ΑΙΔΗΜΩΝ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ

Ο πολίτης παρακολουθεί εμβρόντητος όσα εξυφαίνονται το τελευταίο διάστημα στην πατρίδα μας.

   Παρακολουθεί κατηφής την αστοχία του πολιτικού μέτρου, τη σήψη του διοικητικού συστήματος, τον ανδραποδισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, την αμετροέπεια των οικονομικών παραγόντων, την ωμή πρόταξη ιδιοτελειών και ωφελιμιστικών επιδιώξεων και, την απαρασάλευτη και αειθαλή σύγχυσή τους. 

Ο πολίτης παρακολουθεί εμβρόντητος το ευρύτερο διοικητήριο να αυθαδιάζει κάθε βράδυ στα κανάλια, όταν θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί σε αιδήμονα περισυλλογή.

Είναι εξοργιστική και ακατανόητη η φράση: "κόβονται οι μισθοί για να ηρεμήσουν οι αγορές".

Ο πολίτης, προοδευτικά, διακρίνει ολοένα σαφέστερα τις συνέπειες της διασποράς συγχυτικών  παραπληροφορήσεων, περίτεχνων μεθόδων προπαγάνδας, τεχνικών διαμορφώσεως της κοινής γνώμης,  εξάπλωσης του ακατάληκτου φόβου, του ελέγχου της σκέψεως, την καθυπόταξη των συνειδήσεων έτσι, που, ακόμη και το πλέον βδελυρό να φαντάζει πρόσφορο και βολικό.

Θα είχε γίνει επανάσταση σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης αν είχαν ληφθεί τόσα μέτρα (sic). Δηλώνει ο ένας (Χρυσοχοεΐδης) . Παρακαλώ (ποιόν αλήθεια;) να έρθει η στιγμή να ασκήσω οικονομική πολιτική προς όφελος της χώρας (sic), δηλώνει ο άλλος (Βενιζέλος). 

Παρακολουθεί τρομαγμένος την εξάντληση των πολιτισμικών μας αποθεμάτων, την παραχώρηση προνομίων ως επιβράβευση όχι της αριστείας, αλλά της ευπείθειας, της συναίνεσης, της υπακοής, της υποτέλειας. Είναι άξιο κάθε θαυμασμού, πόσες μέθοδοι εφαρμόζονται και με τι ρυθμό επινοούνται προκειμένου να πειθαναγκάζονται οι πολίτες, σε επιλογές εντελώς αντίθετες από την πραγματική τους βούληση, χωρίς ταυτόχρονα να φαίνεται ότι χάνουν την αυτονομία τους και ότι απεμπολούν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.

Η πολιτική απονευρώνεται και οι άνθρωποι καθίστανται ανελεύθεροι, όχι πλέον με την επιβολή περιοριστικών ή κατασταλτικών μέτρων, αλλά με την άρση κάθε συντακτικής έννοιας, με τον κατακερμα­τι­σμό της κοινωνίας και την αδυναμία της να εκφέρει γνώμη, να βασίσει τις αποφάσεις της στη γνώση και να υπηρετήσει ένα Δίκαιο ισότιμα προστατευτικό για όλους, ισότιμα κριτικό για όλους, αφού έχει ήδη προσανατολιστεί σ' ένα Δίκαιο που ολιγωρεί, διακυμαίνεται, εξαρτάται και εφαρμόζεται διακριτικά. Ένα Δίκαιο που αντί –όπως ανέκαθεν- να προσδιορίζει τα όρια του επιτρεπτού, ανέχεται την ασυδοσία του εφικτού.

Όμως αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο επιτρεπτό και το εφικτό είναι ακριβώς η ηθική επένδυση του πρώτου που στερείται το δεύτερο.

Σιγά-σιγά διακρίνεται ο επινοημένος στόχος αυτής της θεομηνίας. Το έθνος μας πρέπει να αποδυναμωθεί, να ισοπεδωθεί, να εξαφανισθεί κάθε ίχνος διαφωνίας, ελέγχου, διαμαρτυρίας. Καθημαγμένος ο λαός, παραπαίει στις παλινωδίες του, τις παρεξηγήσεις του, τις αλλόκοτες επιλογές του. Ανίκανος να αντιδράσει, παρατηρεί να του υπεξαιρούν το έχειν του, ταυτόχρονα εθνικό και ατομικό· απονευρωμένος παρακολουθεί την καρατόμησή του.

Την μπακέτα αυτής της πολύπτυχης συμφοράς την κρατά ένα εξωπολιτικό διοικητήριο που «αγρυπνά» με αντιλήψεις που αποτελούν μίγμα του νεοφιλελευθερισμού και των αντιλαϊκών μειονεξιών ενός παραχαραγμένου σοσιαλισμού. 

Πολύ απλά, τα "πιστεύω" αυτού του διοικητηρίου "αποκλείουν" τη λύση της κρίσης.