"Δημιουργική" Καταστροφή

  Ο πολίτης παρακολουθεί εμβρόντητος όσα εξυφαίνονται στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα. Παρακολουθεί αποσβολωμένος ότι η χώρα μας τελεί υπό το κράτος μιας “πολυοργανικής ανεπάρκειας”, απότοκη χρόνιων δυσρυθμιών, έργο ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού, που παροξύνθηκαν από την πρόσφατη επέλαση προγραμματισμένων επιβουλών, φορείς της οποίας είναι εγκάθετοι μιας προγραμματισμένης δράσεως, που κάποιοι επέτρεψαν την επέλασή τους. 

   Το πολιτικό μας προσωπικό, συγχυσμένοι ανάμεσα στις μειονεξίες του υπερσυντηρητισμού, (λιγότερο κράτος, χαμηλότερη φορολογία, υποβαθμισμένη κοινωνική στήριξη), τις μειονεξίες του φιλελευθερισμού (περισσότερο κράτος, γεναιόδωρες παροχές περιορισμός ανισότητας) και στις μειονεξίες του σοσιαλισμού (ο καθένας με τις δυνατότητές του στον καθένα με τις ανάγκες του) και μπλεγμένοι στις επιταγές του J. Schumpeter, που εισηγείται τη στιγμιαία αποδόμηση ενός προηγούμενα κοινωνικού κράτους για τη δημιουργία ενός άλλου του περιβόητου ”κράτους της αγοράς”, διολίσθησαν σε μια προεπιλεγμένη προσαρμογή: να παραδώσουν τη διαχείριση του κράτους σε μια κάστα χρυσοκανθάρων, που αμοίβονται ανάλογα με τα κέρδη που προσκομίζουν στους πάτρωνές τους, που συνθέτουν διοικητήρια και ασκούν εθνική εξουσία, χωρίς ευθύνη, και χωρίς να υποχρεώνονται σε λογοδοσία, αναφερόμενοι σε άλλους, εκτός εκείνων τους οποίους, εν τούτοις, διοικούν. 

   Ασκούν την χωρίς ευθύνη εξουσία τους χωρίς ηθικές δεσμεύσεις ή κοινωνικές αναφορές, χωρίς πολιτικό έλεγχο, παρακάμπτοντας κυνικά τα Συντάγματα και τα κοινοβούλια, τα Κοινωνικά Συμβόλαια και τις Οικουμενικές διακηρύξεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που τα αντιλαμβάνονται περίπου ως μουσιεακό υλικό,  που εξ αιτίας τους, οι χώρες, σημείωσαν εντελώς περιορισμένη οικονομική ανάπτυξη. Αυτή η πρόδηλα εξωκοινοβουλευτική εξουσία έχει, πάντα μεθόδους να καταστέλλει το φρόνημα των λαών, αφού προηγούμενα τους εξαθλιώσει και τους καταστήσει ομήρους, να επιβάλλει θυσίες σε πραγματικό χρόνο, υποσχόμενη εξιλέωση σε μελλοντικό, για τη σωτηρία της "ευημερίας", στην οποία -σκόπιμα- είχαν, για ικανό διάστημα, αφεθεί να εθιστούν.

   Μαέστροι στο καινοφανές αυτό κράτος δεν είναι οι παραδοσιακοί πολιτικοί ταγοί των γνωστών δημοκρατιών, ούτε οι γνώριμες, μέχρι τώρα, παθολογίες τους:  ο δεσποτισμός ή /και η γραφειοκρατία. Την μπακέτα κρατούν μια νέα –ολοένα πολυπληθέστερη- κάστα διαχειριστών (managers, τραπεζίτες, τεχνοκράτες).

   Στρέφουν την κοινωνία να νοιάζεται μόνο για τα χρήματα και καθόλου για την κατίσχυση του ανθρωπισμού ("άλλοι γαρ χρημάτων και άλλοι ανθρωπισμού δέονται"), ωθώντας τους πολίτες να αντιμετωπίζουν τους συμπολίτες τους ανταγωνιστικά, απορρίπτοντας συνήθειες αιώνων, όπως η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη, η συμπόνοια, η δικαιοσύνη, καθιστάμενοι έτσι, λύκοι, για τον ίδιο τους τον εαυτό, συνεργάτες με τους λύκους, των οποίων αποτελούν λεία, όπως σπαραχτικά είχε προφητέψι ο Χομπς. ΟΙ εργαζόμενοι εναντίον των ανέργων, επειδή εξαντλούν τα Ταμεία Πρόνοιας με διεκδικήσεις επιδομάτων Πρόνοιας, οι άνεργοι εναντίον των εργαζομένων, επειδή καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας κλπ. 

  Τα μέλη της πολυπληθούς αυτής λέσχης, λειτουργούντα αρχικά ως σύμβουλοι, παρατρεχάμενοι ή επηρεαστές της πολιτικής εξουσίας, γρήγορα μεταπήδησαν στο "θρόνο" και από σύμβουλοι του "ηγέτη" αυτοανακηρύχτηκαν σε "ηγεμόνες" περιορίζοντας την πολιτική εξουσία σε ρόλο εκτελεστικών οργάνων. "Les souverains rangent aux parvenus (: οι άρχοντες αφήνουν το προβάδισμα στους νεόπλουτους).

    Είναι παράξενο, αλλά όλοι δείχνουν ότι έχουν προσβληθεί από την παραζάλη της σύγχρονης καθημερινότητας: έχουν δηλαδή αποδεχθεί ότι πρέπει να τιμωρηθούν επειδή η αγορά έχει θυμώσει, όπως άλλοτε οι άνθρωποι υποκλινόταν στην οργή του θεού, που δήθεν αυτός ο ίδιος τους έστειλε την ιερά εξέταση και την πυρά, επειδή αμάρτησαν και έπρεπε να εξιλεωθούν, καθηλωμένοι από το συναίσθημα του φόβου και την προσδοκία του ελέους. Τώρα, ο σύγχρονος θεός, η ελεύθερη οικονομία της αγοράς, επιβάλλει μια καταστροφή, δαντική κόλαση, στο όνομα μιας μελλούμενη αναδημιουργίας, που προτείνεται ως μονόδρομος από τους μαινόμενους εκπροσώπους του επί γης, τους ιεροφάντες των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

   Τυχαίο; Δεν νομίζω.