30 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα Σπιρομετρήσεως

Μαθιουδάκης Α. Γεώργιος, Συντονιστής Διευθυντής Πνευμονολογκής Κλινικής Γενικού Νοσοκομείου Νικαίας

  Η 30^η Ιουνίου έχει θεσπισθεί ως παγκόσμια ημέρα της σπιρομέτρησης, μιας εξέτασης εκτιμήσεως της αναπνευστικών εφεδρειών κάθε ατόμου. Είναι ακριβής, φτηνή, προσιτή και περιεκτική διαγνωστική και προληπτική μέθοδος που αφορά στη λειτουργία της αναπνοής. 

   Η σπιρομέτρηση αποτελεί πρώτης γραμμής διαγνωστική μέθοδο, καθώς παρέχει χρήσιμες πληροφορίες, όπως η κλινική εξέταση, η μέτρηση της αρτηριακής πιέσεως, το ηλεκτροκαρδιογράφημα, η μέτρηση λιπιδίων, σακχάρου, ουρίας και κρεατινίνης αίματος. Και, ιδιαίτερα, σε επίπεδο πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, αποτελεί διαγνωστική μέθοδο που πρέπει να διατίθεται με άλλα επιπέδου Κέντρου Υγείας ή εξωτερικού, δημόσιου ή ιδιωτικού ιατρείου. Με τη σπιρομέτρηση μπορεί να εκτιμηθεί η επάρκεια του αναπνευστικού συστήματος στο να ανταποκρίνεται στις ευρείες αυξομειώσεις των μεταβολικών απαιτήσεων του οργανισμού, να παρέχει, δηλαδή, κάθε στιγμή, όσο οξυγόνο χρειάζεται ο οργανισμός, ανάλογα με τη λειτουργική φάση στην οποία ευρίσκεται, ή να απάγει ολόκληρη την ποσόστητα του διοξειδίου του άνθρακος, που κατά τη δραστηριότητα αυτή παράγεται.

  Με τη σπιρομέτρηση μετρώνται οι όγκοι αέρος που εισπνέονται και εκπνέονται από τους πνεύμονες, η ταχύτητα ροής, υπό την οποία τελείται η εισπνοή και η εκπνοή και ο χρόνος που οι πνεύμονες χρειάζονται για να ολοκληρώσουν τον αναπνευστικό τους κύκλο. Με την εξέταση αυτή, και πληροφορίες από τους ποιοτικούς και ποσοστικούς χαρακτήρες των διαφόρων αναπνευστικών –και όχι μόνο- συμπτωμάτων, τις απεικονιστικές εξετάσεις του θώρακος και την μέτρηση του οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακος που εμπεριέχονται στο αρτηριακό αίμα,  επιχειρείται η προσέγγιση της διαγνώσεως, δυνητικά κάθε κατηγορίας πνευμονοπάθειας και πληθώρας παθήσεων εκτός του αναπνευστικού. Μεταξύ των τελευταίων, του καρδιαγγειακού συστήματος, του ερειστικού, του θυρεπειδούς, του αιμοποιητικού.

 Συνεισφέρει, ακόμη, στον προσυμπτωματικό έλεγχο διαφόρων παθήσεων, που δεν έχουν ακόμη λάβει τόση έκταση, ώστε να υποσημαίνονται με την παρουσία συμπτωμάτων ή άλλων παθολογικών εκτροπών βιολογικών παραγόντων, που ελέγχονται μέσω εξετάσεως αίματος ή άλλων βιολογικών υγρών. που υποχρεώνουν τον πάσχοντα σε αναζήτηση ιατρικής βοήθειας. Επιπλέον, με την εξέταση αυτή, αποτιμάται η θεραπευτική επίδοση των φαρμακολογικών παραγόντων που χορηγήθηκαν για την ανακούφιση συμπτωμάτων ή τη θεραπεία παθήσεων. Εισφέρει, επίσης, στο διαφορισμό παθήσεων άλλων εκτός του αναπνευστικού, επειδή τα συστήματα που προσβάλλονται συμμετέχουν με τον έναν ή άλλο τρόπο στη διαμόρφωση επαρκούς και κατάλληλης ποιότητας αναπνοής. Μεταξύ αυτών, παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος αντανακλούν σε έκπτωση της αναπνευστικής λειτορυγίας, επειδή η αναπνοή ολοκληρώνεται με τη βοήθεια δράσεως άθικτων μυών, συμφυόμενων σε υγιά σκελετικά όργανα.  Η σπιρομέτρηση είναι αναγκαία εξέταση στα πλαίσια του προεγχειρητικού ελέγχου, αφού παρέχει πληροφορίες, για τη μετεγχειρητική πορεία των ασθενών που χειρουργήθηκαν στην κοιλιά -κυρίως- ή στην κάτω πύελο, το λαιμό ή το κεγφάλι. Τέλος, η σπιρομέτρηση χρησιμοποιείται για τον έλεγχο της επικινδυνότητας του εργασιακού και ατμοσφαιρικού περιβάλλοντος, καθώς επίσης και σε ποικιλία ιατρονομικών ζητημάτων. 

  Σε σπιρομέτρηση μπορεί να υποβληθεί  κάθε άτομο, ακόμη και πολύ μεγάλης ή πολύ μικρής ηλικίας, που έχει την ικανότητα να συνεργαστεί με τον Ιατρό ή νοσηλευτή που διενεργεί την εξέταση. 

  Η σπιρομέτρηση εισήχθη στην κλινική πράξη το 1848, όταν ο Hutchinson σχεδίασε ένα όργανο, παραπλήσιο με τα σύγχρονα υγρά σπιρόμετρα, με το οποίο "ισχυριζόταν" ότι μπορούσε να διαγνώσει τη φυματίωση, τη μάστιγα της εποχής, που αποδεκάτιζε ολόκληρες κοινωνίες. Ασφαλώς ο ευφυής εκείνος ιατρός δεν μπορούσε να διαγνώσει τη φυματίωση, μπορούσε όμως, να αποτυπώσει την απώλεια αναπνευστικής εφεδρείας των ασθενών του, η συντριπτική αναλογία των οποίων έπασχαν από φυματίωση. Θεωρούσε, έτσι, ότι κάθε έκπτωση της αναπνευστικής λειτουργίας ήταν απότοκη προσβολής από φυματίωση, και συνηθέστατα δεν έπεφτε έξω, λόγω της μεγάλης διαδόσεως του νοσήματος στην εποχή του.

   Στην Πνευμονολογική Κλινική του Νοσοκομείου Νικαίας διενεργούνται όλες οι μορφές σπιρομετρήσεως, και οι Πνευμονολόγοι του Νοσοκομείου έχουν συγκομίσει τεράστια πείρα στην προσυμπτωματική και συμπτωματική διαγνωστική σπιρομέτρηση. Κατά περιόδους, Η Πνευμονολογική Κλινική πραγματοποιεί εξορμήσεις, υπό την αιγίδα όμορων Δήμων για το προσυμπτωματικό σπιρομετρικό έλεγχο των πολιτών της υγειονομικής περιφέρειας που δραστηριοποιείται το Νοσοκομείο Νικαίας.

semper idem (πάντα τα ίδια)

Μαθιουδάκης Γ.Α   

Το προεκλογικό αφήγημα των πολιτικών που παριστάνουν τους μνηστήρες της νέας Κυβερνήσεως είναι άχρωμο και εκφέρεται βαταριστικά. Οι κομματικοί εκπρόσωποι, στα τηλεπαράθυρα, αντί να μιλάνε για τα προγράμματά τους, να τα εξειδικεύουν, να τα καθιστούν εύληπτα στον απλό, ανώνυμο πολίτη, αντί να εντοπίζουν και να παρουσιάζουν τις προσωπικότητες εκείνες -όχι τους κομματάνθρωπους- που θα κληθούν να συμβάλουν στο δύσκολο εγχείρημα ανσυγκρότησης της Χώρας, μετά τον καταστρογικό τυφώνα των τελευταίων ετών, καταφεύγουν σε μεταξύ τους αντιμαχίες για ασήμαντα πράγματα, σαν τα ζευγάρια των ηλικιωμένων που τσακώνονται συνεχώς, ενώ έχουν από χρόνια ξεχάσει το λόγο....
  Οι πολίτες γνώρισαν στο πετσί τους τι είναι μνημόνια, CDS, δανειακές συμβάσεις, ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Είναι ανεργία, ανασφάλιστη απασχόληση, βίαιη αρπαγή δεδουλευμένων, υπεξαίρεση αποθεματικών, κούρεμα μικροαποταμιεύσεων. Είναι Νοσοκομεία άδεια από προσωπικό, μεθόδους, εξοπλισμό. Είναι σχολεία με εγκάθετη ιδεολογική σύγχυση και επινοημένη οργανωτική ακαταστασία: ηλεκτρονικοί διαδραστικοί μαυροπίνακες και.. φωτοτυπίες. Είναι ξεσπίτωμα και θάνατος. Πολύς θάνατος: οικονομικές αυτοκτονίες, δολοφονίες, εκτρώσεις. 
  Είναι Οργή και ενοχή, μαζί.  
  Ως οργή τους παρωθεί σε επιθετική αναμέτρηση μαζί τους: "να παίρνεις τα όπλα ενάντια σ΄ένα πέλαο βάσανα και, αντιχτυπώντας τα, να τους δίνεις τέλος" (Σαίξπηρ: Άμλετ). Αλλά ως ενοχή τους συρρικνώνει σε μεμψίμοιρα ανθρωπάκια, τους οδηγεί, φοβισμένους, στο να αφεθούν στη μοίρα τους. Κι ας καταλαβαίνουν ότι δεν είναι μια μοίρα αντάξιά τους. Οι πολίτες ελεηνολογούν τη μοίρα τους, αισθάνονται πιασμένοι σ΄ένα αδιόρατο δίχτυ, που τους απονευρώνει, όπως τον ξωμάχο, που ένα σχεδόν αδιόρατο  δήγμα φιδιού έχυσε στο κορμί του τόνους παραλυτικής νευροτοξίνης. Και παραμένουν ακίνητοι, αποσβολωμένοι. Στα "εντός και επί τα αυτά". Δυσπιστούν σε κάθε αλλάγη. 

  Γιατί μέχρι τώρα, οι "εν κυμβάλοις εύηχοις και αλλαλαγμών" πολυδιαφημισμένες αλλαγές, πολλών προεκλογικών αναμετρήσεων, δεν απέληγαν παρά σε βαθύτερη φτώχεια, οπισθοδρόμηση, αποδεκατισμό της κοινωνικής συνοχής διάσταση ανάμεσα στους πολλούς αδίκως φτωχότερους και τους λίγους, ανεξήγητα πλουσιότερους.  Σε ολοένα πιό απροκάλυπτη επικράτηση του κραταιού κόμματος στην ολοένα πιό ανίσχυρη και αποδεκατισμένη κοινωνία των πολιτών. Όλη η έγνοια των "μεταρρυθμιστών" δεν ήταν παρά ποιός -και για χάρη ποιού- η ελληνική κοινωνία θα φορτωθεί περισσότερο χρέος, μέσω δανείων, που μετετρέποντο αμέσως σε ιδιωιτκά κεφάλαια και εδαπανώντο για τη συνέχιση του τρυφηλού βίου του εσμού των χρυσοκανθάρων της εξουσίας. Ναι είναι αλήθεια ότι170 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία υποτίθεται ότι θα αναζωογονούσαν την Ελλάδα, δεν έφθασαν ποτέ στα ταμεία της χώρας. Κατέληξαν στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες! Οι Έλληνες καλούνται να πληρώσουν για κάτι που δεν προκάλεσαν οι ίδιοι (

  Ναι! Ο ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ  είναι πρώτης προτεραιότητας ηθικό, νομικό, οικονομικό και ψυχολογικό ζήτημα στην Χώρα. Χωρίς απολογισμό και εκκαθάριση, χωρίς απόδοση ηθικών ευθυνών, χωρίς εντοπισμό των διακινητών πακτωλού χρημάτων, ώστε να απαιτηθεί η εκτόπισή τους από τα κοινά, δεν είναι δυνατόν να συμβεί καμμιά πρόοδος σ΄αυτή την αναξιοπαθούσα πατρίδα, εργατικών και δημιουργικών, αλλά γελασμένων, πολιτών. 
   Οι "καιροί ού μενετοί".  Πρέπει, τώρα, πριν τις επερχόμενες εκλογές να θέσουμε κριτήρια με βάση τα οποία θα επιλέξουμε που θα δώσουμε τη ψήφο μας. Και στα κριτήρια αυτά δεν περιλαμβάνεται ούτε η πατροπαράδοτη ένταξή μας σ΄ένα κόμμα, ούτε η ιδιοτελής εξάρτησή μας, από μια διοικητική διευκόλυνση που δεχτήκαμε ή προσδοκούμε ούτε η συμμόρφωσή μας στους κεχράκτες των ΜΜΕ. Αυτή -τουλάχιστον- τη φορά πρέπει να ψηφίσουμε ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ.

Η Αγορά. Τί είναι; πόθεν έρχεται;

Μαθιουδάκης Γ.Α.

Επέσαμε θύματα εξιλαστήρια

Του περιβάλλοντος της εποχής

                                                                                                                            Κ. Καρυωτάκης: Όλοι μαζύ

 

  Δεν θα υπάρχει κανείς φαντάζομαι που να αμφισβητεί το σωκρατικό μας δικαίωμα να ελέγχουμε κριτικά τα δρώμενα γύρω μας, μέσα στο σχεδόν απόλυτο σύστημα συγκεντρωτικής ετερορρυθμίσεως της σύγχρονης κοινωνίας μας. Όχι για να εμφανιστούμε ως μια από τις επίμονες οχλήσεις της, αλλά για να επιβεβαιώσουμε το κυριαρχικό μας ατομικό δικαίωμα να διαμορφώνουμε ελεύθερα τη γνώμη μας και να την υποστηρίζουμε χωρίς κανένα δισταγμό  και χωρίς να μας απειλεί καμμιά συνέπεια.

  Στη μακραίωνη διαδρομή του το ανθρώπινο γένος διδάχτηκε πολλά, ξέχασε, όμως και πολλά. Διέγραψε κάμποσα· αλλοίωσε, συσκότισε, παράφρασε, κακοφόρμησε τα περισσότερα αποσκoπώντας στην ποδηγέτηση της ύλης, του χώρου, του χρόνου, στην επικράτηση της τεχνολογίας. Η προηγούμενη κοινωνία, η βιομηχανική, έδωσε στην ανθρωπότητα μεγάλα επιτεύγματαŸ πολλαπλασίασε τις διαστάσεις κι ελαχιστοποίησε το χώρο, αυξάνοντας ιλιγγιωδώς τις ταχύτητες πλάτυνε το χρόνο, μειώνοντας  τις αποστάσεις και έφτιαξε ένα άλλο περιβάλλον, στο οποίο η φύση δεν κανοναρχεί πλέον τη ζωή ούτε οριοθετεί τις δράσεις.  Νέες επιστήμες μπήκαν στο παιχνίδι απαιτητικά, θέλοντας και σε μεγάλο βαθμό κατάφεραν να αλλάξουν τους όρους του: Η Ζωή, για παράδειγμα, δεν είναι πιά κατι το ανεξήγητο, ένεκα του οποίου δεν είχαμε επιλογή, παρά να  φοβηθούμε το Δημιουργό της και να υποταχθούμε στους επι γής αυτόκλητους εκπροσώπους του. Με τη μέχρι πρότινος αδύνατη, αλλά και ανεπίτρεπτη, διείσδυση του ανθρώπινου βλέμματος μέσα στο γονιδίωμά της επέτρεψε στον ανθρώπινο νου να επανεξετάσει τη σχέση του με το Θεό, που, χάνοντας τα μεγάλα μυστικά του, έγινε πιό εγκόσμιος, πιό δεκτικός στις υποκλίσεις μας, όσο εμείς οι ίδιοι ενθραρρυνθήκαμε να επαναπροσδιοριστούμε έξω από το φόβο, στις υπώρειες των διεκδικήσεων. Είναι αλήθεια ότι ο Θεός, ως μέθοδος υποταγής, είχε ήδη χάσει τη δυναμική του. Έπρεπε να επινοηθεί κάτι άλλο και να να ξαναρχίσει το παιχνίδι από την αρχή.

  Στα επιτεύγματα των επιστημών -που ο  λαοπρόβλητος Προμηθέας έκλεψε από τον Δία για να σωσει τους ανθρώπους από το σχέδιο αφανισμού τους, το σημαντικότερο υπήρξε βέβαια, η αντικατάσταση της σωματικής προσπάθειας από τη μηχανή, γεγονός που διαφαίνεται περίπου ξεκάθαρα στην παρούσα μεταβιομηχανική εποχή. Εδώ, όμω,ς εισέρχεται στο παιχνίδι η οικονομολογία και το ανατρέπει. Εφεξής, τα επιτεύγματα των επιστημών και της τέχνης δεν είναι αυτοδίκαια κτήμα των δημιουργών της, του Λαού, αλλά μιας αυθαίρετα παρεμβλημένης εξουσίας, η οποία ανέλαβε να καθορίζει τη διανομή της ευημερίας, που οι ανακαλύψεις του ανθρώπου πέτυχαν για τον ίδιο. Αυτή είναι η Αγορά και η μεταβιομηχανική κοινωνία που διαμορφώθηκε, η κοινωνία της αγοράς.

 Η κοινωνία αυτή άφησε [χωρίς να αγνοούμε και τα –λιγότερα πάντως απ΄ όσα διαλαλούνται- καλά] πολλά δεινά στην ανθρωπότητα. Το στυγνότερο: η ένταξη των πάντων στους αδυσώπητους, απάνθρωπους νόμους της: της πιο περίτεχνης υποτέλειας, που απλώνει το πέπλο της απ΄άκρη σ΄άκρη στην οικουμένη. Η Αγορά, αφού διαίρεσε την κοινωνία σε δανειοδότες-επικυρίαρχους και δανειολήπτες-υποτελείς, εξορμά στο επόμενό στάδιο αλλοτριώσεως, τη διάκρισή της, δηλαδή, σε κοινωνία των "δικαιούχων συσσιτίων" και στην κοινωνία της αφθονίας. Δυστυχώς η παρατήρηση ότι άλλοι παράγουν τον πλούτο και άλλοι τον διαχειρίζονται και τον νέμονται επαληθεύεται, με συνέπεια τη βαθιά ρήξη της κοινωνικής συνοχής.

 Από την οπτική της αγοράς αντικρύζονται και εξηγούνται όλες οι διαστροφές, οι στρεβλώσεις, οι ασσυμετρίες και η παρακμή του πολιτισμικού μας γαλαξία. Και στον ορίζοντά της προοιωνίζεται και εικάζεται απειλητικά ο τόνος της ξεπεσμένης εποχής μας, τα ιδεώδη του ωφελιμισμού, και της απανθρώπησης, το κράτος της σύγχυσης και του παραλογισμού. Γιατί η αγορά δεν είναι μόνο διαχείριση αγαθών. Είναι η αλλοτρίωση κάθε αρχής που δεν εξυπηρετεί τις επιδιώξεις της. Στη φρενήρη αυτή διαδρομή αναποδογυρίστηκε το κάθε τι: η κοινωνική ηθική [κανόνες ειρηνικής συνυπάρξεως και συνεργασίας], η αισθητική [κανόνες αναδείξεως του ωραίου] και η πολιτική [κανόνες οριοθετήσεως των κοινωνικών πραγματοποιήσεων].  Ακόμη και τα λεξιλόγια.

Απέναντι σ΄αυτή την καταιγιστική ανατροπή κάθε λογικής, αισθητικής, ηθικής ή πολιτικής δομής στο όνομα του εκσυγχρονισμού, της πλήρους επικρατήσεως της Αγοράς, ο Άνθρωπος σαν πρόσωπο και σαν ομάδα δεν έχει παρά να αντιπαραβάλλει την διαμορφωμένη πεποίθησή του· να πάρει το Λόγο και να πει τη γνώμη του.  Γιατί όλα εξαρτώνται εν τέλει από τη γνώμη του ανθρώπου που πέτυχε από άτομο να εξελιχθεί σε πρόσωπο. Γιατί η Γνώμη είναι που καθορίζει το αληθινό Tου πρόσωπo και –εν τέλει- τη συμπεριφορά Του· η δε αβίαστη έκφρασή της, το αδήριτο χρέος Του: Omnia ad opinionem suspense sunt, όπως κάπου είχε σημειώσει ο Σενέκας.  

Τί είναι, όμως, Δημοκρατία;

Μαθιουδάκης Γ.Α. MD phD

Το δημοκρατικό σύστημα είναι το χειρότερο, αλλά το καλύτερο, απ΄ όλα τ΄ άλλα, είπε σε μια κοινοβουλευτική συζήτηση ο Τσόρτσιλ. Αν η ρήση του αυτή είναι σε τέτοιο βαθμό σιβυλλική, ώστε να καταντάει ακατανόητη, αν είναι τόσο ακατανόητη ώστε να εκτιμάται ως ατυχής, παραμένει προς διερεύνηση∙ αλλά άλλο τόσο παραμένει προς διερεύνηση το πρωταρχικό ερώτημα, αν πράγματι έχουμε θωρακίσει επαρκώς τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, από εχθρικές επιθέσεις κι επιβουλές, λόγω των οποίων, η δημοκρατία από κάτι το απερίγραπτα ελκυστικό τείνει να γίνει κάτι το απωθητικά προβληματικό. Κι αυτό επειδή η δημοκρατία στις ημέρες μας τείνει να είναι κάτι το οριστικά αδικημένο.   

 Γιατί στο τέλος-τέλος δουλειά της δημοκρατίας είναι να παίρνει στα χέρια της την ανθρώπινη στέρηση, την ανέχεια, το αδιέξοδο, τη δυσφορία, την ένδεια, να τα δουλεύει, στα σφύζοντα πολιτικά γραφεία (όχι στα γραφεία της πρακτορεύσεως ρουσφετιών και της αναξιοκρατικής διανομής προνομίων)  και να τα επιστρέφει πάλι στους ανθρώπους ως ισότιμα κατανεμημένη επάρκεια, ευπορία, διέξοδο, ευφορία, ευημερία. 
  Η δημοκρατία αρρωσταίνει όταν τη βάζουν να υπερασπίζεται τον πλούτο ή να ελεεινολογεί τη φτώχεια, γιατί και τα δύο τη μολύνουν στον ίδιο βαθμό και ούτε μπορεί να ακμάζει ως κώδικας συνεννοήσεως, συναινέσεως, συνεργασίας και συμβιώσεως, ενόσω εξακολουθεί να θεωρείται σύστημα οικονομικής διαιτησίας.
   Όταν, όπως βλέπουμε, η εξουσία ως δύναμη, στην οποία ο άνθρωπος εμπιστεύτηκε τη ζωή του, στρατεύτηκε στις τάξεις της ως υπήκοος με την προσδοκία ότι θα σώσει τη ζωή του, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, με συνέπεια τον κλονισμό της μέχρι τώρα τυφλής εμπιστοσύνης του ανθρώπου σ΄αυτήν προκύπτει ένα καταστροφικό κενό, έναντι του οποίου ο άνθρωπος δεν έχει να αντιπαραβάλει πλέον τίποτε άλλο εκτός από το, ως άτομο, να ανακαλύψει μέσα στην ελευθερία του το αυθεντικό Είναι και το θεμέλιο των αποφάσεών του. 
  Πρέπει, τώρα, να αναλάβει δράση, να μεριμνήσει για την επίτευξη σύμπνοιας, να συνεννοηθεί για να καλλιεργήσει ένα γόνιμο υπόστρωμα επί του οποίου θα ευδοκιμήσει η αλληλεγγύη, η αμοιβαία εμπιστοσύνη, η συναδέλφωση. Πρέπει να σταθεί εγρήγορος και κριτικά απέναντι στα συμβαίνοντα γύρο του. Να θυμηθεί: "Εφόσον κανείς δεν μας ανέθεσε να εκπονήσουμε απαρέγκλιτα προγράμματα για το μέλλον, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι η ασυμβίβαστη κριτική εκτίμηση των δρώμενων γύρο μας. Ασυμβίβαστη με την έννοια ότι η κριτική μας δεν φοβάται ούτε τα αποτελέσματά της ούτε τη σύγκρουση μαζί της" (Marx). Πρέπει να αφυπνισθεί η κοινή γνώμη ώριμη, γνωστική, ενημερωμένη και αποφασιστική, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να αναλάβει το ρόλο για τον οποίο εξάλλου προορίζεται, να βγει από την αφάνεια, την παθητική συγκατάθεση, την αδιαφορία ή το πλέγμα του φόβου μέσα στο οποίο έχει επί χρόνια πολλά αραχνιάσει και να πάρει τις υποθέσεις στα χέρια της, επειδή απ΄ αυτήν μόνο προσδοκάται η εκδήλωση μιας τελεσφόρας αντίστασης. 
-Να θέσει σε επικήρυξη το επικυρωμένο από τις κυβερνήσεις συγκυτιακό σύστημα εγκλωβισμού και κατασκευής συναινέσεων, να απαιτήσει φορτικά από το ισχύον πολιτικό σύστημα, όποιο κι αν είναι σε κάθε χώρα,
-να λάβει θέση απέναντι σε αυτήν την ακήρυκτη δικτατορία που έχει καταργήσει σιωπηλά τις δημοκρατικές διαδικασίες, καταστώντας τις τυπολατρικές φιέστες, κι έχει αντικαταστήσει την αιρετή και υπόχρεη απολογίας εξουσία με διεθνείς ή τοπικούς οργανισμούς, που βάλανε τις κυβερνήσεις σε θέσεις υπαγωγής, ώστε να ακολουθούν όλες την ίδια γραμμή: εκείνη της ικανοποιήσεως κατ΄ απόλυτη προτεραιότητα των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, των συμφερόντων των κερδοσκόπων και των μισθωτών επιτελών τους, παρακάμπτοντας την ετυμηγορία των λαών. 
-Πρέπει στη βάση ενός αμοραλιστικά θεμελιωμένου κράτους να βρει τις κατάλληλες διεξόδους ηθικής παλινόρθωσης του πολίτη. 
-Να ξαναγίνει ο κόσμος εκείνος που έπρεπε να είναι. Επειδή, με το να αποφεύγουμε την ηθική αξιολόγηση προς όφελος της υλικής σκοπιμότητας, να παραβλέπουμε τις συνέπειες επί της ανθρώπινης συνέχειας προκειμένου να εμπλουτίσουμε περαιτέρω το ευμήχανο παρόν μας, εκθέτουμε την ανθρωπότητα, τους εαυτούς μας και το περιβάλλον που μας φιλοξενεί σε έναν βέβαιο κίνδυνο: τον κίνδυνο του οριστικού αφανισμού.
-Πρέπει να πείσουμε την πολιτική επιστήμη και τη φιλοσοφία να αναλάβει δράση, να οργανώσει άμυνες, ανατροπές, ανασχεδιασμούς, κατεδαφίσεις και επανοικοδομήσεις, να μιλήσει όχι για κάποια συγκυριακά μέτρα που πρέπει να λάβουμε για να κάνουμε την αιρετή μεν, αλλά ήδη ανέλεγκτη και ανεξελέγκτως δρώσα εξουσία περισσότερο συγκαταβατική, μεγαλόθυμη και αποφασιστικά υπόλογη, αλλά για τα ενδεχόμενο και τις προοπτικές να την αντικαταστήσουμε, στο μεγαλύτερο που θα μπορέσουμε βαθμό, με μια άλλη μορφή ανέκαθεν νοσταλγημένης συνυπάρξεως: την πραγματική συναίνεση. 
-Να αντικαταστήσουμε τη βία με τη πειθώ· την ασυνείδητη με την ενσυνείδητη πειθαρχία. Αλλιώς είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι ο πολιτισμός μας εξακολουθεί να παραμένει φυλακισμένος στη σοφία των μυθιστορημάτων (Μ. Κούντερα: Η τέχνη του μυθιστορήματος), ότι ο λόγος έχει εξαντλήσει όλα του τα επιχειρήματα, ότι έχουμε πια οριστικά εγκλωβιστεί σε μια πρωτόγνωρη φρίκη: τη φρίκη του να είσαι οικονομικός, κοινωνικός και πολιτιστικός μετανάστης στην κάθε χώρα σου. Τη φρίκη του να πρέπει κάθε απόφαση που προάγει τη διανθρώπινη σχέση να την ελπίζεις μόνο στο μέτρο που κάποιοι κερδίζουν και να την αποτιμάς ανάλογα με τα οικονομικά ωφελήματα που θα επιφέρει σ΄αυτούς. 
  Αν αυτή τη διηνεκή ελπίδα και προσμονή ήθελε να επαληθεύσει ο Πλάτωνας, ας τον ευγνωμονούμε για την πετυχημένη του προσπάθεια να αρθεί [και να μας άρει] πάνω από το υλικό και ευμετάβλητο· πέρα από το φθαρτό και το εύθραυστο, σε μια πραγματικότητα απτή αλλά άθικτη: στην πραγματικότητα των καθαρών ιδεών. Μόνο έτσι, η γέρικη, εσπερινή και οιδίπους κοινωνία μας, άλλη μια φορά, θα προστρέξει κούτσα-κούτσα, για λύτρωση στη γενναιόδωρη βασιλεύουσα, που θα την υποδεχθεί με τρόπο αρμόζοντα στην ιστορία και τις καταβολές της. Στο κάτω-κάτω τι νόημα θα είχαν όλοι αυτοί οι μακραίωνοι αγώνες, των οποίων είμαστε νόμιμοι κληρονόμοι και νομείς, να αφαιρεθεί η εξουσία από τους επί γης αυτόκλητους εκπροσώπους του Θεού και του βασιληά, αν πρόκειται τώρα να την καταλάβουν απροσχημάτιστα ομάδες συμφερόντων, επειδή αυτές επιχειρούν, ίσως επιτυχημένα, να πείσουν ότι έχουν τη γνώση και τις μεθόδους, που θα μας οδηγήσουν στην ευτυχία, τον ορισμό της οποίας τροποποιούν με εκπλήσσουσα ευχέρεια, ανάλογα με τα διάφορα αγοραία προβλήματα στιγμής.