Λένε ότι κάθε ημέρα ανακαλύπτονται περίπου 4000 νέες χημικές ουσίες, μεγάλος αριθμός των οποίων χρησιμοποιούνται, αμέσως από τη βιοτεχνολογία με τη μορφή φαρμάκων, καλυντικών, χρωστικών, ως βελτιωτικά, εμπλουτιστικά, και συντηρητικά τροφίμων, χρώματα, δομικά υλικά, στην κατασκευή εξαρτημάτων και άλλες εφαρμογές. Ο οργανισμός μας δεν αναμένεται να είναι εξοικειωμένος με τη "διαχείρση" όλων αυτών των καινοφανών χημικών, με τα οποία καθημερινά έρχεται σε επαφή. Μηχανισμοί προσαρμογής έχουν προβλεφθεί, αλλά είναι αργοί και απαιτούνται πολύ παρατεταμένα διαστήματα επαφής, πριν αναπτυχθούν κατάλληλοι εσωτερικοί μηχανισμοί, που αποβλέπουν στην αδρανοποίηση και αποβολή τους.
Οι προσωκρατικοί, Έλληνες, φιλόσοφοι, όπως ο Εμπεδοκλής, που στη θεωρία περί "εναισθήσεως", με την οποία μορφοποίησε απόψεις προηγουμένων, όπως ο Ηράκλειτος και ο Παρμενίδης, κατανοούσαν ότι το σώμα μας διακρίνει χρήσιμες ύλες, τις οποίες θεωρεί οικείες και από τις οποίες προσλαμβάνει θρεπτικά συστατικά από τις "ανοίκειες", τις οποίες αντιμετωπίζει ως δυνητικά βλαπτικές και έναντι των οποίων οργανώνει αμυντικές ή προσαρμοστικές διεργασίες. Οι απόψεις τους έχουν πλήρως επιβεβαιωθεί από τη σύγχρονη επσιτήμη. Όμως με τον καταιγιστικό ρυθμό εκθέσεως του οργανισμού σε "νέες" ουσίες, που εισάγονται στη ζωή μας και εισβάλλουν στο εσωτερικό του σώματός μας, ανατρέποντας την ομοιοστασία του, ο οργανισμός δεν μπορεί να αντιπαραβάλει ακαριαίες αντιδράσεις, και, για πολλές γενιές, καθίσταται ευάλλωτος στις δυσμενείς επιδράσεις τους. Με τις αλλεπάλληλες γενιές, αποκτά την εμπειρία των ανοίκειων ουσιών και οργανώνει σύμφυτους μηχανισμούς άμυνας, τις οποίες ενσωματώνει στο γονιδίωμά του. Έτσι, εξοικειώνεται με σωρεία δυνητικά επιβλαβούς ύλης, αναπτύσσοντας αδρή, σύμφυτη ή επίκτητη άμυνα.
Με την εισαγωγή αναρίθμητων δυνητικά βλαπτικών ουσιών, ως αποτέλεσμα της παραγωγής δράσεων βιοτεχνολογίας, αλλοιώνεται το φυσικό περιβάλλον, στο οποίο είναι εθισμένος να διαβιοί ο άνθρωπος, ο οργανισμός του οποίου έρχεται αντιμέτωπος με απροσδιόριστο αριθμό λοιμογόνων παραγόντων. Οι παθήσεις φθοράς, τα νεοπλάσματα, λοιμώξεις από παθογόνα εργαστηρίου ή μεταλλάξεις φυσικών στελεχών, οι εκτροπές της ανοσιακής ισορροπίας, είναι παραδείγματα νοσογόνου δράσεως, για να περιοριστούμε μόνο στους λοιμογόνους παράγοντες που περοέρχονται από φυσικά/χημικά αίτια. Σειρά εκτροπών οφείλονται, επίσης, στις ανισορροπίες του οικονομικού, κοινωνικού και συναισθηματικού περιβάλλοντος της ανθρώπινης ζωής, έναντι των οποίων, επίσης, ο άνθρωπος, πρέπει να αντιπαρατάσει προσταυετευτικούς μηχανισμούς και να οργανώνει την άμυνά του.
Σ΄αυτόν τον ανέλεητο αγώνα επιβιώσεως του ζώντος οργανισμού έναντι των επιβουλών του συνεχώς επικινδυνέστερου εξωτερικού περιβάλλοντος, πρέπει να αντιπαρατάσσονται μέθοδοι ενισχύσεως της άμυνας του οργανισμού. Η κοινωνία, που αποβλέποντας στην υλική απολαβή, ενθαρρύνει τις βιοτεχνολογικές δράσεις, παράγωγα της οποίας είναι οι δυνητικά βλαπτικές επινοήσεις της, έχει υποχρέωση για ανταποδοτικούς λόγους, αυτοπροστασίας και λόγους αλληλεγγύης να αναπτύσσει παράλληλα και δομές πρόληψης, θεραπείας και αποκαταστάσεως από τις "παράπλευρες απώλειες" της λυσσώδους οικονομικής της δράσεως. Και πράγματι, η υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει ασφάλεια και θεραπεία έχει ρητά συνομολογηθεί σε διεθνείς Συμβάσεις, εθνικά Συντάγματα και παγκόσμιες Διακηρύξεις.
Τις τελευταίες δεκαετίες, με την εκτροπή της δημόσιας συμπεριφοράς σε νεοφιλελεύθερες πρακτικές, η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία δυστροπεί να επιφορτισθεί με τις αναγκαίες δαπάνες για τη συντήρηση τελεσφόρου Εθνικού Συστήματος Υγείας. Επιχειρείται να ενοχοποιούνται οι πολίτες, επειδή υιοθετούν ανθυγιεινούς τρόπους συμπεριφοράς και γι αυτό, δήθεν έτσι, αρρωσταίνουν. Δεν είναι, λοιπόν, το κράτος υποχρεωμένο να επωμίζεται το κόστος της θεραπείας τους και πρέπει αυτοί οι ίδιοι να επιβαρύνονται με τα αντίστοιχα ποσά. Με αυτές τις καινοφανείς ιδέες το κράτος γίνεται θεραπαινίδα της οικονομικής ελίτ, και αναλαμβάνει να συγκεντρώνει χρήματα από φόρους και εισφορές που τις διοχετεύει κατ΄ευθεία στις τσέπες των πατρώνων του.
Οι προσωκρατικοί, Έλληνες, φιλόσοφοι, όπως ο Εμπεδοκλής, που στη θεωρία περί "εναισθήσεως", με την οποία μορφοποίησε απόψεις προηγουμένων, όπως ο Ηράκλειτος και ο Παρμενίδης, κατανοούσαν ότι το σώμα μας διακρίνει χρήσιμες ύλες, τις οποίες θεωρεί οικείες και από τις οποίες προσλαμβάνει θρεπτικά συστατικά από τις "ανοίκειες", τις οποίες αντιμετωπίζει ως δυνητικά βλαπτικές και έναντι των οποίων οργανώνει αμυντικές ή προσαρμοστικές διεργασίες. Οι απόψεις τους έχουν πλήρως επιβεβαιωθεί από τη σύγχρονη επσιτήμη. Όμως με τον καταιγιστικό ρυθμό εκθέσεως του οργανισμού σε "νέες" ουσίες, που εισάγονται στη ζωή μας και εισβάλλουν στο εσωτερικό του σώματός μας, ανατρέποντας την ομοιοστασία του, ο οργανισμός δεν μπορεί να αντιπαραβάλει ακαριαίες αντιδράσεις, και, για πολλές γενιές, καθίσταται ευάλλωτος στις δυσμενείς επιδράσεις τους. Με τις αλλεπάλληλες γενιές, αποκτά την εμπειρία των ανοίκειων ουσιών και οργανώνει σύμφυτους μηχανισμούς άμυνας, τις οποίες ενσωματώνει στο γονιδίωμά του. Έτσι, εξοικειώνεται με σωρεία δυνητικά επιβλαβούς ύλης, αναπτύσσοντας αδρή, σύμφυτη ή επίκτητη άμυνα.
Με την εισαγωγή αναρίθμητων δυνητικά βλαπτικών ουσιών, ως αποτέλεσμα της παραγωγής δράσεων βιοτεχνολογίας, αλλοιώνεται το φυσικό περιβάλλον, στο οποίο είναι εθισμένος να διαβιοί ο άνθρωπος, ο οργανισμός του οποίου έρχεται αντιμέτωπος με απροσδιόριστο αριθμό λοιμογόνων παραγόντων. Οι παθήσεις φθοράς, τα νεοπλάσματα, λοιμώξεις από παθογόνα εργαστηρίου ή μεταλλάξεις φυσικών στελεχών, οι εκτροπές της ανοσιακής ισορροπίας, είναι παραδείγματα νοσογόνου δράσεως, για να περιοριστούμε μόνο στους λοιμογόνους παράγοντες που περοέρχονται από φυσικά/χημικά αίτια. Σειρά εκτροπών οφείλονται, επίσης, στις ανισορροπίες του οικονομικού, κοινωνικού και συναισθηματικού περιβάλλοντος της ανθρώπινης ζωής, έναντι των οποίων, επίσης, ο άνθρωπος, πρέπει να αντιπαρατάσει προσταυετευτικούς μηχανισμούς και να οργανώνει την άμυνά του.
Σ΄αυτόν τον ανέλεητο αγώνα επιβιώσεως του ζώντος οργανισμού έναντι των επιβουλών του συνεχώς επικινδυνέστερου εξωτερικού περιβάλλοντος, πρέπει να αντιπαρατάσσονται μέθοδοι ενισχύσεως της άμυνας του οργανισμού. Η κοινωνία, που αποβλέποντας στην υλική απολαβή, ενθαρρύνει τις βιοτεχνολογικές δράσεις, παράγωγα της οποίας είναι οι δυνητικά βλαπτικές επινοήσεις της, έχει υποχρέωση για ανταποδοτικούς λόγους, αυτοπροστασίας και λόγους αλληλεγγύης να αναπτύσσει παράλληλα και δομές πρόληψης, θεραπείας και αποκαταστάσεως από τις "παράπλευρες απώλειες" της λυσσώδους οικονομικής της δράσεως. Και πράγματι, η υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει ασφάλεια και θεραπεία έχει ρητά συνομολογηθεί σε διεθνείς Συμβάσεις, εθνικά Συντάγματα και παγκόσμιες Διακηρύξεις.
Τις τελευταίες δεκαετίες, με την εκτροπή της δημόσιας συμπεριφοράς σε νεοφιλελεύθερες πρακτικές, η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία δυστροπεί να επιφορτισθεί με τις αναγκαίες δαπάνες για τη συντήρηση τελεσφόρου Εθνικού Συστήματος Υγείας. Επιχειρείται να ενοχοποιούνται οι πολίτες, επειδή υιοθετούν ανθυγιεινούς τρόπους συμπεριφοράς και γι αυτό, δήθεν έτσι, αρρωσταίνουν. Δεν είναι, λοιπόν, το κράτος υποχρεωμένο να επωμίζεται το κόστος της θεραπείας τους και πρέπει αυτοί οι ίδιοι να επιβαρύνονται με τα αντίστοιχα ποσά. Με αυτές τις καινοφανείς ιδέες το κράτος γίνεται θεραπαινίδα της οικονομικής ελίτ, και αναλαμβάνει να συγκεντρώνει χρήματα από φόρους και εισφορές που τις διοχετεύει κατ΄ευθεία στις τσέπες των πατρώνων του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου