Έκανα και σήμερα τη καθιερωμένη μου βόλτα στην παραλιακή από Κέδρο προς καραβάκια στην Αρκίτσα. Είναι μια υπέροχη διαδρομή 4.8 km -περίπου- πήγαινε-έλα, ανάμεσα στα τεπένια του δάσους, νοτιοδυτικά, και της αλμύρας του ευβοϊκού, βορειοανατολικά. Στη μέση της διαδρομής, συνάντησα ένα πεσμένο αιγαιογλαράκι. Ξεπουπουλιασμένο από ένα θαλασσοκόρακα ή άλλο αρπακτικό. Μισοφαγωγμένο, ηττημένο. έχασε τη ζωή του στον πόλεμο για τη διατήρηση της Ζωής.
Τα πιό αδύναμα πλάσματα διατίθενται για την επιβίωση των πιό μεγάλων.
Αυτός είναι ο νόμος της φύσεως, που όλα τα πλάσματα υπακούουν.
Έτσι, όμως, δεν είναι στη ζούγκλα της ανθρώπινης κοινωνίας. Εκεί οι πιο αδύναμοι, ως άτομα ή κράτη καταβροχθίζονται όχι για την επιβίωση των πιο δυνατών, αλλά για την εξυπηρέτηση της βουλημίας τους, της αλαζονείας, της ματαιοδοξίας, της εμμονής να διογκώνονται διαρκώς...
Ώσπου να γίνουν -κι αυτοί- ελκυστικά θυράματα για τα ακόμη πιό μεγάλα αρπακτικά της ανθρώπινης ζούγκλας.
Ο Χόμπς επεφύλαξε μια συναρπαστική έκφραση για το σύγχρονο άνθρωπο, που καθίσταται λύκος, για τον ίδιο του τον εαυτό, συνεργάτης με τους λύκους, των οποίων αποτελεί λεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου