναι ακριβώς αντίθετες (Λύτρωση ή πλήρης, ασύλληπτη καταστροφή).
Αληθινό δίλημμα θα ήταν το ερώτημα: "Πρέπει να ψηφίσουμε μνημονιακούς ή αντιμνημονιακούς;"

   Θεωρητικά, η εργαλειακή χρήση κατασκευών της νόησης τύπου "διλήμματος" έρχεται να καλύψει το κενό επιχειρημάτων, προτάσεων, σχεδίων εξόδου από τη ζοφερή (μνημονιακή) κρίση και να διαφύγουν της προσοχής μας οι μέχρι τώρα αποκλειστικοί θύτες της αναίτιας και εκ προμελέτης καταστροφής. Διστάζουμε, λοιπόν, να αποφασίσουμε αν θα πρέπει να νομιμοποιήσουμε με τη ψήφο μας, όλα τα δεινά που συσσώρευσαν εκείνοι που επέβαλαν άδικά, απεχθή, αλλά, όπως ισχυρίζονται, αναγκαία μέτρα, εθνικής τάξεως.  Να συμμεριστούμε τις αιτιάσεις τους ένεκα των οποίων 1.5 εκατομμύριο συμπολίτες μας, μεταξύ των οποίων και εμείς οι ίδιοι, ή κάποιοι συγγενείς μας,  έχασαν τη δουλειά τους και έφτασαν στην εσχατιά της απόγνωσης να ερευνούν στους κάδους κάποιο φαγώσιμο. Να ξεπεράσουμε τις δικαιολογήμένες υποψίες μας ότι εκτέλεσαν μια αποστολή που τους ανέθεσαν ξενόφερτα οικονομικά συμφέροντα, με το αζημίωτο, βέβαια. Ή να προτιμήσουμε τους αντιμνημονιακούς που υπόσχονται ότι θα προσπαθήσουν να μας απαλλάξουν από τον φερτό εφιάλτη. Αυτό είναι αληθές δίλημμα, το οποίο οι ιθύνοντες επί 3 χρόνια τώρα, παρέκαμψαν κατά τρόπο ηθικά, νομικά, κοινωνικά επιλήψιμο. Ως αποτέλεσμα των επιλογών τους, επέβαλαν μια χωρίς προηγούμενο υποτίμηση της αξίας της εργασίας, της αξίας της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, και απεμπόληση των ρητών υποχρεώσεων του κράτους έναντι των πολιτών.
 Το δίλημμα για την επιλογή μιας πράξεως  (να ψηφίσουμε προσηκόντως) προκύπτει από την ισχύ της ηθικής αρχής που επιβάλλει ή απαγορεύει την πράξη. Οι αξίες ηθικής αρχής είναι το τμήμα του οργανωτικού κέντρου της ανθρώπινης εμπειρίας που επιτρέπει να έχουμε ένα πλαίσιο προσανατολισμού των επιλογών μας, το οποίο καθορίζει το σχέδιο των σχέσεων και των δράσεών μας.
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, υπέρβαση των διλημμάτων θα μπορούσε να διευκολυνθεί εάν ήταν δυνατό να ιεραρχηθούν οι ηθικές αξίες, που επενδύουν το ερώτημα. Με το σχήμα αυτό, η πράξη που θα επιβαλλόταν από την ιεραρχικά υψηλότερη ηθική αρχή (επιβίωση του έθνους και των πολιτών της) θα έπρεπε να προτιμηθεί έναντι άλλης (ικανοποίηση αγοραίων οικονομικών διεκδικήσεων και συμμόρφωση με τις αιτιάσεις των δανειστών),  που υπαγορεύεται από χαμηλότερης αξίας ηθική αρχή.
  Προηγείται δηλαδή η εθνική και ατομική επιβίωση και έπεται η ικανοποίηση (εφόσον είναι βάσιμη) των οικονομικών διεκδικήσεων τρίτων. 
  Επομένως, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα (έναντι των εαυτών μας, των συμπολιτών μας και των απογόνων μας) να ψηφίσουμε κανέναν από εκείνους που τόσο επιπόλαια και χωρίς καθόλου διαπραγμάτευση και περισυλλογή, έθεσαν τη χώρα σε κατάσταση υπαγωγής, προς χάριν ικανοποιήσεως αλλοτρίων συμφερόντων, και καθέναν από εμάς σε τόσης έκτασης οικονομική εξαθλίωση, ανασφάλεια και εργασιακό μεσαίωνα.  

Μη μασάτε!!!
τα επινοημένα κόλπα που προβάλλωνται ως διλήμματα, για να υποχρεώσουν τους πολίτες να επιλέξουν  ό,τι έχει προαποφασισθεί να επιλέξουν, δεν πρέπει -αυτή τη φορά- να περάσουν. Πρέπει να απορριφθούν και τώρα και δια παντός.