Sex ή έρωτας;

Γεώργιος Μαθιουδάκης MD   

  Tο sex και ο έρωτας αποτελούν δυσδιάκριτες δράσεις, καθώς συμπλέκονται μεταξύ τους, για να διαμορφώσουν το σχήμα της ίδιας πραγματικότητας: Εκείνης που θέλει τις ετερότητες να έλκονται, να συμπλέκονται προς εξυπηρέτηση ενός σκοπού: Ή της ηδονής, που κρατά τους ετέρους συμφιλιωμένους για αμοιβαίες απολαβές· ή της διαιωνίσεως, που κάνει τη συμφιλίωσή τους κοινωνικά αποδοτική. Στον έρωτα, το sex δεν είναι ούτε αρχή ούτε τέλος του. Είναι ένα ενδιάμεσο γεγονός, κατατοπιστικό της ποιότητάς του και εγγυοδοτικό της σκοπιμότητάς του, αλλά όχι αυτοσκοπός. Στο  sex, ο έρωτας δεν είναι προαιτούμενο, διότι αιτούμενο είναι η ηδονή. Η διαφορά σεξ και έρωτα είναι ότι το σεξ χαλαρώνει την ένταση, ενώ ο έρωτας τη δημιουργεί, έχει κάπου σημειώσει ο Γούντυ Άλλεν.

 Ο (ουράνιος) έρωτας είναι κλήση σε σχέση. Ένα δύσκολο άθλημα σχέσης, του εαυτού με το άλλο, που προϋποθέτει εγρήγορση, προετοιμασία, άσκηση. Είναι διέγερση του συμπαθητικού. Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τον "ουράνιο" έρωτα ως άξιο εγκωμιασμού, επειδή παρακινεί τους ανθρώπους, μόνον αυτούς, να ερωτεύονται με όμορφο καλλιεργημένο τρόπο, που τους κάνει, για χάρη του να γίνονται ωραιότεροι, υγιέστεροι, δυνατότεροι, ευπρεπέστεροι, γενναιότεροι. Είναι η έλξη των αντιθέτων, που εναρμονίζονται σε μια μελωδική μουσική σύνθεση, όπως είπε ο Ερυξίμαχος στην Πολιτεία, ενώ κατά τον Αριστοφάνη, είναι η νοσταλγική αναζήτηση του άλλου μας μισού, εκείνου που μας αποσπάστηκε ως αποτέλεσμα της οργής των θεών, για κάποια ανυπακοή στο παρελθόν.

  Αντίθετα, ο πάνδημος έρωτας (:το sex) είναι διέγερση του παρασυμπαθητικού και πράξη αποφατική, στιγμιαία, στατική, είναι η αναπαράσταση της γενετήσιας πράξης, όχι η πράξη καθ΄αυτή. Γιατί η γενετήσια πράξη επιμελείται τη διαμόρφωση σταθερού περιβάλλοντος, θαλπωρής, ασφάλειας, επιβεβαιώσεως. Ένα περιβάλλον στο οποίο θα ενεργηθεί η κατάφαση της ζωής. Η αναπαράστασή της, αντίθετα (που είναι το sex) , δεν απαιτεί τη διαμόρφωση περιβάλλοντος. Είναι μια πράξη εξ ορισμού μάταιη, χωρίς προοπτική, καθώς δεν επιδιώκει παρά μόνο την εξυπηρέτηση του θυμικού του "όντος", μια ιδιώνυμη σαρκική επιθυμία, ένα απλό και ανεπίγνωστο ορμέμφυτο της ζωής, του θανάτου.

Ενήμερος των ατελειών του, ο άνθρωπος  τελεί υπό την ακατανίκητη ροπή για τελείωση, θέλει να μην είναι πλέον αυτό που είναι και να γίνει εκείνο που σχεδιάστηκε να γίνει. Αυτή είναι η εσωτερική του ροπή, η προδιάθεσή του, καθώς εμφορείται από το εσωτερικό του "δαιμόνιο" που τον θέλει ένα όν υπό ανέλιξη, με ρώτα προς την αθανασία, που δεν την επιζητεί ως αιωνιότητα  του ατόμου, αλλά ως διαιώνιση του γένους και του είδους. Αυτόν τον τρόπο της ερωτικής συμβολής στην εξέλιξη της κοινωνίας έχει βρει ο άνθρωπος να εισφέρει στην κοινωνία του. Να μετακομίσει από την τροπόσφαιρα που αθροίζει τα υλικά και ηθικά λύματα  της ανθρώπινης κοινωνίας, στην ιονόσφαιρα που κατοικούν οι θεοί και η σοφία.

   Έρωτας είναι αυτό που σου μαθαίνει ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που νομίζεις ότι είσαι, ενώ το sex σε διευκολύνει να νοιώσεις αυτάρκης. Δε σε καλεί σε σχέση κι έτσι, δεν σε ωθεί σε ωραίες αναδιαμορφώσεις. Ο έρωτας είναι συστηματική επένδυση, συναισθηματική· το sex είναι αρπαχτή. Είναι στατική σύμβαση προσωρινής ανταλλακτικής ηδονής, που, ορθούμενη σε υπέρτατο αγαθό, συνεπιφέρει, τελικά την άρνηση της ζωής, έτσι, καθώς ποσοτικοποιεί το "είναι" σε ένα minimum στιγμιαίας απολαύσεως. Αντίθετα, ο έρωτας είναι σχέση που παράγει αποφασιστικές συνέπειες, προσωπικές και κοινωνικές. Στο ατομικό επίπεδο είναι η κατάφαση της επιθυμίας για το "είναι", είναι η αποδοχή του "πλέον είναι", καθιστάμενο ένα ποιοτικό optimum, που  σχηματοποιεί την κατάφαση στη ζωή και ολοκληρώνεται στο θάνατο, που είναι η παραδοχή του "μη - είναι - πλέον". Στο κοινωνικό επίπεδο είναι ο μονόδρομος της διαιωνίσεως της ζωής, η οριστική του διάκριση από το "όν", καθώς η διαιώνιση του είδους πέρα από τον θάνατο, που είναι κοινωνικό ζητούμενο, ούτε ως βιασμός μπορεί να ευοδώνεται ούτε ως άγρα ηδονής κι ευδαιμονίας δικαιώνεται.