Εκλογές 2012: Το μοιραίο σταυροδρόμι

Μαθιουδάκης Γεώργιος Md, phD 

Το βασανιστικό δίλημμα, που ταλανίζει τους πολίτες είναι εάν τα σκληρά και επώδυνα μέτρα ήταν δίκαια ή άδικα, αν είναι αναγκαία ή εάν, επινοημένα και σκόπιμα αποβλέπουν, άλλη μια φορά, να εξασφαλίσουν υπερκέρδη στις πολυεθνικές και τα ντόπια παραρτήματά τους.  Αν μπορούσαν να αποφευχθούν και ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός να διορθωθεί με αναζήτηση των αιτίων του και υιοθέτηση άλλης πολιτικής, λυσιτελούς και χωρίς να εξοντώνει τις κοινωνικές τάξεις, χωρίς να οδηγεί τη χώρα σε βαθειά και ανυποχώρητη ύφεση.

-Δίκαια! Κραυγάζουν εν χορώ, οι κήνσορες που σεναριογραφούν την ελληνική κοινή γνώμη. Όσοι μέχρι τώρα πρακτόρευαν τα τοξικά ομόλογα, το χρηματιστήριο, την αναδιανομή εισοδημάτων, τους Ολυμπιακούς, τον "εκσυγχρονισμό του κράτους". Εκείνοι που ωθούσαν τους πολίτες σε έναν τριφυλό τρόπο διαβιώσεως, αναντίστοιχο με την οικονομική τους επιφάνεια, σε αλλεπάλληλες συνάψεις καταναλωτικών δανείων, και τη χώρα στην υπερχρέωση, που πριμοδοτούσαν την αναξιοκρατία, την πελατειακή σχέση εξουσίας –πολιτών, την προώθηση ατομικών επιδιώξεων. Εκείνοι που σκιαγραφούσαν "εθνοπατέρες" και "εθνοσωτήρες", τον κάθε στημένο, που προπαγάνδιζαν υπέρ των αρεστών. Εκείνοι που ωθούσαν με περίτεχνη, επινοημένη μεθοδολογία τους πολίτες να υιοθετούν με φανατισμό ανοίκειες και συγχυτικές ιδεολογίες, πεποιθήσεις και τρόπους συμπεριφοράς, να αποστρέφονται την αριστεία και να βολεύονται στην μετριοκρατία, τον ωχαδαελφισμό, την αεργία.

-Άδικα! Λέει η φωνή της συνείδησης της κοινής γνώμης, που δεν υποκύπτει σε επινοημένες μεθοδολογίες χειραγωγήσεώς της. Γιατί τη χώρα δεν την χρέωσαν οι εργατικοί και εγκρατείς μισθοσυντήρητοι, που κινούνται στα όρια του ισολογισμού τους. Τη χρέωσαν οι μιζαδόροι, οι αετονύχιδες, η κρατικοδίαιτη δωροδοσία και η συνωμοτική και προσυμφωνημένη δωροληψία. Δεν τη χρέωσαν οι λίγοι σοβαροί επιχειρηματίες, αλλά οι τσαρλατάνοι του δήθεν "επιχειρείν" που ώζουν (εισ-)φοροαπωθητικό, που καταβρόχθισαν πόρους, εισροές, επιδοτήσεις, εθνικά αποθέματα, και τον ιδρώτα του ανέκαθεν χειμαζόμενου ελληνικού λαού, του μόνιμα εγκλωβισμένου στα πράσινα ή ερεβώδη τούνελ, με φώτα ή σκοτάδια στις άκρες του.   

   Σ΄ένα συσκοτισμένο και συγχυτικό κοινωνικό περιβάλλον, που επικυριαρχεί ο μακιαβελισμός, ο νεποτισμός, ο οργανικός και λειτουργικός αναλφαβητισμός, που είναι εμποτισμένο από τις σύγχρονες θεωρίες ότι ο λαός είναι μια αγέλη που άγεται από τις παρορμήσεις της και δεν μπορεί να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων, αλλά μπορεί μόνο να ψηφίζει, μεταξύ των υποψηφίων που τους υποδείχνονται και, μετά, να παρακολουθεί αμέτοχος τα δρώμενα γύρο του. Αυτή η "δημοκρατία της θέασης" είναι μια καινοφανής δημοκρατία που εγκαθιδρύεται προοδευτικά στη μια μετά την άλλη, τις χώρες που έχουν "επιτυχώς" διατρέξει το προηγούμενο στάδιο: το στάδιο της οικονομικής κατάρρευσης. 

  Με τεχνικές κατασκευασμένης συναίνεσης, ψευδοδιλημμάτων, και ιδεολογικού πειθαναγκασμού των πληβείων,  στις αυθαιρεσίες των πραιτοριανών, της ελίτ και του προστατευτικού τους περίγυρου, έχουν καταστεί πλέον αποδοτικές: ο λαός δεν πρέπει να σκέφτεται. Πρέπει μόνο να φοβάται και να υπακούει. 

  Το ΔΝΤ προσκλήθηκε μετά τρεις δεκαετίες, κατά τις οποίες η αγοραστική δύναμη του λαού ήταν χαμηλή, η εργασία του αποζημιωνόταν πάμφθηνα, το κόστος ζωής υψηλό, τα εργασιακά του δικαιώματα καταχτιόνταν με μεγάλη δυσκολία και σκληρούς αγώνες. Παρά τις φιλεργατικές, φιλελεύθερες  και σοσιαλιστικές κορώνες, καμιά βελτίωση δεν υπήρξε στην υγεία, στην παιδεία, στην επιμόρφωσή, στην καθημερινότητα. Οι υποστηρικτικές υπηρεσίες παρέμεναν καθηλωμένες σε μεσαιωνικά επίπεδα, η φορολογία ήταν υπέρογκη και δυσανάλογη των ανταποδοτικών οφελημάτων, ο "κοινωνικός μισθός"  -για όσους θυμόνται..- προεκλογικά έπεα πτερόεντα. Οι πολίτες φυτοζωούν σε άνυδρο περιβάλλον οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής υπανάπτυξης.

   Η υπέρβαση του διλήμματος είναι εύκολη. Επειδή διακρίνονται κάποιες ρωγμές, που μπορούν να βοηθήσουν να απαντήσουμε στο δίλημμα. 

-1^ον πως γίνεται η χώρα να βαίνει σε χρεοκοπία και οι εγχώριες τράπεζες να εμφανίζουν κέρδη πάνω από 300%, το χρηματιστήριο να ανεβαίνει και ο εκπατρισμός πλούτου να αφήνεται ανέλεγκτος, αν δεν διευκολύνεται κιόλας.   

-2^ον γιατί ανατρέπεται το τρέχον εργασιακό καθεστώς, ενώ δεν αγγίζονται ούτε κατά κεραία τα εργοδοτικά κεκτημένα στον ιδιωτικό τομέα; 

-3^ον γιατί επευφημούμε τους αυτόκλητους σωτήρες της εποχής, ενώ απορρίπταμε "σωτήρες" αλλοτινών καιρών; 

-4^ον ποιος έδωσε το δικαίωμα στην Κυβέρνηση να μας σώσει μέσω του ΔΝΤ, ενόσω διεκδίκησε την εντολή της διακυβερνήσεως με πρόγραμμα εκ διαμέτρου αντίθετο; Πόσο πειστικό μπορεί να είναι το επιχείρημα ότι "δεν γνωρίζαμε". Εγώ ως γιατρός έχω το δικαίωμα να σκοτώσω έναν ασθενή μου με τη δικαιολογία ότι "δεν ήξερα"; 

-5^ον.  Ο νόμος ανευθυνότητας γιατί δεν αντικαθίσταται με ένα νόμο αληθούς ευθύνης των πολιτικών; 

-6^ον γιατί δεν επαναδιαπραγματεύεται η χώρα μας τη διόγκωση του χρέους που οφείλεται σε μεσιτείες και ανταλλαγές προμηθειών, για τις οποίες έχουν καταδικαστεί οι εμπλεκόμενοι στη συνείδηση του λαού και τα ανεξάρτητα δικαστήρια του κόσμου; 

-6^ον Γιατί δεν εντοπίζεται η διαφθορά, η (εισ)φοροδιαφυγή, αλλά όλοι περιορίζονται μόνο στο να τη καταγγέλουν; Επειδή, μήπως, αποφέρει έσοδα στα κομματικά ιδρύματα και συντηρεί το παχύ στρώμα προστασίας της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας; 

-7ον ποιός είπε ότι το βάρος του κουρέματος έπρεπε να το πληρώσουν οι πολίτες και όχι οι Τράπεζες, που με τις άφρονες και υψηλού ρίσκου δανειοδοτήσεις τους εξανέμισαν τη ρευστότητα;

   Για όλα τα παραπάνω, πρέπει να καταδικάσουμε τα ληφθέντα μέτρα ως άδικα και αλυσιτελή και να τα απορρίψουμε με οργή και αγανάκτηση, μαζί με εκείνους –όλους- που τα επινόησαν και εκβιάζουν την εφαρμογή τους.