Κι άλλος ένας Μάης, χωρίς νιάτα και λουλούδια

Μαθιουδάκης Γ.Α. MD

    Ο Μάιος μας έφτασε/ εμπρός βήμα ταχύ/ να τον προϋπαντήσουμε/ παιδιά στην εξοχή. 

   Δυσκολεύτηκα (για φαντάσου!) να θυμηθώ το παλιό μαθητικό τραγουδάκι, τότε που το λεκανοπέδιο πνιγόταν στις μυρτιές, τις πασχαλιές, τα γιασεμιά, τα γιούλια και τις λιγαριές, από το λιμάνι, τις πλευρές του Υμηττού, την Πάρνηθα με τα ελάφια της πριν το ολοκάυτωμα, την Πεντέλη, ως πέρα το Μαραθώνα (να πετάμε κέρματα στη λίμνη να πιάσει η ευχή), ως το Μαρκόπουλο και πιο κάτω, στην Ανάβυσσο, στη Σαλαμίνα, την Αίγινα και τον Πόρο, με τα καραβάκια της χαράς, τον "καπετάν Γιώργη" και τον "πορτοκαλί Ήλιο". 

   Αγόρια και κορίτσια, τα μπουλούκια του έρωτα, ξεχυμένα στους δρόμους, στο ανεπανάληπτο τελετουργικό της αναγέννησης με τις λιτανείες των χρωμάτων και τις σπονδές στην παλιγενεσία. Τα κορίτσια, με το ανέμελο γέλιο και τα νάζια, καρδούλες να χτυπάνε δαιμονισμένες, από πλησμονή κι επιθυμία να επιβεβαιωθεί η κυριαρχία της φύσης πάνω στις ανθρώπινες διαμορφώσεις. 

  Συναίσθημα, συλλογισμοί και κίνηση, τα δοξαστικά της ζωής, φουσκώνουν τα ανοικτά πουκάμισα των αγοριών με τα φλογισμένα βλέμματα κι επιβάλλουν την αξιωματική επικράτηση του έρωτα. Από τον δισταγμό του χειμώνα στην εντροπία της Άνοιξης. Βιαστικά φιλιά πίσω από τις πικροδάφνες, όρκοι αγάπης εφήμερης αιωνιότητας. Το θυμιατό και το λιβάνισμα της "υπερμάχω" ανακατευόταν ωραία με το άρωμα των κοριτσιών, της αγάπης το τραύλισμα και των λουλουδιών τα τερπένια. Τα τριζόνια που, φλύαρα, μαρτυρούσαν χιλιάδες μυστικά, κλεμμένα από τα μεθυσμένα νυχτολούλουδα.

Τώρα;

   "Τα παιδιά που κοιτάζονται και δεν μιλιούνται". Δεν έχουν μια ευχή να πετάξουν ένα κέρμα και ούτε Μαραθώνα έχουνε. Τα χτυποκάρδια τους είναι άλλης, ερεβώδους, περιωπής· δεν τραγουδάνε τη ζωή, παπαγαλίζουν ανούσιες σελίδες βιολογίας. 

  Επιταγμένα τα φιλιά και οι ευωδιές της Άνοιξης. 

  Επιστρατευμένοι οι αναστεναγμοί της πλησμονής στην προσδοκία της συλλογής μορίων για μια καλή σχολή. 

  Και μόνο SMS κι ένα γρήγορο σφηνάκι κι ύστερα πάλι στο σισύφειο αγώνα τους, για μια θέση στο Πανεπιστήμιο –το ποστάλι που, με προορισμό τα λιμάνια της γνώσης και της επιστήμης, θα τους ξεμπαρκάρει, απ΄ ευθείας, στο ταμείο ανεργίας. 

  Κάποια λουλουδάκια απέδρασαν κάτω από το τσιμέντο και την άσφαλτο, χωρίς να μαλακώσει τη σκληράδα τους, σαν της Λυγερής το τραγούδι, που είπε στον Άδη, χωρίς να μαλακώσει τη σκληράδα του. Και τα παιδιά αγκυλωμένα στα στενά κλουβιά τους, φυλακισμένα στο αόρατο κελί τους, που ορίζει η δέσμη του επιτραπέζιου φωτιστικού, να παπαγαλίζουν φυσική κατεύθυνσης και μαθηματικά επιλογής. 

   Οι δρόμοι έρημοι. Τα καραβάκια της χαράς παροπλισμένα. Ούτε παιδιά ούτε λουλούδια. Τόση απουσία. Η κοιλάδα των ρόδων, των φιλιών και των μαρτυρημένων μυστικών έγινε άτης λειμώνα κι οι Μάηδες των παιδιών και των λουλουδιών τέθηκαν υπό διωγμό.

   Χρόνια τώρα, τόσοι Μάηδες χαμένοι!

   Και κάθε φορά, είναι ο επόμενος Υπουργός, που θα φέρει την πολυπόθητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Και κάθε φορά, ο επόμενος Υπουργός γίνεται απαράλλακτα ίδιος με τον τωρινό και η πολυπόθητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που θα δώσει τους Μάηδες εκεί όπου ανήκουν, στα παιδιά και στα λουλούδια, παραμένει πολυπόθητη ελπίδα.

Και μόνο ο προηγούμενος Υπουργός υπόσχεται μεταρρυθμίσεις, αλλά μόνο ως επόμενος, αν τον ψηφίσουμε, φυσικά. 

Κύριε Υπουργέ της Παιδείας δώστε αμέσως πίσω στα παιδιά το Μάη τους. Δώστε πίσω στο Μάη τα νιάτα και τα λουλούδια του.

  

   Κι εσείς, καιροσκόποι διακινητές της σκοπιμότητας, με τους αναντίκρυστους τίτλους και τις ουτοπίες της αθανασίας, που νομίζετε ότι θα αναχαιτίσετε την ευρωστία της αναγέννησης, με το πρόσχημα της μεταρρύθμισης, είναι καιρός να καταλάβετε –πριν οδηγηθείτε στο χωνευτήρι της λήθης, πριν εξαφανιστείτε, για πάντα, στην τεφροδόχο σας- ότι ο δημόσιος τομέας σας πάσχει, ακριβώς επειδή υποχρεώνετε τα παιδιά να παπαγαλίζουν "αρχές οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων" και να καρφώνετε τον κάθε Μάη τους στα χρηματοπιστωτικά σας ικριώματα.

   Φτάνει πιά! ! Δεν θέλουμε άλλη διοίκηση Επιχειρήσεων.